Σχετικά με τον κορωνοιό

Πολλές συζητήσεις γίνονται ακόμη σχετικά με τον κορωνοιό. Στην πραγματικότητα, με εξαίρεση τον πόλεμο στην Ουκρανία, την ακρίβεια στα τρόφιμα, στην ενέργεια και τα καύσιμα και τις επερχόμενες εκλογικές υποσχέσεις, ελάχιστες συζητήσεις γίνονται για άλλα θέματα. Μάλιστα πριν 10 μήνες, που δεν υπήρχε ο πόλεμος και η ακρίβεια και οι εκλογές ήταν ακόμη μακρυά,  μόνο για τον κορωνοιό μιλούσαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. και φαντάζομαι η νέα υποχρεωτικότητα για νέα δόση δεν είναι μακρυά. 

Αναρωτιέται κανείς εάν όλη μας η ζωή μπορεί να περιστρέφεται γύρω από αυτό το ζήτημα μόνο, αφήνοντας άλλα πολύ σημαντικότερα ζητήματα χωρίς καν τον παραμικρό σχολιασμό. Όπως το γιατί η παιδεία μας είναι τόσο κακή, το σύστημα υγείας παραμελημένο, οι δημόσιες υπηρεσίες απαξιωμένες και οι δημόσιες επιχειρήσεις έτοιμες να ξεπουληθούν. Τουλάχιστον αυτές που δεν έχουν ήδη ξεπουληθεί. Όπως ο ΟΣΕ, τα λιμάνια και αεροδρόμια, ο ΟΠΑΠ, ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ κοκ. 

Μας παρουσιάζουν διαρκώς τον κίνδυνο από έναν αόρατο εχθρό που απειλεί την ζωή μας, αλλά με την ίδια την ζωή μας δεν ασχολούνται πιά. Αντίλογος δεν επιτρέπεται, ακόμη και με εύλογα και λογικά επιχειρήματα, ενώ η μόνη λύση που προβάλουν για τον ιό είναι ένα εμβόλιο που πιθανόν είναι άχρηστο πιά, πιθανόν να εντείνει το πρόβλημα, δεν έχουν ακόμη διερευνήσει τις όποιες μακροχρόνιες παρενέργειες και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχει τις κατάλληλες ιδιότητες για να αποτελεί την μόνιμη λύση σε τέτοιου είδους παροδικά προβλήματα. Ο τρόπος όμως που το χειρίζονται εντείνει το μόνιμο πρόβλημα: κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. 

Μας λένε κάντε το εμβόλιο για να επιστρέψετε στην κανονικότητα, όταν η κανονικότητά μας είναι ζοφερή. Γιατί ακόμη και να αντιμετωπιστεί αυτός ο ιός, δεν  έχει μείνει τίποτε να βρούμε στα κοινωνικά συντρίμμια που  έχουν μείνει, λόγω των κακών χειρισμών της κυβέρνησης. Μερικά ερωτήματα που περιμένουν συνεπείς επιστημονικές απαντήσεις, είναι γιατί χρειάζεται να κάνουν το εμβόλιο όλοι εφόσον ο κίνδυνος να νοσήσουν οι μικρότεροι σε ηλικία και υγιείς είναι απειροελάχιστος; Η απάντηση δόθηκε σχεδόν αμέσως, τον Νοέμβριο του 2021,  από ειδήσεις που κυκλοφόρησαν χωρίς να υπάρχουν επιστημονικά ευρήματα, ότι οι νέες μεταλλάξεις είναι πιό θανατηφόρες και εύκολα μεταδιδόμενες. Για αυτές τις σαφώς ψευδείς ειδήσεις κανείς δεν διώχτηκε. Τις άφησαν να κυκλοφορούν και να φοβίζουν τον κόσμο χωρίς αποδείξεις. Και μάλιστα σκανδαλωδώς, ο υπουργός υγείας, χωρίς λόγο ή επιστημονική βάση, επέβαλε βραχύτερο διάστημα για επαναληπτική δόση ή για εμβολιασμό μετά από νόσηση, πράγμα που πήρε πίσω 5 μήνες αργότερα, αφού είχαν εμβολιαστεί χωρίς λόγο ένα σωρό άνθρωποι. 

Άλλο ερώτημα που παραμένει. Γιατί να εμβολιαστούν όλοι, όταν με το εμβόλιο δεν σταματάνε να είναι φορείς; Η λογική απάντηση έπρεπε να είναι: να το κάνουν μόνο αυτοί που κινδυνεύουν πραγματικά. Είναι λογική, αλλά το κέρδος για όσους έχουν συμφέρον, δεν θα είναι μεγάλο. 

 

Και ένα ακόμη  ερώτημα, ήταν το λοκ-ντάουν  ένας καλός τρόπος να αντιμετωπίσεις τον ιό, όταν έχεις αφήσει τις άλλες ασθένειες χωρίς την άμεση αντιμετώπιση που χρειάζονται; Πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους από τις άλλες ασθένειες επειδή δεν αντιμετωπίστηκαν εγκαίρως; Επειδή το σύστημα υγείας έχει χώρο μόνο για τους ασθενείς από τον ιό; Πόσοι καταχωρήθηκαν σαν απώλειες από τον ιό, μόνο και μόνο επειδή ήταν φορείς του ιού, την ώρα που πέθαιναν από άλλη αιτία; Και μέσα σε αυτή την αναμπουμπούλα, παρουσιάζουν σαν λύση τα, επι πληρωμή, απογευματινά ιατρεία, εντός των δημοσίων νοσοκομείων! Γιατί να μην είναι δωρεάν όπως και τα πρωινά και με αυτόν τον τρόπο να δέχονται τους διπλάσιους ασθενείς; Γιατί ξαφνικά τα πρωινά ραντεβού έγιναν τόσο δύσκολα και δυσεύρετα, και πρέπει κάποιος να περιμένει πολλές φορές και 2 μήνες, αλλά στα απογευματινά μπορεί να βρει την επόμενη μέρα, αρκεί να έχει 50-60 ευρω να πληρώσει; Χώρια τις ψυχικές παθήσεις που θεριεύουν, λόγω της απομόνωσης. Χώρια της νέας κοινωνικής πραγματικότητας που εκκολάπτεται στις συνειδήσεις των ανθρώπων. 

Εάν στην Ελλάδα ο μέσος όρος ηλικίας των ανθρώπων που απεβίωσαν λόγω κορωνοιού είναι τα 79 χρόνια, και οι περισσότεροι είναι άντρες, τότε, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαθηματικός για να καταλάβει ότι κάτι τρέχει με τα στατιστικά δεδομένα. Το επίσημο προσδόκιμο ζωής των αντρών στην Ελλάδα είναι 79,6. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι από μιά ηλικία και πάνω, κινδυνεύουν από οτιδήποτε. Και ότι ο κορονοιός δεν είναι η βασική αιτία θανάτου, αλλά η σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. Ακούγεται ίσως σκληρό, αλλά είναι η αλήθεια που πολλοί παραβλέπουν. Γιατί κανείς δεν επιθυμεί να πεθαίνουν οι αγαπημένοι μας ηλικιωμένοι συγγενείς και φίλοι, αλλά ο τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης δεν τους προστατεύει. 

Δύο παραδείγματα κακού χειρισμού ήταν το άνοιγμα των συνόρων το καλοκαίρι του 2020 και το άνοιγμα των καταστημάτων στις 11 Ιανουαρίου 2021. Δύο ενέργειες συνδεόμενες και λανθασμένες. Ίσως να φαίνεται αντιφατικό, ενώ από το προηγούμενο κείμενο φαίνεται ότι είμαι αντίθετος στο λοκ-ντάουν. Αλλά ας το δούμε ως λογικό πρόβλημα, για μια συγκεκριμένη πράξη που έγινε, παρόλες τις αντιρρήσεις που πολλοί εκφράσαμε. Τον Μάρτιο του 2020, το κλείσιμο των συνόρων και το λοκ - ντάουν, φάνταζε ως ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης ενός εχθρού για τον οποίο υπήρχαν ελάχιστα δεδομένα. Οπότε η αντιμετώπισή του έπρεπε να γίνει με το μόνο γνωστό τρόπο, την αποφυγή επαφής με άλλους ανθρώπους. Τον Μάιο, υπήρχαν ελάχιστα γνωστά κρούσματα, εντός της Ελλάδας. 6 μήνες αργότερα τα δεδομένα έδειχναν ότι ο ιός είχε μικρή θνητότητα σε ανθρώπους κάτω των 60, χωρίς άλλα προβλήματα υγείας, άρα το λοκ-ντάουν σαν λύση δεν ήταν ενδεδειγμένο. Παρόλα αυτά είχαμε νέο 7 μηνο λοκ-ντάουν.   Ταυτοχρόνως, τα πρώτα τεστ δημιουργήθηκαν και θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην έγκαιρη αντιμετώπιση νέας έξαρσης κρουσμάτων. Όμως η κυβέρνηση, παρόλη την κοινή λογική που επέβαλε την συνέχιση του κλεισίματος των συνόρων, τόσο ώστε να κρατήσει έξω πληθυσμούς από χώρες με μεγάλη διασπορά του ιού, όσο και επειδή βάση των κρατήσεων που είχαν απομείνει μετά τις ακυρώσεις, δεν άξιζε τον κόπο για τις επιχειρήσεις και για το χειμαζώμενο σύστημα υγείας, το οποίο δεν έφτανε ήδη για τους Έλληνες και ήταν πιθανόν μία από τις  αιτίες που προτίμησαν το λοκ-νταουν-παρότι δεν θα απέδιδε, θεώρησε ότι πρέπει να τα ανοίξει ώστε να εισρρεύσει χρήμα από τους τουρίστες του εξωτερικού. Αγνοώντας επιδεικτικά την δική τους λογική της απομόνωσης με το λοκ-ντάουν. Ποιά ήταν λοιπόν η σωστή λογική για να σωθούν οι πολίτες, σύμφωνα πάντα με τους ίδιους; Ότι εφόσον δεν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης και θεραπείας του ιού, οι έλεγχοι πρακτικά αδύνατοι και το ποσοστό κάλυψης των τουριστικών καταλυμμάτων από τουρίστες γύρω στο 20%, δεν αξίζει το άνοιγμα των συνόρων εφόσον μαθηματικά αυτό θα οδηγούσε σε έξαρση των κρουσμάτων και επιδείνωση της κατάστασης 3 μήνες μετά, όταν πιά οι τουρίστες θα έφευγαν. Ειδικά με δεδομένο ότι το οικονομικό βάρος από το σχεδόν μαθηματικά υπολογισμένο επόμενο λοκ-ντάουν, θα έπρεπε να το καλύψουν εκ των υστέρων, αποκλειστικά οι ντόπιοι. Με απώλεια προσωπικών ελευθεριών, ειδοδήματος, εργασίας, κοινωνικών επαφών. Με το χάσιμο 7 μηνών από την ζωή τους, όπως αποδείχτηκε. Και τα οικονομικά μεγέθη από το πρώτο δίμηνο λοκ-ντάουν του Μαρτίου-Μαίου 2020, ήταν τόσο δυσοίωνα, που γνώριζαν ότι ένα δεύτερο θα είναι καταστροφικό για πάρα πολλές επιχειρήσεις και νοικοκυριά.  Όμως παρόλα αυτά άνοιξαν τα σύνορα για τους τουρίστες. Και μετά επέβαλαν 7 μήνες νέου λοκντάουν. Το οποίο κατέστρεψε οριστικά τις μικρές επιχειρήσεις, και για το οποίο λένε ότι δανείστηκαν εκ νέου πάνω από 45 δις. Τελικά ακόμη και να το δούμε αποκλειστικά λογιστικά, το άνοιγμα ήταν ένα λάθος. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι είναι περίεργο να κάνεις λοκ-ντάουν με 1000 κρούσματα και να ανοίγεις με 5000...

Δεν έχει νόημα να αναφέρω παραδείγματα ή στατιστικές ή έρευνες. Ο καθένας πιστεύει αυτό που νομίζει ότι είναι αλήθεια. Αλλά δεν επιτρέπουν να ακουστούν όλες οι απόψεις. Και τελικά η αλήθεια είναι ο μεγάλος χαμένος. Τα κρούσματα που ανακοίνωναν καθημερινά ήταν μερικές εκατοντάδες και μετά χιλιάδες, αλλά ποτέ δεν υπήρχε ένα χρήσιμο στατιστικό δείγμα. Φαντάζομαι ότι το μόνο που υπήρχε είναι το ποσοστό των κρουσμάτων σε σχέση με αυτούς που εξετάστηκαν, το οποίο θα μπορούσε ίσως να ήταν κάπως χρήσιμο. Ακόμη όμως και αυτό ήταν νοθευμένο. Τα γρήγορα τεστ δεν είναι αξιόπιστα και πολλές φορές (έχω προσωπικό παράδειγμα) το τέστ έβγαινε θετικό, ενώ το μοριακό τεστ έβγαινε αρνητικό. Πόσοι άνθρωποι τελικά από τα κρούσματα, και μιλάμε και για ασυμπτωματικούς φορείς του ιού, δηλαδή για υγιείς ανθρώπους, ήταν αληθινά; Εάν το ράπιντ τεστ έχει 75% επιτυχία, αλλά βγάζει σαν θετικά και από άλλους ιούς, τότε το ποσοστό είναι ακόμη μικρότερο. Οπότε πόσοι από τους φορείς είναι φορείς; Και το δείγμα των ανθρώπων που εξετάστηκαν πόσο τυχαίο ήταν; Δηλαδή μήπως τα δείγματα ούτως ή άλλως πάρθηκαν από ανθρώπους που είχαν λόγο να υποψιάζονται ότι ήταν φορείς; Τα ερωτήματα αυτά μένουν αναπάντητα. 

Υπάρχουν επιστήμονες οι οποίοι θεωρούν ότι στην Ελλάδα μετά το καλοκαίρι του 2020, και με ανοιχτά τα σχολεία, οι φορείς πιθανόν να ήταν πάνω από 1 εκατομύριο! Πράγμα που σημαίνει ότι τα ποσοστά ασθενών και θανάτων, ήταν πολύ μικρά, συνεπώς τα συμπεράσματα από τις στατιστικές ήταν λάθος. Και οι πολιτικοί ισχυρίζονται ότι ενέργειες που έγιναν, βασίστηκαν σε αυτά τα συμπεράσματα. Βεβαίως οι ευπαθείς ομάδες πρόσεχαν παραπάνω, οπότε τα συμπεράσματα που κανείς μπορεί να εξάγει είναι ότι τελικά ο ιός πιθανόν δεν είναι τόσο επικίνδυνος και ότι το ολικό λοκ ντάουν δεν είχε νόημα. 

Ουσιαστικά ο χειρισμός της κατάστασης από τις κυβερνήσεις του δυτικού κόσμου, ήταν να μονοδρομήσουν και να οδηγήσουν σε μία μόνη λύση, αυτή του εμβολίου. Που δυστυχώς δεν ήταν ούτε η μόνη λύση και δυστυχώς δεν είναι καν η πιό ασφαλής ή αποτελεσματική. 

 Και τώρα περιμένουμε τον χειμώνα, και αντιμετωπίζουμε την "πανδημία" ως γριπούλλα... 

Περαστικά μας

Τι θα πρέπει να θυμάται ο Έλληνας πριν ψηφίσει στις επόμενες εκλογές.

Από ότι διακρίνεται μια προεκλογική περίοδος έχει αρχίσει. Εάν η τωρινή κυβέρνηση προχωρήσει σε διάλυση της βουλής εντός του 2022, ώστε να μην δώσει χρόνο στα μικρά κόμματα να αντιδράσουν, ή εάν θα εξαντλήσει την τετραετία, ώστε να προλάβει να ξεπουλήσει και όσες ακόμη επιχειρήσεις είναι δημόσιες, είναι καθαρά θέμα τακτικής. Η ζημιά που έχει κάνει τόσο στην οικονομία της χώρας, όσο και στην ψυχολογία του κόσμου είναι ανυπολόγιστη. Πριν λοιπόν τις εκλογές, που θα διεξαχθούν με απλή αναλογική, θα ήθελα να θυμήσω τα σημαντικά σφάλματα των κυβερνήσεων που έχουν βιάσει τον τόπο και τον κόσμο. 

 1.Το μεγάλο ξεπούλημα των Δημοσίων επιχειρήσεων που έχει ως αποτέλεσμα ο πολίτης να έχει γίνει βορά των ιδιωτικών εταιρειών που μόνο στόχο έχουν την μεγιστοποίηση των κερδών τους. Εάν ξαναβγούν αυτοί, δεξιοί, αριστεροί ή αριστερόστροφοι, θα ξεπουλήσουν και τις τελευταίες επιχειρήσεις που έχουν μείνει ακόμη σε δημόσιο έλεγχο. Το νερό, την υγεία, την παιδεία, και ότι άλλο έχει μείνει και έχει σχέση με μεταφορές, ορυχεία, δάση κοκ. Το επιχείρημα ότι το κράτος δεν πρέπει να έχει επιχειρήσεις, αλλά να έχει μόνο ρυθμιστικό ρόλο είναι απλώς ανεδαφική και γελοία και βεβαίως αποδεικνύεται για πολλοστή φορά το λάθος, αλλά σε τέτοιο βαθμό που το νιώθουν όλοι οι Έλληνες. Είναι απλή λογική. Όταν μόνον ιδιώτες προσφέρουν υπηρεσίες και προιόντα που είναι απαραίτητα για την ζωή των ανθρώπων, (ενέργεια, υγεία, παδεία, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, κοκ) είναι ζήτημα χρόνου να καταλήξουν οι ιδιώτες σε κοινές τιμολογήσεις που είναι ασύμφορες για τον καταναλωτή και αφού βεβαίως δεν υπάρχει κανένας ανταγωνισμός από κρατικό φορέα, δεν υπάρχει τρόπος να μειωθεί η τιμή σε αυτά τα αγαθά, παρά μόνο υπό μορφή επιδοτήσεων (όπως πρόσφατα είδαμε με το ρεύμα) Επιδοτούν λοιπόν τους ιδιώτες μέσω των καταναλωτών! Μάλιστα λαμβάνοντας υπόψιν τα επιχειρηματικά μοντέλα, εκεί που δεν υπάρχει κέρδος δεν λειτουργούν. Συνεπώς στην Ελλάδα που έχει δύσκολο γεωγραφικό ανάγλυφο, η κυβέρνηση θα είναι πάντα εξαρτώμενη και εβιαζόμενη για παραχωρήσεις και ακριβότερες υπηρεσίες, ειδικότερα για τις δύσκολες περιοχές της επικράτειας. Και βεβαίως, τέτοιες επιχειρήσεις, οι οποίες ουσιαστικά χρησιμοποιούν έτοιμες, στημένες πρώην δημόσιες επιχειρήσεις και δύκτυα και μετά βγάζουν τα κέρδη τους με τρόπους μονοπωλιακούς και εκβιαστικούς, επειδή οι υπηρεσίες που προσφέρουν είναι απολύτως απαραίτητες για να λείψουν ή για να επιτρέψουν στις επιχειρήσεις να κλείσουν με βάση τον ... ανταγωνισμό, δεν είναι επιχειρήσεις που μπορείς να εμπιστευθείς. Ας σημειώσουμε ότι πολλές (όπως πρόσφατα η ΔΕΗ και παλιώτερα ο ΟΤΕ και ο ΟΣΕ) καταλήγουν σε ομίλους ξένων συμφερόντων, που δεν αφήνουν τα κέρδη στην χώρα. Και βεβαίως σε μιά δήθεν ανταγωνιστική αγορά όπως είνει η ΕΕ, ο φτωχός Έλληνας καλείται να ανταγωνιστεί τον πλούσιο βορειοευρωπαίο, για προιόντα και υπηρεσίες που τιμολογούνται με βάση τους μισθούς του βορειοευρωπαίου. Η ζωή του Έλληνα έχει γίνει εφιαλτική, ξοδεύοντας τις μέρες του κάνοντας αιτήσεις για επιδόματα,δηλαδή μας έχουν κάνει ζητιάνους στο ίδιο μας το σπίτι. Λες και δεν γνωρίζει η πολιτεία ποιός τα δικαιούτα και ποιός όχι. Τέλος, οι πολιτικοί στην Ελλάδα, φροντίζουν ώστε το ξεπούλημα και ο τεμαχισμός των δημοσίων εταιρειών που θα ανταγωνίζονταν τους ιδιώτες, προς το συμφέρον του πολίτη, να είναι εντελώς καταστροφικός ώστε να μην υπάρχει εύκολη επιστροφή στο προηγούμενο μοντέλο, αλλά να εξαρτώμαστε αποκλειστικά από τους ιδιώτες. Για αυτό και μόνο το λόγο, μην δώσεις την ψήφο σου. Και δεν μιλάω σε σένα επιχειρηματία που έχεις την ηλεκτρική εταιρεία άρα άμεσο συμφέρον, ούτε στον όποιο άλλο διαπλεκόμενο μεγαλοεισοδηματία. 

2.Τους λάθος χειρισμούς στην εξωτερική πολιτική, που τα τελευταία χρόνια έχει φέρει την Ελλάδα σε δεινή θέση, αφού ακολουθεί την πολιτική της ΕΕ, των ΗΠΑ ή του ΝΑΤΟ, ή και των τριών μαζί, ενώ δεν είναι προς το συμφέρον της. Η αναγνώριση των Σκοπίων ως Βόρεια Μακεδονία είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη. Που από ότι αποδεικνύεται η ΝΔ επιθμούσε να το εκτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μην χάσει τους δικούς της ψηφοφόρους. Αλλά δεν έκανε απολύτως τίποτε για να την σταματήσει, ή αργότερα για να την ελέγξει αυστηρότερα. Ένα ακόμη λάθος είναι η στασιμότητα στο Κυπριακό που όσο δεν βρίσκεται μία λύση δίκαιη, είναι πάντα προς το συμφέρον αυτών που επoικίζουν το κατεχόμενο βόρειο τμήμα και μεγαλώνουν τον πληθυσμό τους,εν τέλη, εις βάρος της ίδιας της λύσης. Αλλά υπάρχουν ακόμη και αυτά που έχουν να κάνουν με την αγορά όπλων από ορισμένες χώρες, την αποστολή όπλων σε άλλες χώρες, την απίστευτη κουμπαριά πρώην πρωθυπουργού, το σταμάτημα εξαγωγών προς χώρες που δεν έχουν κάνει τίποτε εναντίον της Ελλάδας, κοκ 

 3.Οι φωτιές και οι άλλες φυσικές καταστροφές που βεβαίως δεν αντιμετωπίζονται με έργα, ούτε προληπτικά, ούτε μετά την καταστροφή. Σταυρώνουν τα δάχτυλα και εύχονται να μην συμβεί τίποτε κακό. Και σα να μην έφτανε αυτό, χρησιμοποιούν τις καταστροφές για δήθεν έργα ανάπτυξης που δεν βοηθούν παρά μόνο κάποιες μεγάλες εταιρείες. Τα δάση αντί να θεωρηθούν μέσον για την μείωση των αερίων του θερμοκηπίου, θεωρούνται μέσω οικονομικής ανάπτυξης, ως καύσιμη ύλη... Το δε μεγάλο ζήτημα της περιβαλλοντικής αλλαγής, και ειδικά ο τρόπος που το αντιμετωπίζουν, χρήζει τεραστίας προσοχής. 

4.Οι αυξανόμενες απαιτήσεις για ασφάλιση, που με πλάγιο τρόπο ιδιωτικοποιείται, (ποιός αντέχει να πληρώνει με μισθό 650 ευρω επιπρόσθετη ασφάλιση;) για σύνταξη που περικόπτεται, για μεταφορές που ακριβαίνουν και ιδιωτικοποιούνται, για τρόφιμα που έχουν γίνει πανάκριβα, χωρίς να υπάρχει αντίστοιχη αύξηση των μισθών. Βεβαίως αυτό είναι ένα κόλπο που το γνωρίζαμε ανέκαθεν. Εν μέσω των κρίσεων, τεχνητών ή πραγματικών, μέχρι να γίνουν οι πραγματικές ρυθμίσεις που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, κάποιοι προλαβαίνουν και πλουτίζουν ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού χάνει ότι του έχει απομείνει. Οπότε δεν είναι λύση η αύξηση των μισθών, αφού τότε θα υπήρχε ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια. Αλλά το κυριότερο είναι ότι όλα αυτά εν μέρη συμβαίνουν επειδή η "εσωτερική" υποτίμηση που επέβαλαν οι πρώτες μνημονιακές κυβερνήσεις, ήταν η μεγαλύτερη ηλιθιότητα που ακούστηκε ποτέ. Με αυτόν τον τρόπο ο Έλληνας αναγκάστηκε να εκποιήσει την δημόσια και την ιδιωτική περιουσία του, αφού για όλα τα αγαθά συναγωνίζεται πιά όλη την ΕΕ και με τις ειδικές χρυσές βίζες, όλη την υφήλιο. Οπότε γιατί ο Έλληνας παραγωγός να κρατήσει χαμηλά τις τιμές του όταν μπορεί να πουλήσει πανάκριβα στον Γερμανό, Γάλλο, Κινέζο, κοκ; Και ο Έλληνας καλείται να ζήσει έναν βίο "ολιστικά ειδωμένο", επειδή η χώρα του παρέχει οικογένεια, φίλους, και βοήθεια ενδοοικογενειακή. Λες και στις άλλες χώρες αυτά χρεώνονται επιπλέον. Πόσο απίστευτα υποκριτικό ακούγεται αυτό σαν δικαιολογία από έναν πρωθυπουργό. 

 5.Δεν ξέρω σε ποιό στρατόπεδο εμβολιαστικό ή αντιεμβολιαστικό βρίσκεται ο καθένας από τους Έλληνες. Όμως ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται ακόμη το σύνολο του πληθυσμού, είναι απαράδεκτος. Όποιος πιστεύει ότι η διαχείριση της κατάστασης ήταν επιτυχημένη, ας δει τα γεγονότα. Δεν θα μιλήσω για την εμμονική και τελείως παράλογη αντιμετώπιση του κράτους (αλλά και του συνόλου των κομμάτων που απαρτίζουν την παρούσα βουλή) απέναντι στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που αρνήθηκε να εμβολιαστεί. Αυτό το προσωπικό που εμπιστευόντουσαν όλοι πριν το εμβόλιο και σταμάτησαν να το εμπιστεύονται μετά την άφιξη του εμβολίου και το έδιωξαν από ένα ήδη μαστιζόμενο και υποστελεχωμένο σύστημα υγείας. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα ήταν η απόφαση του ακροδεξιού υπουργού, τον Νοέμβριο/Δεκέμβριο του 2021, να μειώσει αυθαίρετα και χωρίς κανένα επιστημονικό δεδομένο, την διάρκεια που θεωρείται κάποιος εμβολιασμένος ή προστατευμένος μετά από ασθένεια, στους τρεις μήνες, από τους αντίστοιχους έξι που ίσχυαν μέχρι τότε και λίγο αργότερα τους αντίστοιχους 9 μήνες για τους εμβολιασμενους και 7 για τους νοσήσαντες που ήταν οδηγία της ΕΕ. Και που μετά από 3 μήνες (τέλος Μαρτίου αρχές Απριλίου) αναγκάστηκαν να το αλλάξουν, έχοντας εμβολιάσει κόσμο που δεν το χρειαζόταν, με εμβόλια που ήταν άχρηστα αφού είχαμε περάσει από την παραλλαγή Δέλτα στην Όμικρον που τα εμβόλια δεν έπιαναν. Γνωρίζω προσωπικά πάμπολλες περιπτώσεις ανθρώπων που κόλλησαν την Όμικρον μόλις μερικές μέρες μετά τον εμβολιασμό τους, με τα εμβόλια για την Δέλτα. Ποιοί ωφελήθηκαν από αυτό; Επειδή σίγουρα δεν ήταν οι άνθρωποι που εμβολιάστηκαν με ένα εμβόλιο που δεν έπιανε πιά το νέο στέλεχος του ιού. Γιατί σίγουρα δεν ήταν οι πολίτες που εμβολιάστηκαν 3-6 μήνες νωρίτερα από όσο είχε δώσει οδηγία η επιστημονική κοινότητα και η ΕΕ. Και δεν γνωρίζουμε ακόμη τις επιπτώσεις. Μία επικίνδυνη κοροιδία άνευ προηγουμένου. Και αυτό μετά από 2 χρόνια lock down καταστροφικά για την χώρα, την οικονομία της και την ψυχική και σωματική υγεία του κόσμου.

 6.Μεγάλο πρόβλημα αποτελεί ο αυταρχισμός και η ατιμωρησία των πολιτικών και των παρατρεχάμενών τους, επειδή τους έχει αποθρασύνει. Έχουν βάλει όλους τους Έλληνες να τρέχουν για να προλάβουν να πληρώσουν λογαριασμούς και να σώσουν τις δουλειές τους, που δεν έχει μείνει χρόνος και διάθεση για τίποτε άλλο. Ενώ οι ίδιοι κλέβουν, ψεύδονται και εξαπατούν, χαρίζουν επιχειρήσεις και δικαιώματα σαν να είναι το χωραφάκι του παππού τους, με το αζημίωτο φυσικά. Ο κόσμος βεβαίως υποφέρει και παρόλα αυτά έχει δείξει με μεγάλες διαδηλώσεις την διαφωνία του, αλλά δυστυχώς όλες οι κυβερνήσεις κωφεύουν και δεν βλέπουν πιά, παρόλο τον όγκο των διαδηλώσεων. 

7.Οι επιδοματικές πολιτικές ήταν ανέκαθεν λάθος. Σε επείγουσες καταστάσεις τα επιδόματα βοηθούν, αλλά σε μία κατάσταση που κρατάει ήδη πάνω από 12 χρόνια δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις την διαρκή κατρακύλα του πληθυσμού σου με επιδόματα. Και αυτό επειδή τα επιδόματα δεν έχουν μόνιμο χαρακτήρα και δεν μπορεί να γίνει κανένας μακροχρόνιος οικογενειακός προγραμματισμός με βάση τα επιδόματα. Εάν πιστεύει κανείς ότι οι πολιτικές για την υπογεννετικότητα είναι καλές, μάλλον δεν έχει μεγαλώσει παιδιά πρόσφατα. Εξάλλου είναι γνωστό, αφού συμβαίνει εδώ και δεκαετίες πριν την κρίση, οι εκάστοτε κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν τα επιδόματα για να συμπληρώνουν το μισθό, και να μην παρουσιάζονται στον προυπολογισμό κάτω από τους κωδικούς των παγιων εξόδων. 

8.Οι υποσχέσεις που δίνουν μας έχουν χορτάσει. Δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο εκτός από υποσχέσεις. Υποσχέσεις που δεν τηρούν, που έχουν πάμπολλες εξαιρέσεις και τελικά δίνονται μόνο για τα αυτιά των εύπιστων, ενώ ταυτοχρόνως χρησιμοποιούνται για να καλύψουν τις διάφορες συναλλαγές τους με τον κρατικοδίαιτο επιχειρηματικό κόσμο. Ας γίνουν τελικά υπόλογοι τόσο για τις υποσχέσεις που δίνουν, όσο και για αποφάσεις που παίρνουν, για ζητήματα που δεσμεύουν την χώρα για δεκαετίες. Ας γίνονται δημοψηφίσματα με αληθινό αντικείμενο και περιεχόμενο για τα μεγάλα και σημαντικά ζητήματα και ας δεσμεύουν την όποια κυβέρνηση για την τήρηση του αποτελέσματος. 

 9.Με όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν υπάρχει χρόνος, διάθεση και χρήματα για να μορφωθεί η επόμενη γενιά, όχι με πληροφορίες και γνώσεις που βοηθούν στην επαγγελματική κατάρτιση, αλλά με ιδανικά και κριτικό πνεύμα που θα μορφώσουν τον νέο άνθρωπο και θα τον βγάλουν σκεπτόμενο πολίτη. Γιατί ο διαχωρισμός που γίνεται καθημερινά: καταναλωτής/εργαζόμενος/ψηφοφόρος/γονιός/ιδιοκτήτης/κοκ είναι μόνο για να κρύψει την μόνη σημαντική ιδιότητα του ανθρώπου μέσα σε μία δημοκρατική κοινωνία. Αυτή του πολίτη, που σκέπτεται το καλό του συνόλου της κοινωνίας που είναι μέλος. 

10.Από ότι φαίνεται ο τελικός σκοπός είναι η εξαθλίωση του κόσμου και η απώλεια της περιουσίας του, της πατρίδας του. Ας μην αφήσουμε να γίνει αυτό. Ας μην ψηφίσουμε αυτούς που μας λένε ψέματα τόσα χρόνια, από όλες τις πολιτικές παρατάξεις. Ας τους στείλουμε στα σπίτια τους και στην ανεργία.

Υπάρχουν ακόμη πάρα πολλά που πρέπει να θυμηθούμε για τους πολιτικούς, πριν ψηφίσουμε. Το τοπίο είναι θολό, αλλά δεν μπορούμε πιά να έχουμε οδηγούς τους βασανιστές μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όποια αλλαγή θέλουμε δεν μπορεί να προέρχεται από αυτούς που οδήγησαν την χώρα εδώ που είναι.

Οι εκλογές και η απλή (ανα)λογική

Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι πέρα από τα μικροσυμφέροντά του, τα οποία όμως συνθλίβονται από τις σαρωτικές αλλαγές που εφαρμόζονται είτε ως λύσεις ανάγκης είτε σαν κρίσεις, ο κάθε πολιτικός εκφράζει και προσπαθεί να εφαρμόσει αλλαγές είτε επειδή θεωρεί ότι είναι ταιριαστές σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του, είτε επειδή έχει συμφέρον. Αφήνοντας κατά μέρος την δεύτερη περίπτωση, που υποδηλώνει δόλο και προμελέτη και που ο κάθε εχέφρων άνθρωπος μπορεί μόνος του να κρίνει εάν ισχύει, ο ψηφοφόρος πρέπει να αναρωτηθεί εάν η κοσμοθεωρία του κάθε πολιτικού αφενός είναι εφαρμόσιμη, εάν ταιριάζει με την δική του κοσμοθεωρία και το σημαντικότερο εάν είναι προς το συμφέρον του. Τόσο το προσωπικό όσο και για το σύνολο της πατρίδας. 

Οι πολίτες δυστυχώς ψηφίζουν άγνωστους ανθρώπους, με ακόμη πιό άγνωστη κοσμοθεωρία και δυστυχώς με έναν οπαδικό τρόπο, όπως έλεγε και ο Πανούσης, “σώβρακα και φανέλες”. Πάντα απορούσα γιατί το ΠΑΣΟΚ, συνεχίζει να υπάρχει, είτε με άλλο όνομα είτε στελεχώνοντας άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, ζερβόδεξα. Κανονικά έπρεπε οι ψηφοφόροι του να καταλάβουν την κοροϊδία και να κλείσουν το μαγαζάκι αυτό. Και βεβαίως το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα κόμματα εξουσίας, που ξεπουλάνε την Ελλάδα σα να ήταν το χωράφι του παππού τους. 

 Θα μου πει κάποιος και τι να ψηφίσω; Δεν ξέρω, ειλικρινά. Τα τελευταία 30 χρόνια που ψηφίζω, αφαιρώ τα ψηφοδέλτια των κομμάτων εξουσίας, αφαιρώ τους επικίνδυνους ακροδεξιούς και ακροαριστερούς τύπους, τους ξεκάθαρα ανόητους ή τυχοδιώκτες, αυτούς που στο παρελθόν έχουν κάνει κακό στον τόπο και εάν δεν έχει μείνει κάποιος που ξέρω, διαλέγω ένα από αυτά που έχει μείνει. Ποτέ δεν βγήκε αυτό που ψήφισα.

Όμως στις επερχόμενες εκλογές, με την απλή αναλογική, δίνεται μία ευκαιρία στον κόσμο να στείλει στα σπίτια τους, τις ύαινες που μαστίζουν την χώρα μας τα τελευταία 40 και πλέον χρόνια. Δεν ξέρω εάν θα τους ταρακουνήσει αυτό, ώστε να αλλάξουν πλεύση σε περίπτωση που βγούν τελικά, αλλά δεν το πιστεύω. Πιά, δολοφονούν απροκάλυπτα την Ελλάδα και τους πολίτες της, οπότε εάν ξαναβγούν δεν έχουν λόγο να χαριστούν σε κανέναν. Ίσως τα ξενόφερτα επιτελεία τους να το έχουν υπολογίσει και να καταφέρουν ένα συγκλονιστικό πλήγμα στην Ελλάδα ακριβώς πριν τις εκλογές, για να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι δεν πρέπει να πειραματιστούν με άπειρους πολιτικούς, δηλαδή για μία ακόμη φορά να διαλέξουν ανάμεσα στους χειρότερους σαν λύση ανάγκης. Και ελπίζω να μην ξεπουλήσουν τα πάντα για να ξεπληρώσουν αυτή την χάρη οι εισαγώμενοι πολιτικοί καριέρας που λυμαίνονται τον τόπο μας.

Και η επόμενη μέρα; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να μαντέψω. Ακόμη και να βγούν άλλοι, μπορεί η ίδια η εξουσία να προκαλεί την διαφθορά. Μπορεί από την θέση εξουσίας να δουν τα πράγματα όπως και οι προηγούμενοι και να μην έχουν το θάρρος να το δηλώσουν και να παραιτηθούν. Μπορεί οι πράξεις των νέων πολιτικών να είναι χειρότερες, ή να εμφανιστούν σαν τέτοιες. Μπορεί να έχουμε δολοφονία χαρακτήρων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σαμποτάζ πραγματικά ή κατασκευασμένα, ώστε να αμαυρώσουν κάθε προσπάθεια για πραγματική αλλαγή. Μπορεί τελικά ο ίδιος ο λαός να μην δείξει πιά καθόλου υπομονή και να μην δώσει τον απαιτούμενο χρόνο για τις αλλαγές. Μπορεί οι ολιγάρχες να έχουν ναρκοθετήσει τον δημόσιο πολιτικό βίο και να μην είναι εφικτές οι αλλαγές χωρίς βαρύτατο τίμημα. Ειλικρινά δεν ξέρω.

 

Πρέπει όμως να γίνει η προσπάθεια; Σίγουρα. Γιατί κανείς δεν μπορεί να σου πάρει την πατρίδα. 

Μπορούν όμως να σε κάνουν να νομίζεις ότι η καλύτερη λύση είναι να την παραδόσεις μόνος σου.

Η τακτική της καθυστέρησης, της αναβολής και της ακύρωσης

Δεν μπορείς να απαιτείς να ακούγεσαι. Ή μάλλον μπορείς να απαιτείς, αλλά δεν σημαίνει ότι θα ακούγεσαι. Ή μάλλον μπορείς να ακούγεσαι, αλλά κανείς δεν θα σε ακούει. Ή μάλλον, μπορεί να σε ακούν πολλοί ή ακόμη και όλοι, αλλά δεν θα σου δίνουν σημασία. Ή θα σου δίνουν σημασία, αυτή που δίνουν σε έναν τρελό. Μπορεί για να σπάσουν την αφόρητη βαρεμάρα τους, ή από φόβο. Το μήνυμα δεν έχει πιά καμία σημασία. Ο τρόπος που μεταδίδεις το μήνυμα είναι το ίδιο το μήνυμα, όταν θέλεις να ακουστείς. Αυτά εάν είσαι ιδιώτης. Γιατί από την άλλη πλευρά, όλα είναι διαφήμιση και χάνουν την αξία τους όταν το διαφημιστικό μήνυμα τελειώσει. Για αυτό τα μέσα μιλούσαν για τον κορωνοιό για 2 χρόνια συνεχώς. Απουσίαζαν οι άλλες ειδήσεις; Πιθανόν. Εξάλλου από την αρχή της τηλεόρασης, τα νέα δεν ήταν παρά μία ακόμη ευκαιρία για να πουλήσεις διαφημιστικό χρόνο, μία ευκαιρία για έσοδα, ένα προιόν παρά μία υπηρεσία. Οπότε όταν ήρθε ο κορονοιός και πριν ή μετά από αυτόν ένας πόλεμος, η ειδησιογραφία έριχνε εκεί το βάρος. Και τι έλεγαν; Τα ίδια και τα ίδια. Άρα δεν ήταν ειδήσεις, ήταν διαφήμιση, για ένα προιόν. Και το προιόν είναι η ιδέα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, δεν υπάρχει διαφυγή παρά μόνο σε αυτό που έχει ήδη δρομολογηθεί. Και όσο ο κόσμος αφήνει τον χρόνο να περάσει, τελικά καταντά αληθινό, όχι γιατί είναι η μοναδική ή έστω η καλύτερη λύση, αλλά επειδή είναι πολύ αργά πιά για να εφαρμόσεις οποιαδήποτε άλλη.

Ένα αληθινό όνειρο. Όσο αληθινό μπορεί να είναι ένα όνειρο.

Δεν ήξερα ότι έβλεπα όνειρο, μέχρι που ξύπνησα κλαίγοντας στις 4 το πρωί. Και η ένταση του ονείρου με κράτησε ξύπνιο, ωσότου απελπισμένος για την δύσκολη μέρα που θα ακολουθούσε, το πήρα απόφαση ότι δεν θα ξανακοιμόμουν και σηκώθηκα για να φτιάξω ένα δυνατό καφέ. Συνήθως ξεχνάω τα όνειρα, όταν διακόπτονται από τον ήχο του ξυπνητηριού, και όσα επιμένουν αλλά θέλω να ξεχάσω, τα αφήνω να μαραζώσουν στο φως της ημέρας. Αυτό όμως ήταν πολύ έντονο και το θυμόμουν και το επόμενο βράδυ. Σκέφτηκα τότε να δοκιμάσω να το ξορκίσω γράφοντάς το. Θα το διάβαζα ξανά και ξανά, μέχρι η επανάληψη να το λειάνει και να μην με ενοχλεί πιά. Μέγα λάθος. Οι ρυθμοί της ζωής είναι τόσο έντονοι που δεν πρόλαβα να βάλω σε εφαρμογή το σχέδιο μου. Το σημειωματάριο που το είχα γράψει ξεχάστηκε στο κομοδίνο μου και σιγά σιγά ξέχασα και το όνειρο. Όμως τώρα ήταν εκεί για να το ξαναθυμηθώ. Είχα επισκεφθεί το σπίτι του παππού μου στο χωριό. Παρότι τώρα που το σκέφτομαι δεν έμοιαζε σε τίποτε με το πραγματικό σπίτι του παππού μου. Το σπίτι είχε ένα μακρόστενο παρτέρι μπροστά του, γεμάτο δέντρα που άνθιζαν. Τα δέντρα αυτά αποτελούσαν εντονότερη εικόνα και ανάμνηση από το ίδιο το σπίτι, του οποίου έβλεπα την πόρτα μόνο. Στο παρτέρι, διέκρινα μία συκιά, μία μουριά, άλλα δέντρα και πολλούς θάμνους αλλά μπροστά μπροστά, ένα δέντρο που για αυτό αισθανόμουν περήφανος και αγαπούσα ιδιαιτέρως. Το αναγνώρισα ως λωτό, άν και τα άνθη του έμοιαζαν περισσότερο με ορχιδέες. Πολλές σφήκες και μέλισσες καθόντουσαν πάνω στα άνθη αυτά, ξετρελαμένες με το πλούσιο νέκταρ τους και μοιραζόμουν και εγώ τον ενθουσιασμό τους τόσο λόγω της ομορφιάς των ανθών, όσο και από την γνώση ότι θα έδιναν πολλούς καρπούς. Και ο λωτός είναι ένα από τα φρούτα που μου αρέσουν πολύ. Αριστερά από το παρτέρι ήταν ένα παγκάκι στο οποίο καθόταν ένας άνθρωπος που μου φαινόταν οικείος, με γυαλιά και καμπαρτίνα. Του έδειξα με ενθουσιασμό τα άνθη και μάλιστα σήκωσα από κάτω ένα που είχε σπάσει και τον πλησίασα να του το δείξω. Δεν είχα προλάβει να τον πλησιάσω όταν ένας άλλος άνθρωπος με τα ίδια ρούχα, μαύρη καμπαρτίνα, κουστούμι και γυαλιά με μεγάλο χρυσό σκελετό, πλησίασε το δέντρο και έκοψε ένα μεγάλο μέρος από τα άνθη, καταστρέφοντας ταυτοχρόνως πολλά ακόμη. Αμέσως τον πλησίασα ζητώντας του έντονα αλλά ευγενικά να μην το κάνει αυτό. Εκείνος συνέχισε και άρχισα να του φωνάζω και να τον πλησιάζω με απειλητικές διαθέσεις. Με απέφυγε και περπατώντας με γρήγορα βήματα έφτασε στο πίσω μέρος του σπιτιού που είχε ένα πετρόκτιστο τοίχο και πίσω από αυτόν ήταν το νεκροταφείο. Στρίβοντας πίσω από τον τοίχο που μας χώριζε από το νεκροταφείο, τον έφτασα και του είπα ότι λυπάμαι που του φώναξα, αλλά δεν με άκουγε που του μίλησα ευγενικά και δεν ανέχομαι να χαλάνε το δέντρο που στο κάτω κάτω μου ανήκει, ειδικά όταν ανθίζει επειδή με αυτόν τον τρόπο δεν θα έδινε καρπούς. Δεν μου απάντησε καθόλου και αγνοώντας με επιδεικτικά, άρχισε να περπατά γρήγορα, επιστρέφοντας στο παρτέρι με τα δέντρα. Ο ήλιος ήταν κότρα και ο άνθρωπος χάθηκε μπροστά στον φωτεινό δρόμο. Όταν τα μάτια μου προσαρμόστηκαν στο δυνατό φως είδα με φοβερή λύπη ότι όλα τα φυτά, δέντρα και θάμνοι από το παρτέρι ήταν κομμένα σύριζα. Έπεσα κάτω κλαίγοντας και έλεγα ότι δεν υπάρχει τίποτε που να θέλω πιά από αυτό το μέρος και ότι θα έφευγα στα ξένα. Και ήταν τόσο έντονη η λύπη μου, που ξύπνησα κλαίγοντας.

A small plot of land (ένα μικρό κομμάτι γης)

Υπάρχει ένα τραγούδι, με τίτλο A small plot of land (ένα μικρό κομμάτι γης) , που είναι χαμένο μέσα στις εκατοντάδες χιλιάδες πλευρές δίσκων βινυλίου που έχουν εκδοθεί από την δεκαετία του 50. Οι περισσότεροι δεν το έχουν ακούσει ποτέ, ενώ οι λίγοι που το άκουσαν το άφησαν να βυθιστεί στην αφάνια, χωρίς να το θυμηθούν ξανά, παρότι ο τραγουδιστής που το τραγουδά, έγινε αργότερα διάσημος, αλλά με άλλο είδος μουσικής. Οι στίχοι του τραγουδιού είναι μάλλον απλοικοί και τετριμμένοι, αφού μιλούν για ένα μικρό παιδί στην επαρχία που θέλει να δει τον κόσμο αλλά είναι δεσμευμένο από τον πατέρα του και την γεωργική παράδοση της οικογένειάς του, αλλά, το κυριότερο, από τον ίδιο του τον φόβο για τον κόσμο μακρυά από το σπίτι του. Και ενώ από την μια, η άγνοιά του , κάνει τον κόσμο μακρυά από το σπίτι του να φαντάζει συναρπαστικός και την ζωή λιγότερο κοπιαστική, σε σχέση με την εργασία του στα χωράφια, η ίδια αυτή άγνοια τον κάνει να αισθάνεται προστατευμένος στο μικρό κομμάτι γης του κόσμου, που η τύχη τον έριξε. Ο στιχουργός του τραγουδιού, πιθανότατα επειδή κατανοεί την αδυναμία των στίχων, καταλήγει με μια όμορφη και αρκετά επιτυχημένη, κατά την γνώμη μου, φιλοσοφημένη παρομοίωση, όπου με το “μικρό κομμάτι γης” υποννοεί και την τελευταία κατοικία του ανθρώπου, καταδεικνύοντας έτσι είτε την ματαιότητα των ονείρων μετά την πάροδο χρόνων, είτε ότι αυτό το κομμάτι γης αποτελεί τον τάφο των ονείρων του νέου. Ήμουν καθισμένος σε μία άδεια ξαπλώστρα ενός κλειστού παραλιακού μπαρ, φορώντας μαρκυμάνικο, όχι τόσο για τη βραδυνή ψύχρα, όσο για την αποφυγή των κουνουπιών. Το ραδιοφωνάκι έπαιζε δίπλα μου, στα βραχέα, πιάνοντας σταθμούς από την Τουρκία και την Αραβία, ή ίσως να ήταν από την Αίγυπτο και την Συρία, τον Λίβανο και την Ιορδανία. Μέρη εξωτικά και επικίνδυνα, ακόμη και όταν δεν έχουν πόλεμο. Κατέληξα να ακούω έναν από αυτούς, όταν κουράστηκα να ψάχνω τους τοπικούς σταθμούς στα FM που έπαιζαν σκυλάδικα. Μία άγνωστη γλώσσα, άλλωτε σκληρή και άλλωτε μελωδική, έκοβε την ροή των τραγουδιών. Δεν ξέρω τι με κρατούσε σε αυτόν τον σταθμό, αλλά κάθε τραγούδι, κυρίως αγγλικά αλλά και κάποια γαλλικά και ιταλικα, μου δημιουργούσε μία αίσθηση νοσταλγίας που προσπάθησα να εξηγήσω στον εαυτό μου. Ίσως να ήταν αυτός ο χαμηλός διαρκής βόμβος που έχουν οι σταθμοί στα βραχέα, ή που ο ήχος μοιάζει να βγαίνει από τούννελ, και κάνει πιό έντονη την αίσθηση ότι ταξιδεύει από πολύ μακρυά, όχι μόνο μακρυά σε απόσταση αλλά και από άλλο χρόνο. Από την άλλη θα μπορούσε να ήταν μία μορφή νοσταλγίας που διαστέλει τις έννοιες του χώρου και του χρόνου, μια νοσταλγία επειδή τελείωνε το καλοκαίρι. Και εγώ βρισκόμουν σε αυτόν τον τόπο, το λιμάνι της μικρής κωμοπόλης από την οποία κατάγεται η μητέρα μου, μόνος μου, χωρίς μεταφορικό μέσο για να πάω οπουδήποτε αλλού, εκτός από τα μέρη που μπορούσα να πάω με τα πόδια. Με τα βουνά πίσω μου ήδη τυλιγμένα στο σκοτάδι και τα βουνά μπροστά μου, σαν στήθος νέας γυναίκας που ετοιμάζεται να ρίξει ένα μαύρο σάλι πάνω της. Και ανάμεσα, σαν σκηνή θεάτρου, ολόφωτη η προκυμαία που προστατεύει το λιμανάκι, και αποτελεί μία φτωχή προέκταση 70 μέτρων στον ήδη μικρό περίπατο της παραλίας. Και σήμερα, όπως και τις προηγούμενες μέρες, δεν παίζει τίποτε εκεί. Και ξαφνικά, αυτό το κομμάτι έπαιξε και μου μίλησε. Νομίζω ότι εάν το άκουγα οπουδήποτε αλλού, ή σε άλλη περίσταση, δεν θα του έδινα σημασία.

Ο προφήτης έξω από τον κήπο του

Πριν από μερικά χρόνια γνώρισα έναν προφήτη. Θα μου πει κάποιος, τι χαζομάρες είναι αυτές, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι και εγώ τον αντιμετώπιζα με σκεπτικισμό,  μέχρι που οι προφητείες του εκπληρώθηκαν. Βεβαίως δεν ήταν πολύ σπουδαίες προφητείες. Περισσότερο προβλέψεις θα τις έλεγε κανείς, για το τι θα συμβεί στην γειτονιά. Αλλά αυτό που μετρούσε ήταν ότι σε όλες έπεσε μέσα. π.χ. ότι η ωραία περσική γάτα του γείτονα θα έχανε και τις επτά ζωές της κάτω από τους τροχούς διερχόμενου αυτοκινήτου, ή ότι οι εκατόχρονες τριανταφυλλιές του κυρ Κώστα θα μαραίνονταν ξαφνικά, ή ακόμη ότι τα λάστιχα δύο αυτοκινήτων θα ξεφούσκωναν και, η ακόμη πιό εντυπωσιακή,  ότι η τοπική ομάδα του μπάσκετ θα έχανε στο επόμενο παιχνίδι της, με την πιό αδύναμη ομάδα του ομίλου της, μεταξύ άλλων. Δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι ο ίδιος ο προφήτης τα προκαλούσε, μέχρι που τον πιάσανε να κάνει γκραφίτι στον φρεσκοβαμμένο τοίχο του κυρ. Κώστα, τον οποίο είχε βάψει πρόσφατα, όταν αποφάσισε ότι οι τριανταφυλλιές του είχαν καταστραφεί για πάντα και δεν θα κάλυπταν πιά τον τοίχο του σπιτιού του. Ο προφήτης μας είχε κάνει το λάθος να ανακοινώσει με ακρίβεια τον χρόνο του γκραφίτι αλλά και το περιεχόμενο και προφανώς κάποιοι, περισσότερο καχύποπτοι από μένα, του είχαν στήσει καρτέρι και τον πιάσαν στα πράσα. Παρόλα αυτά συνέχισε να μας κάνει εντύπωση η πρόβλεψή του για την γάτα, μέχρι που κάποιος από εμάς, που διάβαζε πολύ Άγκαθα Κρίστυ, πρότινε ότι η γάτα ήταν ήδη νεκρή και απλώς την παρουσίασε την κατάλληλη στιγμή. Ή για την ομάδα του μπάσκετ, που έχασε επειδή 4 βασικοί της παίκτες έτυχε να πάθουν τροφική δηλητηρίαση πριν τον αγώνα, μέχρι που  έφτασε στα αυτιά μας  ότι ο προφήτης τους είχε κεράσει πίτσα το προηγούμενο βράδυ. Απαντήσεις που ναι μεν ικανοποιούσαν την φυσική μας ροπή στο να βρίσκουμε λύση σε λογικά  προβλήματα, από την άλλη, άφηνε ανικανοποίητη την ροπή μας να πιστεύουμε σε μεταφυσικές δοξασίες που μας βοηθούν να φανταζόμαστε εκεί όπου δεν μπορούμε να επιλύσουμε λογικά. Η μεγαλύτερη, πάντως, αποτυχία του,  ήταν όταν πρόβλεψε ότι δεν θα καταδικαζόταν για τις ζημιές και τις παρανομίες που είχε κάνει. Αλλά οι πλούσιοι γονείς του, ντροπιασμένοι τόσο από την έκταση των ζημιών που είχε προκαλέσει, όσο και πληγωμένοι βαθύτατα που ο γιός τους δεν ήταν τελικά ο προφήτης που πίστευαν και τους είχε ρεζιλέψει, προσέλαβαν επίτηδες τον χειρότερο δικηγόρο που μπορούσαν να βρουν, και έβαλαν μέσο ώστε ο δικαστής να μην δείξει καμία επιείκεια. Όχι τόσο για να τιμωρηθεί ο γιός, όσο για να εξιλεωθούν αυτοί, και κατά κάποιον τρόπο  να δείξουν ότι πιστεύουν στην δικαιοσύνη ακόμη και όταν πρόκειται για τον γιό τους. Τώρα βεβαίως έχουν αμφιβολίες και ανησυχούν μήν τυχόν και είναι αλήθεια προφήτης, επειδή ο γιός τους προέβλεψε ότι κάτι κακό θα τους συμβεί όταν αποφυλακιστεί.