Τα τελευταία 30 χρόνια, οι κυβερνήσεις των περισσοτέρων χωρών διοικούν με έναν τρόπο που δεν φέρνει καλά αποτελέσματα για τους πολίτες τους. Το χρέος των κρατών που έχει συσσωρευθεί, πιθανότατα αναγκάζει τους πολιτικούς που γίνονται κυβέρνηση, να παίρνουν αποφάσεις που είναι επιζήμιες για τις χώρες τους και για τους πολίτες. Ακόμη χειρότερη είναι η επίγνωση ότι οι αποφάσεις που παίρνουν τώρα, επηρεάζουν πολλές μελλοντικές γενιές, οι οποίες θα έχουν ακόμη μικρότερο δικαίωμα επιλογών από ότι έχουμε εμείς σήμερα.
Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο. Ένας πολιτικός ο οποίος θα έκανε την δουλειά του με επίγνωση της ευθύνης και του όρκου απέναντι στους πολίτες, δεν θα μπορούσε να είναι βαθύπλουτος, επειδή δεν θα καταλαβαίνει τα προβλήματα τα οποία καλείτε να λύσει για την πλειοψηφία των πολιτών που δεν ανήκουν στην κατηγορία των πλουσίων. Και βεβαίως ισχύει το αυτονόητο, ότι η συσσώρευση χρημάτων από λίγους, είναι μέρος του προβλήματος.
Αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι μια διαρκής αναβλητικότητα να επιλυθούν τεράστια κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα, και μάλιστα παρουσιάζονται σαν λύσεις πράγματα που εξόφθαλμα θα φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι επειδή κάθε αναβολή και καθυστέρηση φέρνει περισσότερο πλούτο στους ήδη έχοντες, και με αυτόν τον τρόπο εδραιώνουν περαιτέρω την κυριαρχία τους πάνω στους πολιτικούς και στην κοινωνία, μέχρι να τα έχουν όλα, ή μέχρι ο κόσμος να τους εκδιώξει.
Άραγε μπορεί να γίνει αυτό με το να είμαστε παθητικοί θεατές των εξελίξεων αφού χωρίς εμάς δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν καλύτερα τα πράγματα για εμάς.
