Virus of the mind

What do you want from life?
Isn't it strange that with so many things to do, people actually get bored with life?
Isn't it stranger still, that the same bored people worry so much about the corona virus and other deadly diseases?
And as an after though, isn't it strange that the virus of the mind called "social media" is not considered far more dangerous, time consuming, life and ethics threatening and changing than any other real and life threatening virus?
Why are we supporting by default any changes in the social structure? Or why do we consider them inevitable, without putting up a fight?

In the span of almost 20 months, this corona virus fear, has been spreading like wild fire across the globe. It is true that after reading about the death toll of the big three global 20th century pandemics, the matter is not to be taken lightly. But something has changed. Something crucially important. The way people face life and death. Up until the last pandemic, the Hong Kong and Asian flu, in the late 60's, we valued the importance and teachings of the religions in the life of people that provided a moral compass, a light in despair, a drive when all things looked hopeless, a solid refuge in the dilemmas and the mystery of death, and consequently of life. It provided a stance in life, a philosophy, after all, philosophy is the study of dying, a preparation of death, which looked very much like answers, because people don't need words, but a modus operandi, especially through hard times.
And the religious faith provided this. Actually the Christian faith and way of living itself is an affirmative reply about the mystery of death.
But all this was lost in the last 40-50 years. Faith into God, was replaced with faith into technology, absolute faith that science can provide and if not now in the future, all the answers. Religions are presented as being irrational and opposing to science and as such mocked upon. And all their teachings that helped people, got lost.
Now they talk daily about the death toll, attributing the deaths to the new virus. It is harsh to make these personal loses a number in statistics, but I wonder how many of those people would have died by other causes, or even from the seasonal common flu. And would it have been the common flu, or their already compromised health? Every loss is tragic, but it is important to realize how this particular situation transforms the way we see the world and the loss of a human life.

I think that we are witnesses and victims at the same time, of a pandemic of fear. A fear that has pushed the first piece of domino, and now every piece will follow suit. Freedoms collapse, social solidarity collapsed, health care, education, jobs, free thinking, democracy, they are all down. And all this is created and perpetuated not by religious radicals, not by scientists, but by politicians that serve interests that we hardly can imagine or dare talk, because we lack evidence. And these politicians claim that it is science that suggest these actions. And that science expressed like this, is the only source to solve our problems in life. This, of course, resembles blind faith which unfortunately leads to hybris.

Η αλλαγή προς χάριν της αλλαγής

Πρέπει να έχεις έναν τρόπο ζωής που εκτιμάς και πιστεύεις ότι αξίζει να σωθεί, ώστε να πολεμήσεις και να προσφέρεις την ζωή σου για αυτόν. Όχι για μουσειακούς λόγους, όχι για να διαφυλάξεις την παράδοση και το μερίδιο που μπορεί να προσφέρεις στην όποια παγκόσμια πολιτισμική ποικιλία, που από μόνα τους είναι αρκετοί σαν λόγοι, αλλά είναι μόνον ψυχρή λογική. Πρέπει να έχεις τόσο την πίστη όσο και απτές αποδείξεις ότι αυτός ο τρόπος που σου κληρονομήθηκε είναι μοναδικά ταιριαστός για σένα στον τόπο και χρόνο που βρέθηκες να ζεις. Γιατί μόνο έτσι θα έχεις τα ψυχικά αποθέματα για να αντισταθείς για να διαφυλάξεις αυτόν τον τρόπο ζωής. Δυστυχώς οι λανθασμένες πολιτικές που ασκούνται στους λαούς τα τελευταία 50-70 χρόνια έχουν σαν κύριο στόχο να αλλοιώσουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων, να τους αποκόψουν από τα στοιχεία που τους συνδέουν με την πατρίδα τους και τον τρόπο ζωής που πηγάζει από την σχέση αυτή. Η απώλεια της επαφής από την φύση, η αρπαγή της περιουσίας μέσω των άδικων και παράλογων (ακριβώς επειδή δεν οδηγούν σε καμία λύση) φόρων και νόμων, οι υπέρμετρες υποχρεώσεις και οι αντιστρόφως ανάλογες παροχές και τα δικαιώματα, οδηγούν τελικά τον άνθρωπο, ο οποίος έχει ταυτίσει από τα προηγούμενα χρόνια το κράτος και τις οικονομικές πολιτικές με τον τρόπο ζωής και τις αξίες του, να τα απαξιώσει όλα και να προτιμήσει την γλυκειά νάρκωση της οθόνης του υπολογιστή και της τηλεόρασης. Με απλά λόγια, αυτό που προσπαθούν να κάνουν τα τελευταία χρόνια, δεν είναι να μας αποσπάσουν από την όποια προσωπική περιουσία που διαθέτει ο καθένας, αλλά μέσω αυτής της αρπαγής να μας κάνουν να επαναπροσδιορίσυμε την σχέση μας με την πατρίδα μας και τον τρόπο ζωής μας. Πολλοί άνθρωποι είχαν απωλέσει την σχέση τους με την πατρίδα και τον τρόπο ζωής, εδώ και πολλά χρόνια, πολύ πριν την κρίση, αλλά ακόμη και τότε, οι με δανεικά απλόχερες πολιτικές που ασκήθηκαν, είχαν τον ίδιο ακριβώς στόχο. Τώρα απλώς βάλλονται αυτοί που δεν αποτελούσαν μέρος του προβλήματος, αυτοί που δεν τα έφαγαν μαζί με τους άλλους, αυτοί που πιστεύουν ότι αυτή η γωνιά του κόσμου, έχει να προσφέρει έναν τρόπο ζωής που είναι αφάνταστα καλύτερος από τον ομογενοποιημένο τρόπο ζωής που επιβάλλεται σε παγκόσμια κλίμακα. Το γεγονός ότι δεν θεωρεί κανείς περίεργο το ότι παρουσιάζουν σαν εκσυγχρονισμό ένα σωρό αλλαγές που επιβάλλονται χωρίς καμία λογική, αφού δεν είναι απαραίτητες και το κυριότερο δεν ζητήθηκαν από τον κόσμο, μου προξενεί φοβερή εντύπωση και φόβο, γιατί συμβάλλει στην επιτάχυνση της διαδικασίας.

Το ποτάμι κυλάει ακόμη

Χριστός ανέστη και χρόνια πολλά. Αυτές τις μέρες οι άθλιοι πολιτικοί συνεχίζουν εν μέσω διαμαρτυριών να νομοθετούν αντεργατικούς και γενικότερα απάνθρωπους νόμους που μας επιστρέφουν στις απαίσιες καταστάσεις που υπήρχαν 150 χρόνια πριν, από τις οποίες βγήκαμε με αιματηρούς αγώνες. Αλλά τελικά για ποιόν λόγο κάνουν όλες αυτές τις αλλαγές στα εργασιακά μας; Μήπως για να προσφέρουμε τα επιπλέον χρήματα που θα κερδίζουμε από την δουλειά, και τις επιπλέον ώρες, προς αποπληρωμή του χρέους; (Βεβαίως η χαζομάρα έχει τα όριά της. Γιατί σε μιά χώρα με πάνω από 25% ανεργία να βοηθάς τους εργοδότες να επεκτίνουν το ωράριο των εργαζομένων τους, με μη αμοιβόμενες υπερωρίες;) Δεν γίνονται βεβαίως για την αποπληρωμή του χρέους. Από την στιγμή που αποφάσισαν να κόψουν δραστικά μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, δώρα, κοκ , που όπως το ονόμασαν “εσωτερική υποτίμηση”, αυτό που ήθελαν να πετύχουν ήταν να υποτιμήσουν την ζωή των πολιτών, αφού ο μισθμός τους δεν φτάνει πιά να καλύψει τις βασικές τους ανάγκες.Ανόητοι πολιτικοί με ανόητες λύσεις. Ή μήπως δόλιοι και παμπόνηροι πολιτικοί με φίλους που εξυπηρετούν; Μήπως η έλλειψη χρημάτων θα οδηγούσε τους ανθρώπους στο να “θάψουν” τον εαυτό τους σε μία πολύωρη και καθόλου προσοδοφόρα εργασία, αφιερώνοντας τόσο χρόνο και ενέργεια που μετά δεν θα είχαν άλλον χρόνο ή διάθεση για να ελέγξουν το τι γίνεται στην χώρα; Γιατί αυτό που γίνεται είναι το μεγάλο ξεπούλημα. Και εάν η ιδιωτική περιουσία που υποτιμάται και χάνεται (λόγω των φόρων που αντί να μειωθούν ανάλογα με τους μισθούς έχουν αυξηθεί), είναι ένα αγκάθι, τότε η κρατική περιουσία είναι ένα παλούκι. Που όμως δεν έχουμε χρόνο να το δούμε ή να το νιώσουμε. Και το κερασάκι; Επιχειρούν άχρηστα έργα που είναι ταυτοχρόνως και επικίνδυνα και καταστροφικά για το περιβάλλον, δρομολογούνται με τις ευλογίες της δικαστικής εξουσίας, που βεβαίως διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση και τα τελευταία χρόνια έχει μπερδέψει τις έννοιες λογικό, νόμιμο και δίκαιο. Τρανταχτό παράδειγμα η επικείμενη τσιμεντοπίηση 17 χιλιομέτρων ενός φυσικού ρέματος-ποταμού που ονομάζεται ρέμα Ραφήνας, αφού εκβάλει στο λιμάνι της Ραφήνας. Ένα πανέμορφο φυσικό ποτάμι με πλούσια και φιλόξενη, για τα ζώα, βλάστηση. Ένα ποτάμι που όπως τα περισσότερα ποτάμια πλυμμηρίζει όταν έχουμε έντονες βροχές. Και αντί να απαγορεύσουμε την οικοδόμηση κτισμάτων κοντά στο ρέμα, ώστε αυτό να εκτονώνεται φυσικά ( σοβαρή πλυμμήρα γίνεται μία φορά κάθε 50 χρόνια και οι υπόλοιπες που είναι συχνότερες γίνονται στα σημεία που ο άνθρωπος έχει φτιάξει πρόχειρες και κακοσχεδιασμένες γέφυρες ή κτίσματα πολύ κοντά στο ρέμα) αντιθέτως μπαζώνουμε το ρέμα γιατί έχουμε νομιμοποιήσει τα κάθε λογής αυθαίρετα δημόσια και ιδιωτικά. Η δε τσιμεντωποίηση του ρέματος, πέρα από την ανυπολόγιστη ζημιά στο περιβάλλον, τελικά πιθανόν θα είναι και επικίνδυνη για τους ανθρώπους, αφού τα καιρικά φαινόμενα αλλάξουν χρόνο με τον χρόνο και παράγοντες που δεν έχουν υπολογιστεί επιβαρύνουν απρόσμενα και οδηγούν σε μεγαλύτερες καταστροφές. Και τότε αρχίζει κανείς να αναρωτιέται, για ποιό λόγο να θέλουμε να μπαζώσουμε ένα ρέμα που δημιουργεί σπανίως προβλήματα; Μήπως για κάποιους υμέτερους εργολάβους που υπερχρεώνουν για αχρείαστα έργα; Για να αποχαρακτηρίσουν και να πουλήσουν περιοχές φυσικού κάλλους σε μεγαλοκαρχαρίες; Που αρχίζει το νόμιμο και που αρχίζει το λογικό;

So, a year has passed, with reduced activity on the planet.

I wonder, a year after the first lock down. Has this reduction in human activity, also reduced the emissions in green house gases? Is there any actual ecological gain, from the enforced lockdowns?