Όταν ψηφίζεις κάποιον άνθρωπο, σε ένα ψηφοδέλτιο, ταυτοχρόνως ψηφίζεις και τον πολιτικό σχηματισμό ο οποίος ουσιαστικά φιλοξενεί τον άνθρωπο αυτό.
Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και εάν γνωρίζεις τον άνθρωπο αυτό προσωπικά, ξέρεις τις ιδέες του και συμφωνείς με τις απόψεις του, δεν μπορείς να γνωρίζεις τις προσωπικές του κόκκινες γραμμές που έχει ήδη υπερβεί ώστε να ενταχθεί στον συγκεκριμένο σχηματισμό.
Ιδανικά, ο κάθε πολιτικός σχηματισμός, αποτελείται από άτομα με παρόμοια ιδεολογία και οπτική του κόσμου, που όμως εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι απολύτως ίδια. Και πολλές φορές η λεπτομέρεια είναι που κάνει την διαφορά.
Η χειρότερη κόκκινη γραμμή που συνήθως αναγκάζεται κάποιος να υπερβεί ώστε να ενταχθεί σε ένα πολιτικό κόμμα, ονομάζεται αλλιώς πολιτική υπακοή. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε πολιτικός που επιθυμεί να είναι υποψήφιος με ένα κόμμα, αποκόπτει από την αρχή ένα μέρος των προσωπικών του απόψεων και ελευθεριών έκφρασης, προς χάριν μιας κοινής γραμμής. Αυτό πιθανόν να μην ήταν από μόνο του κακό, αφού σε δημοκρατικά πολιτεύματα η κοινή πλεύση είναι αποτέλεσμα διαλόγου και αμοιβαίων συμβιβασμών. Δυστυχώς από ότι έχει φανεί όμως, την πλεύση του κόμματος την ορίζουν σχεδόν κατά αποκλειστικότητα παλαιότερα υψηλόβαθμα μέλη, τα οποία επικαλούνται αμέσως και χωρίς εξαίρεση, την κομματική πειθαχεία για όλα τα ζητήματα που πιθανόν προκύπτουν, εάν και όταν συζητούν με τα μέλη τους, για κάποιο θέμα- νόμο προς ψήφιση.
Στις περιπτώσεις που ο βουλευτής δεν συμφωνεί και η ψήφος του είναι καθοριστική για την ψήφιση ενός νόμου, η μόνη λύση για τον δημοκρατικά εκλεγμένο πολιτικό, είναι η παραίτηση, είτε από την βουλευτική του έδρα και από το κόμμα, είτε μόνο από το κόμμα, διατηρώντας την βουλευτική του ιδιότητα, εφόσον του επιτραπεί. Στην πρώτη περίπτωση ο αντικαταστάτης από το κόμμα, που θα πάρει την θέση του, θα έχει δώσει ήδη επαρκείς εγγυήσεις ότι δεν θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο, ενώ στην δεύτερη περίπτωση, η κυβέρνηση κινδυνεύει να πέσει.
Εφόσον δεν έχουμε άμεση δημοκρατία και τα κόμματα τις τελευταίες δεκαετίες αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα χωρίς να δίνουν λογαριασμό στον λαό, πιστεύοντας ότι η εκλογή τους νομιμοποιεί όλες τους τις αποφάσεις, η έλλειψη διαλόγου εντός των βουλευτών και ο μηχανισμός αποβολής τους εάν εκφράσουν την πραγματική τους άποψη, αποτελεί μία από τις πλέον προβληματικές πτυχές του πολιτικού συστήματος. Ο πολιτικός πρέπει πρωτίστως να εκφράζει το συμφέρον των κατά τόπους κοινωνιών από τις οποίες προέρχεται και συνεπαγωγικά και του συνόλου της χώρας.
