Friday 12 December 2014

Επειδή μέρος του διαλόγου είναι να ακούς και αυτά που δεν σου αρέσουν



Χθες σχολιάζοντας σε κάποια ανάρτηση στο facebook, δέχτηκα μία απάντηση που με οδήγησε στο να γράψω αυτό το κείμενο.   Την αναρτώ εδώ για να την διαβάσει όποιος νομίζει. Το κείμενο που ακολουθεί τώρα που το ξαναδιαβάζω, είναι ίσως φλύαρο, αλλά το αφήνω ως έχει γιατί πιθανόν να σας δείχνει καλύτερα τις δικές μου θέσεις, σε περίπτωση που επιθυμείτε έναν διάλογο

Κατανοώ πρώτα από όλα ότι είναι δύσκολο να συζητούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  χωρίς να γνωριζόμαστε προσωπικά. Χωρίς να βρισκόμαστε σε έναν κοινό τόπο και έναν κοινό χρόνο. Να απαντούμε με καθυστέρηση και αποσπασματικά.

Άλλωστε οι  λέξεις που χρησιμοποιούμε έχουν διαφορετικό νόημα  στα αυτιά του καθενός, και όλα εξαρτώνται από καταστάσεις που θεωρούμε και είναι φυσιολογικές (οικογενειακή και  οικονομική κατάσταση, θρησκευτικά και πολιτικά πιστεύω-έστω και εάν είναι μέρος του παρελθόντος μας, κ.ο.κ) αλλά συχνά ξεχνούμε ότι είναι και μοναδικές για τον καθένα μας. Αυτό μας οδηγεί στο να διαφωνούμε συχνά, ενώ ουσιαστικά θέλουμε να πετύχουμε τους ίδιους στόχους. Ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας, στην χώρα που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε και που νιώθουμε ότι είναι οι ρίζες μας και το σπίτι μας.    
Να σημειώσω λοιπόν ότι είμαι ένας από τα εκατομμύρια Έλληνες, που όταν έρχεται η ώρα των εκλογών , ψάχνω εναγωνίως τι θα ψηφίσω. Δεν έχω κανένα ιδεολογικό κόλλημα ή ταμπού, απλώς ψηφίζω κατά συνείδηση, αλλά και με λογική ενός κοινού μακροπρόθεσμου συμφέροντος. Η συνείδηση μου δεν έχει αμαυρωθεί από ρουσφέτια, απάτες ή χάρες. Δεν έχω ποτέ μου ψηφίσει  ΝΔ,  ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΧΑ, ΚΚΕ και οποιοδήποτε κόμμα που έχει μπει στην βουλή.  Θεωρώ ότι η ευθύνη της αριστεράς όλα αυτά τα χρόνια είναι τεράστια, γιατί στόχευε (με τις απεργίες κτλ) πάντα στην βελτίωση των μισθών και όχι στην οικοδόμηση μίας στερεής βάσης της κοινωνίας, έστω με το απαρχαιωμένο σύστημα που διατείνεται ότι έχει ή με τον ξύλινο λόγο που δεν έχει κατορθώσει να απεμπλακεί από του Σταλινικού τύπου ρητορείες.  Παρότι έχουν περάσει 70 χρόνια και ο κόσμος έχει αλλάξει.  Και φυσικά δεν μπορώ να πιστέψω στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θρέφεται με την δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ήταν οι κομματικοί πελάτες τόσα χρόνια. Επίσης δεν μπορώ να ανεχθώ τις θέσεις που εκφράζει για μία σειρά θεμάτων όπως τα εθνικά, τα θρησκευτικά και τα εκπαιδευτικά.

Όμως, εάν η ευθύνη της αιώνιας αντιπολίτευσης είναι τεράστια, η ευθύνη των κυβερνήσεων που έχουν περάσει τόσα χρόνια είναι κολοσσιαία. Είναι πολύ περίεργο που τόσα χρόνια ο Αντρέας Παπανδρέου έκανε τις χάρες των συνδικαλιστών, ακόμη και όταν ήταν μόλις 100-1000 και έκλειναν τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Τι να πούμε τώρα για τις μαζικές διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων, που οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αγνοούν παντελώς; Τότε γιατί δεν τις αγνοούσαν για το καλό της Ελλάδας;  Και τέλος πάντων το απλό ερώτημα: πως περιμένουμε από τους ίδιους πολιτικούς που μας οδήγησαν εδώ (μεταξύ άλλων συντηρώντας το πελατειακό κράτος) να μας βγάλουν από την κρίση;

Κάποιοι θεωρούν ότι υπάρχουν καλοί και κακοί πολιτικοί. Όμως, καταστροφικός ήταν και ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου και ο Μητσοτάκης και ο Σημίτης και ο ΓΑΠκαι  όλοι οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας τα τελευταία 40 χρόνια, ασχέτως με το τι πρόσημο θα τους βάλουμε. Σοσιαλιστές/Φιλελεύθεροι κτλ. Όλα αυτά ήταν ταμπέλες, ιδεολογικά μαγαζάκια.   Φοβάμαι ότι η Ελλάδα, ως χώρα δορυφόρος των μεγάλων δυνάμεων από την ίδρυσή της, είχε πάντα ένα κόμπλεξ, να μοιάσει με άλλες χώρες και συστήματα. Ξεχνώντας ότι κάθε χώρα λόγω ιστορίας, παράδοσης, θρησκείας, πολιτισμού, γεωγραφικής θέσης, εξωτερικών εχθρών,  κλιματολογικών συνθηκών και πλούτου ή έλλειψης, έχει έναν μοναδικό δρόμο να χαράξει. Δεν μπορεί να μοιάσει με καμιά άλλη, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν οι ίδιες συνθήκες. Ο  καπιταλισμός, είναι ένα "ανοιχτό" οικονομικό σύστημα το οποίο ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, και χρησιμοποιώντας με μεγάλη υπομονή τα σαθρά πολιτικά συστήματα, άλωσε όλον τον κόσμο. Το αντίπαλο δέος που ονομαζόταν κομμουνισμός "έχασε" για πολλούς λόγους, με κύριους όμως τους εξής δύο: όπου δοκίμασαν να τον εφαρμόσουν, διαπίστωσαν ότι είναι ένα καλό σύστημα αλλά όχι για ανθρώπους. Δυστυχώς αφού μόνο άνθρωποι τον εφάρμοζαν, τότε όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα έβγαιναν στην επιφάνεια και κατέληγαν να έχουν ουσιαστικά δικτατορίες, και μάλιστα προσωποπαγείς. Απληστία για εξουσία.  
Ο δεύτερος λόγος, τον οποίο σημειώνει και ο Galbrieth  και στο βιβλίο του "Ταξίδι στον χρόνο της οικονομίας" είναι ότι στα κομμουνιστικά καθεστώτα οι άνθρωποι αποζητούσαν αυτά που έβλεπαν ότι η δύση χαιρόταν, δηλαδή καταναλωτικά αγαθά.

Από την άλλη πλευρά το καπιταλιστικό σύστημα, μπορεί να ξεκίνησε από θεωρίες με επιστημονικές βάσεις αλλά έχει εξελιχθεί στο ειδεχθέστερο  εκκολαπτήριο απληστίας και συνεπακόλουθα ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Και αυτό το συγκρατούσε το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού τόσο χρόνια. Τότε αναγκαζόταν να  μασκαρευτεί σαν ανθρώπινο σύστημα που δεχόταν τον κρατικό έλεγχο προς όφελος του πολίτη και του ανθρώπου, μοιράζοντας αφειδώς αγαθά.

 Όμως πια τα ιδεολογικά μαγαζάκια έκλεισαν, οι μάσκες έπεσαν και οι απανωτές κρίσεις αντί να μας συνεφέρουν χρησιμοποιούνται (για να μην πω ότι προκαλούνται)  από τους ανθρώπους του κεφαλαίου και τα τσιράκια τους,  τους πολιτικούς (που είτε προέρχονται από τους κύκλους του κεφαλαίου, είτε έχουν ευεργετηθεί - σπουδάσει και τώρα ξεπληρώνουν την χάρη).  Κάντε στον εαυτό σας την ερώτηση: σε ποίους οφείλουν όλα τα έθνη του κόσμου, εάν διαγράψουμε τα διακρατικά χρέη;   Και ακόμη χειρότερα σε πόσους; 
Όταν πουλάνε ή  ελέγχουνε μέσω χρέους ή του χρηματιστηρίου,   την περιουσία του λαού, που είναι ο ορυκτός  πλούτος, η παραγωγή, οι υπηρεσίες κοκ (συγκεκριμένα στην Ελλάδα  είναι ο τουρισμός, η ναυτιλία, η ιχθυοκαλλιέργειες,  αγροτική παραγωγή, ορυκτά,  ελαφρά βιομηχανία και βιοτεχνία) τότε ουσιαστικά θέτουν τον λαό μας σε ομηρία, αφού το μέγεθος της χώρας μας είναι τόσο μικρό που δεν μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις ή να πετύχει με το βάρος της κάποιο όφελος.  Και εδώ είναι το μυστήριο. Αντί, οι σπουδαγμένοι στην Αμερική πολιτικοί μας,  να αντιληφθούν αυτό το απλό πράγμα, πήγαν και έδεσαν την χώρα με μνημόνια που ουσιαστικά μας έχουν εξαθλιώσει. Μάλιστα μας έχουν φέρει σε σημείο χειρότερο από όταν μπήκαμε, γιατί τα μέτρα που μας ζήτησαν να πάρουμε, γονάτισαν την οικονομία, στέλνοντας στην ανεργία εκατομμύρια ανθρώπους που ΘΕΛΟΥΝ να δουλέψουν και το ΑΕΠ σε πρωτοφανή χαμηλά. Για να μην μιλήσω για το "κούρεμα" που ήρθε αργά και κούρεψε μόνον τους Έλληνες ομολογιούχους, με μεγαλύτερο όλων τα ασφαλιστικά ταμεία, με τις ανάλογες επιπτώσεις.   Απορώ πως ο Σαμαράς που ήταν κατά του μνημονίου το 2010, ξαφνικά έγινε υπέρμαχος μετά την εκλογή του το 2012. Και ακόμη  απορώ που όλα τα ψέματα που ξεστόμισε στο Ζάππειο έγιναν πιστευτά, ώστε να βγει κυβέρνηση το 2012.

Κάποιοι ρωτάνε γιατί ο κόσμος φεύγει στις ΗΠΑ ή στην Γερμανία. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε το τραγικό του πράγματος. Πηγαίνουν για μία ευκαιρία, στις χώρες που ουσιαστικά συντελούν στην καταστροφή της Ελλάδας (ως εξωτερική πολιτική ή/και ως ορμητήρια των αρπακτικών εταιριών hedge-funds)  ώστε να μείνουν οι ίδιες στα πόδια τους.  Ειδικά στις ΗΠΑ που τα ποσοστά ανεργίας ήταν ανέκαθεν υψηλά, αλλά τα τελευταία χρόνια είναι φοβερά (ασχέτως εάν με "δημιουργική εργασία"- ημι-απασχόληση, μη καταγραφή της ανεργίας με μία ώρα δουλειάς τον μήνα!- τα ρίχνουν όπως και στην Ελλάδα) , όπου ολόκληρες πόλεις έχουν χρεοκοπήσει και βγαίνουν στο σφυρί, που οι μισθοί έχουν βουτήξει προς τα κάτω, που η βία είναι εξωπραγματική, που οι ανισότητες είναι μέρος του συστήματος,  που ο ρατσισμός υπάρχει ακόμη,  κοκ.
Ξέρω ότι είναι ένας τελείως διαφορετικός κόσμος τόσο για τον "επαρχιώτη" Έλληνα, όσο και για τον "πρωτευουσιάνο" Ευρωπαίο.  Αλλά η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο είναι παντού η ίδια. Όσο για τον  μέσο όρο του βιοτικού επιπέδου, πρέπει να αναλύουμε τους αριθμούς. Όταν οι περισσότεροι  πλούσιοι άνθρωποι στον πλανήτη κατοικούν στις ΗΠΑ, είναι φυσικό να αλλοιώνουν τον μέσο όρο, και μάλιστα πάρα πολύ. Οι ευκαιρίες άλλωστε είναι πια λίγες, αφού με την τεχνολογία να έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό, η ανθρώπινη παρουσία σε πολλές δουλειές, δεν είναι απαραίτητη. Και έτσι ο εργασιακός στίβος έχει μετατραπεί σε εργασιακή αρένα, όπου πολλοί πολεμούν και ακόμη και αυτός που κερδίζει την δουλειά έχει τελικά χάσει. Αμοιβή πείνας, ασφάλιση χωρίς αντίκρισμα και βεβαίως ούτε λόγος για χρόνο για οικογένεια ή στο τέλος, σύνταξη.

Ξεχνάμε συχνά, επειδή μεγαλώσαμε στην τελευταία αναλογική γενιά, ότι πια δεν χρειάζονται τόσοι άνθρωποι για δουλειά. Και αντί οι ηγέτες του κόσμου να μαζευτούν και να αναρωτηθούν για τους ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ τους, πως θα ζήσουν, σκέφτονται με μοντέλα της δεκαετίας του 1950, και στατιστικές του 1980 που έχουν διδαχθεί στα κέντρα του καπιταλισμού, τα ακριβά αμερικανικά πανεπιστήμια. Ε, λοιπόν δουλειά δεν υπάρχει για όλους. Πρέπει να υπάρξει λοιπόν ένα άλλα σύστημα, μία άλλη λογική. Και αυτοί που έχουν σταθερές και καλοπληρωμένες δουλειές , θα πρέπει να καταλάβουν ότι είναι απλώς τυχεροί. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι άνεργοι;  Να τους πούμε ότι δεν είναι άχρηστοι ή όχι αρκετά καλοί, οπότε πρέπει να το πάρουν απόφαση και να πέσουν να πεθάνουν;  


Όσο για το γιατί φεύγουν από τις χώρες τους οι άνθρωποι, είναι όπως είπα γιατί στις χώρες τους έχουν πέσει με αρπακτικές διαθέσεις το κεφάλαιο, που εμποδίζει την εκμετάλλευση του πλούτου από τον λαό, για να έρθει αργότερα και να δρέψει τα υπερκέρδη. Ένα σχετικά νέο είδος αποικιοκρατίας. Τα βλέπαμε στην Αφρική και την Νότια Αμερική από την δεκαετία του 50, αλλά δεν πιστεύαμε ότι θα έρθει και σε μας...
Όταν έχεις οικογένεια να θρέψεις ή όνειρα ισχυρά να πραγματοποιήσεις, θα πας σε όποιο μέρος της γης μπορείς να χτίσεις μία καλύτερη ζωή. Η Ελλάδα ήταν ιδανικό μέρος για να ζεις. Και πολλοί έρχονταν εδώ για να ζήσουν μόνιμα. Απλώς όταν όλες οι αξίες έχουν μετατραπεί αποκλειστικά σε Χρηματικές αξίες, και ο άνθρωπος έχει τοξινωθεί σε ένα τέτοιο τρόπο ζωής,  τότε έρχεται και το τέλος.