Wednesday 5 May 2021

Το ποτάμι κυλάει ακόμη

Χριστός ανέστη και χρόνια πολλά. Αυτές τις μέρες οι άθλιοι πολιτικοί συνεχίζουν εν μέσω διαμαρτυριών να νομοθετούν αντεργατικούς και γενικότερα απάνθρωπους νόμους που μας επιστρέφουν στις απαίσιες καταστάσεις που υπήρχαν 150 χρόνια πριν, από τις οποίες βγήκαμε με αιματηρούς αγώνες. Αλλά τελικά για ποιόν λόγο κάνουν όλες αυτές τις αλλαγές στα εργασιακά μας; Μήπως για να προσφέρουμε τα επιπλέον χρήματα που θα κερδίζουμε από την δουλειά, και τις επιπλέον ώρες, προς αποπληρωμή του χρέους; (Βεβαίως η χαζομάρα έχει τα όριά της. Γιατί σε μιά χώρα με πάνω από 25% ανεργία να βοηθάς τους εργοδότες να επεκτίνουν το ωράριο των εργαζομένων τους, με μη αμοιβόμενες υπερωρίες;) Δεν γίνονται βεβαίως για την αποπληρωμή του χρέους. Από την στιγμή που αποφάσισαν να κόψουν δραστικά μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, δώρα, κοκ , που όπως το ονόμασαν “εσωτερική υποτίμηση”, αυτό που ήθελαν να πετύχουν ήταν να υποτιμήσουν την ζωή των πολιτών, αφού ο μισθμός τους δεν φτάνει πιά να καλύψει τις βασικές τους ανάγκες.Ανόητοι πολιτικοί με ανόητες λύσεις. Ή μήπως δόλιοι και παμπόνηροι πολιτικοί με φίλους που εξυπηρετούν; Μήπως η έλλειψη χρημάτων θα οδηγούσε τους ανθρώπους στο να “θάψουν” τον εαυτό τους σε μία πολύωρη και καθόλου προσοδοφόρα εργασία, αφιερώνοντας τόσο χρόνο και ενέργεια που μετά δεν θα είχαν άλλον χρόνο ή διάθεση για να ελέγξουν το τι γίνεται στην χώρα; Γιατί αυτό που γίνεται είναι το μεγάλο ξεπούλημα. Και εάν η ιδιωτική περιουσία που υποτιμάται και χάνεται (λόγω των φόρων που αντί να μειωθούν ανάλογα με τους μισθούς έχουν αυξηθεί), είναι ένα αγκάθι, τότε η κρατική περιουσία είναι ένα παλούκι. Που όμως δεν έχουμε χρόνο να το δούμε ή να το νιώσουμε. Και το κερασάκι; Επιχειρούν άχρηστα έργα που είναι ταυτοχρόνως και επικίνδυνα και καταστροφικά για το περιβάλλον, δρομολογούνται με τις ευλογίες της δικαστικής εξουσίας, που βεβαίως διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση και τα τελευταία χρόνια έχει μπερδέψει τις έννοιες λογικό, νόμιμο και δίκαιο. Τρανταχτό παράδειγμα η επικείμενη τσιμεντοπίηση 17 χιλιομέτρων ενός φυσικού ρέματος-ποταμού που ονομάζεται ρέμα Ραφήνας, αφού εκβάλει στο λιμάνι της Ραφήνας. Ένα πανέμορφο φυσικό ποτάμι με πλούσια και φιλόξενη, για τα ζώα, βλάστηση. Ένα ποτάμι που όπως τα περισσότερα ποτάμια πλυμμηρίζει όταν έχουμε έντονες βροχές. Και αντί να απαγορεύσουμε την οικοδόμηση κτισμάτων κοντά στο ρέμα, ώστε αυτό να εκτονώνεται φυσικά ( σοβαρή πλυμμήρα γίνεται μία φορά κάθε 50 χρόνια και οι υπόλοιπες που είναι συχνότερες γίνονται στα σημεία που ο άνθρωπος έχει φτιάξει πρόχειρες και κακοσχεδιασμένες γέφυρες ή κτίσματα πολύ κοντά στο ρέμα) αντιθέτως μπαζώνουμε το ρέμα γιατί έχουμε νομιμοποιήσει τα κάθε λογής αυθαίρετα δημόσια και ιδιωτικά. Η δε τσιμεντωποίηση του ρέματος, πέρα από την ανυπολόγιστη ζημιά στο περιβάλλον, τελικά πιθανόν θα είναι και επικίνδυνη για τους ανθρώπους, αφού τα καιρικά φαινόμενα αλλάξουν χρόνο με τον χρόνο και παράγοντες που δεν έχουν υπολογιστεί επιβαρύνουν απρόσμενα και οδηγούν σε μεγαλύτερες καταστροφές. Και τότε αρχίζει κανείς να αναρωτιέται, για ποιό λόγο να θέλουμε να μπαζώσουμε ένα ρέμα που δημιουργεί σπανίως προβλήματα; Μήπως για κάποιους υμέτερους εργολάβους που υπερχρεώνουν για αχρείαστα έργα; Για να αποχαρακτηρίσουν και να πουλήσουν περιοχές φυσικού κάλλους σε μεγαλοκαρχαρίες; Που αρχίζει το νόμιμο και που αρχίζει το λογικό;