Διπλωμάτες ξένων συμφερόντων για το εσωτερικό

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε ένα θέατρο επικοινωνιακό, με τον Κοτζιά να παραιτείται, τον Καμμένο να κάνει δηλώσεις και τον Τσίπρα να δείχνει αποφασισμένος να προχωρήσει την συμφωνία των Πρεσπών, τηλεφωνώντας μάλιστα στον Ζάεφ για να τον καθησυχάσει!

Μα το θέμα δεν είναι επικοινωνιακό. Δεν με ενδιαφέρει εάν παραιτηθεί και όλη η κυβέρνηση. Η κατάπτυστη συμφωνία παραμένει και αυτό θέλουν πιθανόν να σκεπάσουν οι "επικοινωνιολόγοι" της κυβέρνησης. Ή ίσως η παραίτηση Κοτζιά να έγινε ώστε να παρέλθει ο χρόνος (6 μήνες) και η υπουργική ευθύνη, ή ακόμη για να κάνει τις απώλειες του κόμματος Καμμένου μικρότερες, πείθοντας τους όχι και τόσο έξυπνους ψηφοφόρους του, ότι το πολεμάει. Εάν το πολεμούσε, θα είχε παραιτηθεί από τον Φεβρουάριο του 2015, μαζί με τον Βαρουφάκη. Δυστυχώς με κάποιον τρόπο τους κατευθύνουν. Ή ίσως έχουν τόσο αλωθεί οι συνειδήσεις τους, ώστε δεν λειτουργούν για το συμφέρον της Ελλάδας, αλλά απλώς διαχειρίζονται, τις οδηγίες που παίρνουν από το εξωτερικό.  Δηλαδή απλώς δρούν ως διπλωμάτες ξένων συμφερόντων για το εσωτερικό. Εάν ξέρουν κάτι παραπάνω, ας βγουν να μας το δηλώσουν χωρίς φόβο για την καριέρα τους και την ζωή τους.  

Τα Σκόπια, η Ελλάδα, το Μακεδονικό και η βιασμένη ιστορική αλήθεια που κοκκινίζει από ντροπή, αντί για αυτούς που την βίασαν.

Πολλά λέγονται σχετικά με το ζήτημα του ονόματος της μικρής χώρας στα βόρεια σύνορά μας, που έχει κατορθώσει τελικά  να το κάνει και δικό μας ζήτημα, παρόλες της βλακωδώς ευγενικές (πολλοί λένε προδοτικές) προσπάθειες των δικών μας πολιτικών να μας πείσουν ότι όλα θα έχουν ξεχαστεί σε 10 χρόνια, ανανεώνοντας όμως αυτήν την θεωρία ήδη 3 φορές. 

Πρέπει να ομολογήσω ότι ήμουν σίγουρος ότι οι "αριστεροί" πολιτικοί που ξεγέλασαν τον ελληνικό λαό υποσχόμενοι την έξοδο από την κρίση και τα μνημόνια το 2014 και τελικά κατάφεραν να εκλεγούν, για αυτό και μόνο το λόγο,   όχι μόνο δεν θα πρόσφεραν την λύση στην οικονομική κρίση, αλλά θα έφερναν στο τραπέζι εθνικής σημασίας ζητήματα που ο χειρισμός τους ειδικά από αυτούς τους  ανθρώπους που δεν έχουν συναίσθηση της ιστορίας ή της εξωτερικής πολιτικής, θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα για την Ελλάδα, αλλά και θα λειτουργούσε εν τέλη αποσταθεροποιητικά για όλη την πολύπαθη περιοχή των Βαλκανίων.

Το όνομα λοιπόν της μικρής αυτής χώρας, είναι ένα ζήτημα που έχει διχάσει τους Έλληνες. Ο διχασμός αυτός, μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση, για τον εξής λόγο: πριν από 25-30 χρόνια όταν το ζήτημα έκανε για πρώτη φορά έντονη την παρουσία του, ο κόσμος από όλες τις πολιτικές παρατάξεις κινητοποιήθηκε και ανάγκασε τον τότε πρωθυπουργό Μητσοτάκη να εκστομίσει το απίστευτο:"Σε 10 χρόνια θα έχει ξεχαστεί", αλλά και να κάνει πίσω.  Λες και η ιστορία χιλιάδων ετών που τον διέψευδε, ήταν ένας πρώιμος νεανικός έρωτας που με τα χρόνια θα ξεχνιώταν. Το θέμα εντέχνως, από ότι αποδείχτηκε, δεν το ανακίνησαν ξανά, μέχρι που βρέθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες και οι κατάλληλοι άνθρωποι, οι οποίοι είτε λόγω αριστερής ιδεοληψίας (μιάς και την όποια ιδεολογία την είχαν ήδη ακυρώσει με τις πολιτικές τους) είτε λόγω ισχυρών πιέσεων (που εάν ήταν έντιμοι έπρεπε να παραιτηθούν αφού τις φανερώσουν στον λαό που εκπροσωπούν) αδυνατούσαν να δούν τόσο την ιστορία όσο και το συμφέρον της χώρας. Οι,  όχι και τόσο,  κύριοι, λοιπόν, χωρίς να περάσουν κάν από το κοινοβούλιο την πρότασή τους, προχώρησαν σε μία κατάπτυστη συμφωνία (των Πρεσπών). Σε τόσο σημαντικά εθνικά ζητήματα που επιπροσθέτως έχουν το μέγεθος να διαταράξουν την ισορροπία στην ευπαθή περιοχή των Βαλκανίων, καλό είναι την ευθύνη να την λαμβάνει απευθείας ο λαός με δημοψήφισμα. Αυτό το έκαναν οι Σκοπιανοί, οι οποίοι βεβαίως απάντησαν θετικά υπέρ του ονόματος (αλήθεια πίστευε κανείς το αντίθετο; ), ασχέτως εάν οι δημοσιογραφίσκοι της Ελλάδας προσπάθησαν να αναδείξουν την ψηφοφορία ως προβληματική, λόγω μικρής παρουσίας του εκλογικού σώματος. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα έπρεπε να έχουμε ποτέ φτάσει εκεί.  

Αλλά πίσω στα δικά μας. Δημοψήφισμα λοιπόν, για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, έπρεπε  να γίνει και στην Ελλάδα. Έπρεπε βεβαίως, αλλά  ο αριστερός - δημοκράτης πρωθυπουργός, δεν τολμούσε να προκυρήξει, ειδικά μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος του 2015, που άλλα περίμενε και άλλα του βγήκαν. Και αφού το ΟΧΙ του 2015 έδειχνε σαφώς ότι ο κόσμος διαφωνεί μαζί του, παρόλα αυτά ψήφισε τον Αύγουστο ένα νέο μνημόνιο, πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ο ίδιος θεωρεί ότι η επανεκλογή του αποτελεί μία έμμεση επιβεβαιώση ότι το δημοψήφισμα δεν είχε καμία αξία, παρότι αφενός  τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων είναι δεσμευτικά,  αφετέρου ξεχνώντας ότι  απλώς το σύστημα των εκλογών είναι τόσο διαβλητό που στην Ελλάδα μπορεί κάποιος να κάνει κυβέρνηση με μόλις το 17% του συνόλου των έγκυρων  ψηφοφόρων, αφού το πρώτο σε ψήφους κόμμα επικουρείται με 50 έδρες επιπλέον. Μία επικουρία που ο ίδιος καυτηρίαζε λίγα χρόνια πριν την εκλογή του, δηλώνοντας ότι θα  αλλάξει το εκλογικό σύστημα. Βεβαίως τελικά ποτέ δεν έκανε την αλλαγή, δήθεν για να μην υπάρχει ακυβερνησία στην χώρα. Προτιμούμε λοιπόν την δικτατορία της μειοψηφίας, αντί να βρούμε μία λύση στο ζήτημα της αληθινά αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ένα ζήτημα που παρόλη την ύπαρξη του και σε άλλα κράτη, τους επιτρέπει  να λειτουργούν για μήνες ή και χρόνια, χωρίς να υπάρχει κυβέρνηση, αλλά που εμείς δεν μπορούμε να το εφαρμόσουμε, γιατί το όραμα των δικών μας πολιτικών είναι καθολικό. Ή όλα ή τίποτε.    

Όμως ας επιστρέψουμε στο ζήτημα μας. Μιλώντας με αρκετό κόσμο σχετικά με την ονοματοδοσία των Σκοπίων, κυριολεκτικά έπεσα από τα σύννεφα όταν ήρθα αντιμέτωπος όχι με κυβερνητικούς που  παπαγάλιζαν τις κουβέντες του αρχηγού παπαγάλου, αλλά με ανθρώπους απολιτικούς που γενικά υπέφεραν από όλες τις κυβερνήσεις και από όλα τα μέτρα που είχαν λάβει, ακόμη και πριν από την κρίση. Κάποιους τους κατέταξα στην αριστερά, η οποία ιδεολογικά δεν θέλει και πιθανότατα δεν μπορεί  να δει τα σύνορα της κάθε χώρας, πιστεύοντας ότι είναι τεχνητά και ότι  όλοι οι καταφρονεμένοι εργάτες του κόσμου θα ενωθούν αυτομάτως, εάν σταματήσουν να υπάρχουν σύνορα. Άλλοι εξέφραζαν την πλήρη αδιαφορία τους, η οποία όμως έγερνε υπέρ της παράδοσης του ονόματος, μιάς και "οι καημένοι οι άνθρωποι το πιστεύουν τόσα χρόνια ότι είναι Μακεδόνες". Ανθρωπιστές δηλαδή, που ξεχνούν ότι έρχεται σε αντίθεση με την  αλήθεια, που βασίζεται  σε ιστορικά στοιχεία και όχι απλώς σε μία επιθυμία δημιουργημένη από τον Τίτο για να τιθασεύσει μία πληθυσμιακά ανάμικτη περιοχή και ταυτοχρόνως να ασκεί μία διαρκή εξωτερική πολιτική που αποσκοπούσε σε εδαφικές βλέψεις και την έξοδο της Γιουγκοσλαβίας στο Αιγαίο. Μερικοί λένε ότι η ζημιά έχει ήδη γίνει αφού τα περισσότερα έθνη στον κόσμο έχουν ήδη αναγνωρίσει τα Σκόπια με τον όρο Μακεδονία. Άλλοι λένε ότι δεν κινδυνεύουμε από ένα τόσο μικρό κράτος και άλλοι ότι έχουν τα ίδια δικαιώματα με εμάς στο όνομα Μακεδονία. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει το μέγεθος της απειλής, και ότι τα δικαιώματα που εκπορεύονται από το όνομα πιθανότατα τώρα να μην είναι ορατά, αλλά μπορούν να προκαλέσουν αφορμή και αιτία σε 1-2 δεκαετίες, για μία ακόμη παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων στα Βαλκάνια. Εξάλλου εάν έχουν το ίδιο δικαίωμα με εμάς γιατί πρέπει να τους το δώσουμε; Και δεν καταλαβαίνουν ότι το γεγονός ότι το ζητούν τόσο επίμονα από εμάς σημαίνει ότι η αναγνώρισή από τα άλλα κράτη έχει μικρή σημασία τελικά; Δεν κατανοούν ότι τα άλλα κράτη κοιτούν μόνο το δικό τους συμφέρον και ότι η άποψή τους για την αλήθεια σε μία άλλη χώρα διαμορφώνεται με βάση το συμφέρον και όχι τα ιστορικά στοιχεία;  Δεν κατανοούν ότι στα Σκόπια διδάσκονται από μικρή ηλικία στα σχολεία, τον αλυτρωτισμό με βάση το όνομα Μακεδονία, τόσο σαν γεωγραφική περιοχή όσο και σαν εθνοτικό όρο;

Όμως υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι  που θεωρούν ότι η ονοματοδοσία αυτή είναι όχι μόνο κακή για την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, αφού ουσιαστικά είναι ένα φίδι στοκ κόρφο μας, αλλά και παράλογη ιστορικά. Πως είναι δυνατών να ισχυρίζεται κάποιος ότι υπάρχει Μακεδονική εθνότητα και Μακεδονική γλώσσα; Κάθε τέτοιος προσδιορισμός δεν μπορεί να προέρχεται μόνο από επιθυμία. Υπάρχουν επιστημονικά κριτήρια. Υπάρχει η ιστορία. Αλλά αυτή δεν δείχνει να απασχολεί τους κατά τα άλλα "επιστημονικούς" κύκλους.  

Δυστυχώς σε μία καταναλωτική κοινωνία, η επιθυμία είναι πιό σημαντική από την ιστορία.

Ας δούμε λοιπόν την ιστορία και τα γεγονότα. Τα Σκόπια είναι ένα κράτος που αναδύθηκε μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Αναζητά εναγωνίως μία κοινή ιστορική ρίζα, που να ενώνει όλο τον πληθυσμό του, ο οποίος είναι τόσο ανομοιογενής, ώστε τα προβλήματα που δημιουργούνται λόγω της ανομοιογένειας κάνουν το μέλλον του δυσοίωνο. Στα ανατολικά έχει κόσμο που αισθάνονται Αλβανοί, στα δυτικά κόσμο που αισθάνονται Βούλγαροι, πολλούς που αισθάνονται χαμένοι μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, πολλούς που αδιαφορούν επειδή υποφέρουν  και κάποιους που θεωρούν τον εαυτό τους μέρος της νέας νομενκλατούρας που θα μείνει χωρίς αντικείμενο εάν δεν κατορθώσει να δημιουργήσει επαρκείς συνεκτικούς δεσμούς ανάμεσα στον τόσο ανομοιογενή πληθυσμό.  Ο Τίτο όπως προανέφερα είχε την έμπνευση να ονομάσει αυτή  την επαρχία της Γιουγκοσλαβίας, με σαφής σκοπούς. Οι Έλληνες πολιτικοί τότε, για λόγους που δυστυχώς δεν μπορώ με ασφάλεια να επιβεβαιώσω, αλλά έχει να κάνει όπως πάντα με τις λεπτές ισορροπίες που επέβαλαν οι μεγάλες δυνάμεις, δεν αντέδρασαν δυναμικά, ώστε αν μη τι άλλο, να υπάρχει στα χρονικά η ηχηρή αντίδρασή τους. Όμως τότε τα Σκόπια ήταν απλώς μία επαρχεία του κράτους της Γιουγκοσλαβίας, και αυτό  έκανε τον κίνδυνο να μοιάζει αμελητέος.   Δυστυχώς η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας έφερε στο προσκήνιο το παραπάνω πρόβλημα. Δύο, τότε, και σήμερα τρεις γενιές ανθρώπων, διδάσκονται στα σχολεία στα σλαβικά και ενίοτε στα Αλβανικά, ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Άνθρωποι που δεν γνωρίζουν βεβαίως ότι μόνον ένα πολύ μικρό ποσοστό της  γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας επί Μεγάλου Αλεξάνδρου, αποτελεί σήμερα έδαφος των Σκοπίων.

Εφόσον, λοιπόν, ούτε εδαφικώς, ούτε γλωσσικώς προκύπτει δικαίωμα επί του προσδιορισμού "Μακεδονικός", θεωρώ αδιανόητο το γεγονός ότι επιμένουν και ότι κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν σε αυτά τα επιχειρήματα. Όπως είπα, μπορεί να εξηγηθεί μόνον ως βαθύτερη επιθυμία τους για μια κοινή ιστορική ρίζα που θα ενώνει όλο τον πληθυσμό.

Για τους υπόλοιπους ξένους, σύμμαχους και συνεταίρους μας,  δεν χρειάζεται, μου φαίνεται, να σχολιάσω. Κάθε χώρα δυστυχώς λειτουργεί βάση των συμφερόντων της. Έτσι η αλήθεια για πολλά  ζητήματα θάβεται κάτω από την ισχύ των συμφερόντων. Βεβαίως οι παραδοσιακοί σύμμαχοι της Ελλάδας και ακόμη χειρότερα οι Ευρωπαίοι συν-εταίροι μας,  για μιά ακόμη φορά προδίδουν την Ελλάδα, αλλά όποιος πιστεύει στις συμμαχίες λόγω συμπάθειας δεν έχει επίγνωση της πραγματικότητας.

Όμως δεν καταλαβαίνω τους Έλληνες που πέρα από την ιστορία, ο τόπος, το χώμα αυτό αποτελεί την ρίζα τους και τα σύνορα ορίζουν ένα χώρο στον οποίο μπορούν να κινηθούν με ασφάλεια.  Παρόλη την κρίση, ο τόπος αυτός αποτελεί την ρίζα, το σπίτι, το αντικείμενο της νοσταλγίας. Και όλα αυτά κινδυνεύουν με την αδιανόητα επικίνδυνη   ονοματοδοσία των Σκοπίων και την ακόμη χειρότερη αναγνώριση Μακεδονικής εθνότητας και Μακεδονικής γλώσσας.

Τέλος, να υπογραμμίσω ότι το αντίπαλο κόμμα με αξιώσεις να γίνει κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές, η ΝΔ, με δηλώσεις του αρχηγού της, έχει σημειώσει ότι ενώ ως αντιπολίτευση θα καταψηφίσει την συμφωνία των Πρεσπών, ως κυβέρνηση και εφόσον έχει περάσει από το Σκοπιανό και Ελληνικό κοινοβούλιο, θα την σεβαστεί!!!    

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα παρακάτω βίντεο:

 https://youtu.be/bVyHdqmEx1Q

https://youtu.be/nBreEXXstaU

The elephant with the red nails

You know the joke about the elephant painting his nails red? Let me remind you of it.

"Why does an elephant paint his nails red?
To hide among the poppies.
Have you ever seen an elephant hide among poppies? No?
See how good the elephant hides? "

Now, I know this is an old joke among children, but it contains in a nutshell the truth about the Greek crisis.

Some of you will think, "Greek crisis, old news, get over it". Well, the Greek crisis may be  just a piece of news for most people, but for most Greeks it is still a painful reality. And the way it goes it is going to be for a long-long time, since the current government has sold out all public assets for 99 years.

So it is a painful reality for me as well. I am not going to get into any personal details, after all the facts that I can still afford a computer, an internet connection and time to write, is proof enough for some people, that I can't be suffering that much. Despite the fact that I have been unemployed for a good part of the last 6 years, that my country was sold despite the huge protest, that pensions and salaries have plummeted beyond the "decent life" limit. And most of all because the country was sold - actually given away, without us even being asked. How are we supposed to live when all ways of producing are steadily being taken away from us, with each new memorandum? And if we are unable to live, how are we even supposed to pay back the debts? (I am not going to talk about the legality of the debts, refer to my previous posts for facts)

And it is exactly for this particular reasoning that I am still writing. Because many of my fellow human - citizens, no longer can afford to write, to speak their mind, to tell their stories, to present their opinion, to state their truth. Because, for the last 6 years the rapid decline of income in Greece and lately the big sell out of public property, means that it is only a matter of time for many voices opposing to the systematic sell out of Greece and the handling of the crisis from all the governments since 2009 (and before that, but let's stick to the actual handling of the crisis for a while),  to be silenced.
 
I have been communicating with lots of people inside and outside Greece for the last 15 years or so. Since the beginning of the crisis, my main goal was to find and understand how people conceive the crisis in Greece and based on what information. After a while, I understood, that a vast majority of the people believed that the Greeks bear solely the responsibility for the crisis. What's more they base this belief on bloated stereotypes that were circulated through influential news networks, all over the world. Of course, most people, tend to believe in such stereotypes, for two reasons: they do not think that they concern them, being someone else's  problem far away from their countries and secondly, even if it was to concern them, they don't have the time to dig deeper and find the percentage of truth in those stereotypes. So it is the human nature that takes the easy way. Blame the others.

But the facts are easy to find.

Some interesting facts.

How can a small country like Greece and a debt of 300 billions, be a threat to anyone? 

USA has a debt of over 15 TRILLION $, France has a debt of over 2 Trillion Euros, Italy a debt of more than 1,5 TRILLION Euros, the UK and Japan follow suit. 

The global economic tidal wave did start in 2007, from the bubble of mortgages in the USA. Greece's bonds sunk, like the bonds of many countries, under the pressure of big hedge funds that bet against it, so Greece was unable (actually denied) to sell any new bonds in order to pay the older ones. 

EU and ECB, led by Germany and France, did prevent and stall any viable solution in 2010 (before the first memorandum), in order to save their own PRIVATE banks, that had to face both the toxic USA mortgage stocks and the Greek bonds. They forgot that EU is a Union, and preferred to sacrifice Greece instead of some stock holders, that has being making money out of thin air.

And some random facts about the Greek debt and how it was created in the first place. (for more details, look at the previous posts)  The obligatory money we had to spend on "protection" during the Olympics, to US and Israeli companies. The technology Greece had to buy EXPENSIVELY, just to keep up with the new regulations that G7 impose, while at the same time the products of Greece were completely crashed by the cheap labor Chinese ones, which USA politics first allowed in the World Trade Organization. Or the EU decisions to embargo Russia, without consideration for the consequences, start wars with Libya on false pretenses,  allowing war in Syria to get out of hand and destroy a whole nation, sending millions of people in exile and then refusing to accept refugees. (France, Belgium and several other countries have been selling guns to everyone involved, there) And these are only the headline news. There are silent wars in  Kenya, Nigeria, well, Africa in general, Pakistan, well Asia in general and Latin America as well. 

The first thing I thought a patriotic Greek government should do, was to try and change the way the world looks at Greeks. Unfortunately, no government did that. Simply because the truth about Greece should not be heard. Because if it did, other people around the world, would be able to connect the dots and realize that EXACTLY THE SAME THING IS HAPPENING IN THEIR COUNTRY. Because it is not just Greece. It is a world phenomenon that Greece had the bad luck to be the first piece of domino -  western "developed" country to fall. 

And it is exactly this elephant among the poppies that is hiding so well, that everybody knows, yet nobody can see and deal with once and for all. And part of the problem, the poppies,  are most of the current governments of the world. 

 

   

Money as a weapon of massive destruction

The crisis is first and foremost a crisis of human values. Of human as the only value. It is not just about Greece, it is about every country in the world that accepts to have part of their citizens live on the street, or with the bare minimum, in desperation.  To turn them into beggars or to slaves, with no money, no time, no life. These people could and most of them would work and offer to their society and the world, if they were allowed. They would make the world better.  

You have to understand that the system we live in, was supposed to work for the benefit of people. Since it doesn't do that, the system is wrong and should change. Why would anybody accept a system that is based on greed?

Money used to be a tool, now it has become a weapon. And unfortunately most people are addicted to it and do not care to see the difference. It is exactly like drugs or the monopoly imposed to countries for certain products, like tea, coffee and cigarettes. For the first period they are free, then there is a small price and when people get used to them and put them into their daily life as habits the price goes up.

Since every politician (even in EU, especially in EU) is looking first and foremost for the interest of his own country and perhaps some companies,  it is time for EU to be disbanded. Since ECB dictates rules to countries, while its sole role was different, it is time to close and let the countries return to their currencies.

Don't be fooled, since this situation in  Greece not only went by without a massive protest from the other EU government members, but most of them actually facilitated this situation,  it is only a matter of time for the population of the rest of the countries to follow the same fate.   

ARD MONITOR Το μεγάλο ξεπούλημα, το γερμανικό κρατικό κανάλι για την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων

.......marmarigi.......: 16/12/2014 - Βασίλης Γόνης - Γνωριμία με νέους φωτογράφους

.......marmarigi.......: 16/12/2014 - Βασίλης Γόνης - Γνωριμία με νέους φωτογράφους

Επειδή μέρος του διαλόγου είναι να ακούς και αυτά που δεν σου αρέσουν

Χθες σχολιάζοντας σε κάποια ανάρτηση στο facebook, δέχτηκα μία απάντηση που με οδήγησε στο να γράψω αυτό το κείμενο.   Την αναρτώ εδώ για να την διαβάσει όποιος νομίζει. Το κείμενο που ακολουθεί τώρα που το ξαναδιαβάζω, είναι ίσως φλύαρο, αλλά το αφήνω ως έχει γιατί πιθανόν να σας δείχνει καλύτερα τις δικές μου θέσεις, σε περίπτωση που επιθυμείτε έναν διάλογο

Κατανοώ πρώτα από όλα ότι είναι δύσκολο να συζητούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  χωρίς να γνωριζόμαστε προσωπικά. Χωρίς να βρισκόμαστε σε έναν κοινό τόπο και έναν κοινό χρόνο. Να απαντούμε με καθυστέρηση και αποσπασματικά.

Άλλωστε οι  λέξεις που χρησιμοποιούμε έχουν διαφορετικό νόημα  στα αυτιά του καθενός, και όλα εξαρτώνται από καταστάσεις που θεωρούμε και είναι φυσιολογικές (οικογενειακή και  οικονομική κατάσταση, θρησκευτικά και πολιτικά πιστεύω-έστω και εάν είναι μέρος του παρελθόντος μας, κ.ο.κ) αλλά συχνά ξεχνούμε ότι είναι και μοναδικές για τον καθένα μας. Αυτό μας οδηγεί στο να διαφωνούμε συχνά, ενώ ουσιαστικά θέλουμε να πετύχουμε τους ίδιους στόχους. Ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας, στην χώρα που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε και που νιώθουμε ότι είναι οι ρίζες μας και το σπίτι μας.    

Να σημειώσω λοιπόν ότι είμαι ένας από τα εκατομμύρια Έλληνες, που όταν έρχεται η ώρα των εκλογών , ψάχνω εναγωνίως τι θα ψηφίσω. Δεν έχω κανένα ιδεολογικό κόλλημα ή ταμπού, απλώς ψηφίζω κατά συνείδηση, αλλά και με λογική ενός κοινού μακροπρόθεσμου συμφέροντος. Η συνείδηση μου δεν έχει αμαυρωθεί από ρουσφέτια, απάτες ή χάρες. Δεν έχω ποτέ μου ψηφίσει  ΝΔ,  ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΧΑ, ΚΚΕ και οποιοδήποτε κόμμα που έχει μπει στην βουλή.  Θεωρώ ότι η ευθύνη της αριστεράς όλα αυτά τα χρόνια είναι τεράστια, γιατί στόχευε (με τις απεργίες κτλ) πάντα στην βελτίωση των μισθών και όχι στην οικοδόμηση μίας στερεής βάσης της κοινωνίας, έστω με το απαρχαιωμένο σύστημα που διατείνεται ότι έχει ή με τον ξύλινο λόγο που δεν έχει κατορθώσει να απεμπλακεί από του Σταλινικού τύπου ρητορείες.  Παρότι έχουν περάσει 70 χρόνια και ο κόσμος έχει αλλάξει.  Και φυσικά δεν μπορώ να πιστέψω στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θρέφεται με την δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ήταν οι κομματικοί πελάτες τόσα χρόνια. Επίσης δεν μπορώ να ανεχθώ τις θέσεις που εκφράζει για μία σειρά θεμάτων όπως τα εθνικά, τα θρησκευτικά και τα εκπαιδευτικά.

Όμως, εάν η ευθύνη της αιώνιας αντιπολίτευσης είναι τεράστια, η ευθύνη των κυβερνήσεων που έχουν περάσει τόσα χρόνια είναι κολοσσιαία. Είναι πολύ περίεργο που τόσα χρόνια ο Αντρέας Παπανδρέου έκανε τις χάρες των συνδικαλιστών, ακόμη και όταν ήταν μόλις 100-1000 και έκλειναν τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Τι να πούμε τώρα για τις μαζικές διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων, που οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αγνοούν παντελώς; Τότε γιατί δεν τις αγνοούσαν για το καλό της Ελλάδας;  Και τέλος πάντων το απλό ερώτημα: πως περιμένουμε από τους ίδιους πολιτικούς που μας οδήγησαν εδώ (μεταξύ άλλων συντηρώντας το πελατειακό κράτος) να μας βγάλουν από την κρίση;

Κάποιοι θεωρούν ότι υπάρχουν καλοί και κακοί πολιτικοί. Όμως, καταστροφικός ήταν και ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου και ο Μητσοτάκης και ο Σημίτης και ο ΓΑΠκαι  όλοι οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας τα τελευταία 40 χρόνια, ασχέτως με το τι πρόσημο θα τους βάλουμε. Σοσιαλιστές/Φιλελεύθεροι κτλ. Όλα αυτά ήταν ταμπέλες, ιδεολογικά μαγαζάκια.   Φοβάμαι ότι η Ελλάδα, ως χώρα δορυφόρος των μεγάλων δυνάμεων από την ίδρυσή της, είχε πάντα ένα κόμπλεξ, να μοιάσει με άλλες χώρες και συστήματα. Ξεχνώντας ότι κάθε χώρα λόγω ιστορίας, παράδοσης, θρησκείας, πολιτισμού, γεωγραφικής θέσης, εξωτερικών εχθρών,  κλιματολογικών συνθηκών και πλούτου ή έλλειψης, έχει έναν μοναδικό δρόμο να χαράξει. Δεν μπορεί να μοιάσει με καμιά άλλη, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν οι ίδιες συνθήκες. Ο  καπιταλισμός, είναι ένα "ανοιχτό" οικονομικό σύστημα το οποίο ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, και χρησιμοποιώντας με μεγάλη υπομονή τα σαθρά πολιτικά συστήματα, άλωσε όλον τον κόσμο. Το αντίπαλο δέος που ονομαζόταν κομμουνισμός "έχασε" για πολλούς λόγους, με κύριους όμως τους εξής δύο: όπου δοκίμασαν να τον εφαρμόσουν, διαπίστωσαν ότι είναι ένα καλό σύστημα αλλά όχι για ανθρώπους. Δυστυχώς αφού μόνο άνθρωποι τον εφάρμοζαν, τότε όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα έβγαιναν στην επιφάνεια και κατέληγαν να έχουν ουσιαστικά δικτατορίες, και μάλιστα προσωποπαγείς. Απληστία για εξουσία.  

Ο δεύτερος λόγος, τον οποίο σημειώνει και ο Galbrieth  και στο βιβλίο του "Ταξίδι στον χρόνο της οικονομίας" είναι ότι στα κομμουνιστικά καθεστώτα οι άνθρωποι αποζητούσαν αυτά που έβλεπαν ότι η δύση χαιρόταν, δηλαδή καταναλωτικά αγαθά.

Από την άλλη πλευρά το καπιταλιστικό σύστημα, μπορεί να ξεκίνησε από θεωρίες με επιστημονικές βάσεις αλλά έχει εξελιχθεί στο ειδεχθέστερο  εκκολαπτήριο απληστίας και συνεπακόλουθα ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Και αυτό το συγκρατούσε το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού τόσο χρόνια. Τότε αναγκαζόταν να  μασκαρευτεί σαν ανθρώπινο σύστημα που δεχόταν τον κρατικό έλεγχο προς όφελος του πολίτη και του ανθρώπου, μοιράζοντας αφειδώς αγαθά.

 Όμως πια τα ιδεολογικά μαγαζάκια έκλεισαν, οι μάσκες έπεσαν και οι απανωτές κρίσεις αντί να μας συνεφέρουν χρησιμοποιούνται (για να μην πω ότι προκαλούνται)  από τους ανθρώπους του κεφαλαίου και τα τσιράκια τους,  τους πολιτικούς (που είτε προέρχονται από τους κύκλους του κεφαλαίου, είτε έχουν ευεργετηθεί - σπουδάσει και τώρα ξεπληρώνουν την χάρη).  Κάντε στον εαυτό σας την ερώτηση: σε ποίους οφείλουν όλα τα έθνη του κόσμου, εάν διαγράψουμε τα διακρατικά χρέη;   Και ακόμη χειρότερα σε πόσους; 

Όταν πουλάνε ή  ελέγχουνε μέσω χρέους ή του χρηματιστηρίου,   την περιουσία του λαού, που είναι ο ορυκτός  πλούτος, η παραγωγή, οι υπηρεσίες κοκ (συγκεκριμένα στην Ελλάδα  είναι ο τουρισμός, η ναυτιλία, η ιχθυοκαλλιέργειες,  αγροτική παραγωγή, ορυκτά,  ελαφρά βιομηχανία και βιοτεχνία) τότε ουσιαστικά θέτουν τον λαό μας σε ομηρία, αφού το μέγεθος της χώρας μας είναι τόσο μικρό που δεν μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις ή να πετύχει με το βάρος της κάποιο όφελος.  Και εδώ είναι το μυστήριο. Αντί, οι σπουδαγμένοι στην Αμερική πολιτικοί μας,  να αντιληφθούν αυτό το απλό πράγμα, πήγαν και έδεσαν την χώρα με μνημόνια που ουσιαστικά μας έχουν εξαθλιώσει. Μάλιστα μας έχουν φέρει σε σημείο χειρότερο από όταν μπήκαμε, γιατί τα μέτρα που μας ζήτησαν να πάρουμε, γονάτισαν την οικονομία, στέλνοντας στην ανεργία εκατομμύρια ανθρώπους που ΘΕΛΟΥΝ να δουλέψουν και το ΑΕΠ σε πρωτοφανή χαμηλά. Για να μην μιλήσω για το "κούρεμα" που ήρθε αργά και κούρεψε μόνον τους Έλληνες ομολογιούχους, με μεγαλύτερο όλων τα ασφαλιστικά ταμεία, με τις ανάλογες επιπτώσεις.   Απορώ πως ο Σαμαράς που ήταν κατά του μνημονίου το 2010, ξαφνικά έγινε υπέρμαχος μετά την εκλογή του το 2012. Και ακόμη  απορώ που όλα τα ψέματα που ξεστόμισε στο Ζάππειο έγιναν πιστευτά, ώστε να βγει κυβέρνηση το 2012.

Κάποιοι ρωτάνε γιατί ο κόσμος φεύγει στις ΗΠΑ ή στην Γερμανία. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε το τραγικό του πράγματος. Πηγαίνουν για μία ευκαιρία, στις χώρες που ουσιαστικά συντελούν στην καταστροφή της Ελλάδας (ως εξωτερική πολιτική ή/και ως ορμητήρια των αρπακτικών εταιριών hedge-funds)  ώστε να μείνουν οι ίδιες στα πόδια τους.  Ειδικά στις ΗΠΑ που τα ποσοστά ανεργίας ήταν ανέκαθεν υψηλά, αλλά τα τελευταία χρόνια είναι φοβερά (ασχέτως εάν με "δημιουργική εργασία"- ημι-απασχόληση, μη καταγραφή της ανεργίας με μία ώρα δουλειάς τον μήνα!- τα ρίχνουν όπως και στην Ελλάδα) , όπου ολόκληρες πόλεις έχουν χρεοκοπήσει και βγαίνουν στο σφυρί, που οι μισθοί έχουν βουτήξει προς τα κάτω, που η βία είναι εξωπραγματική, που οι ανισότητες είναι μέρος του συστήματος,  που ο ρατσισμός υπάρχει ακόμη,  κοκ.

Ξέρω ότι είναι ένας τελείως διαφορετικός κόσμος τόσο για τον "επαρχιώτη" Έλληνα, όσο και για τον "πρωτευουσιάνο" Ευρωπαίο.  Αλλά η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο είναι παντού η ίδια. Όσο για τον  μέσο όρο του βιοτικού επιπέδου, πρέπει να αναλύουμε τους αριθμούς. Όταν οι περισσότεροι  πλούσιοι άνθρωποι στον πλανήτη κατοικούν στις ΗΠΑ, είναι φυσικό να αλλοιώνουν τον μέσο όρο, και μάλιστα πάρα πολύ. Οι ευκαιρίες άλλωστε είναι πια λίγες, αφού με την τεχνολογία να έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό, η ανθρώπινη παρουσία σε πολλές δουλειές, δεν είναι απαραίτητη. Και έτσι ο εργασιακός στίβος έχει μετατραπεί σε εργασιακή αρένα, όπου πολλοί πολεμούν και ακόμη και αυτός που κερδίζει την δουλειά έχει τελικά χάσει. Αμοιβή πείνας, ασφάλιση χωρίς αντίκρισμα και βεβαίως ούτε λόγος για χρόνο για οικογένεια ή στο τέλος, σύνταξη.

Ξεχνάμε συχνά, επειδή μεγαλώσαμε στην τελευταία αναλογική γενιά, ότι πια δεν χρειάζονται τόσοι άνθρωποι για δουλειά. Και αντί οι ηγέτες του κόσμου να μαζευτούν και να αναρωτηθούν για τους ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ τους, πως θα ζήσουν, σκέφτονται με μοντέλα της δεκαετίας του 1950, και στατιστικές του 1980 που έχουν διδαχθεί στα κέντρα του καπιταλισμού, τα ακριβά αμερικανικά πανεπιστήμια. Ε, λοιπόν δουλειά δεν υπάρχει για όλους. Πρέπει να υπάρξει λοιπόν ένα άλλα σύστημα, μία άλλη λογική. Και αυτοί που έχουν σταθερές και καλοπληρωμένες δουλειές , θα πρέπει να καταλάβουν ότι είναι απλώς τυχεροί. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι άνεργοι;  Να τους πούμε ότι δεν είναι άχρηστοι ή όχι αρκετά καλοί, οπότε πρέπει να το πάρουν απόφαση και να πέσουν να πεθάνουν;  

Όσο για το γιατί φεύγουν από τις χώρες τους οι άνθρωποι, είναι όπως είπα γιατί στις χώρες τους έχουν πέσει με αρπακτικές διαθέσεις το κεφάλαιο, που εμποδίζει την εκμετάλλευση του πλούτου από τον λαό, για να έρθει αργότερα και να δρέψει τα υπερκέρδη. Ένα σχετικά νέο είδος αποικιοκρατίας. Τα βλέπαμε στην Αφρική και την Νότια Αμερική από την δεκαετία του 50, αλλά δεν πιστεύαμε ότι θα έρθει και σε μας...

Όταν έχεις οικογένεια να θρέψεις ή όνειρα ισχυρά να πραγματοποιήσεις, θα πας σε όποιο μέρος της γης μπορείς να χτίσεις μία καλύτερη ζωή. Η Ελλάδα ήταν ιδανικό μέρος για να ζεις. Και πολλοί έρχονταν εδώ για να ζήσουν μόνιμα. Απλώς όταν όλες οι αξίες έχουν μετατραπεί αποκλειστικά σε Χρηματικές αξίες, και ο άνθρωπος έχει τοξινωθεί σε ένα τέτοιο τρόπο ζωής,  τότε έρχεται και το τέλος.