Τον τελευταίο καιρό διαβάζω όλο και περισσότερα άρθρα τα οποία υπογραμμίζουν το πρόβλημα της υποστελέχωσης των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας. Σημειώνουν ότι δεν είναι μόνο το γεγονός ότι στις παραγωγικές σχολές των ενόπλων δυνάμεων δεν καλύπτονται πια οι θέσεις μέσω των πανελληνίων εξετάσεων, αλλά και πολλοί από αυτούς που μπαίνουν, αποχωρούν πολύ σύντομα. Αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια κατάρρευση του στρατού, ειδικά σε μια εποχή που στην γειτονιά μας υπάρχουν πολλές πολεμικές συρράξεις, οι οποίες μπορεί να εξαπλωθούν και στην χώρα μας.
Η απάντηση του υπουργού εθνικής άμυνας ήταν η εξαγγελία μέτρων που κάνει την επαγγελματική καριέρα στον στρατό πιο θελκτική. Καλύτερος μισθός, καλύτερη επιδότηση των σπουδών, σπίτια για τα μόνιμα στελέχη, κοκ.
Ο υπουργός όμως ξεχνάει το εξής βασικά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ελλάδα δεν πιστεύουν στις εξαγγελίες της κυβέρνησης, όταν ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να τις πάρουν πίσω, να μην τις υλοποιήσουν ή ακόμη και να τις καταστήσουν άχρηστες (π.χ. αυξάνοντας το κόστος διαβίωσης, αυξάνοντας τα συνταξιοδοτικά όρια, μην τηρώντας σαφή γραμμή στην εξωτερική πολιτική, κοκ)
Οι περισσότεροι στρατιωτικοί καριέρας στο παρελθόν, έπαιρναν την απόφαση να αφιερώσουν την ζωή τους στον στρατό, παρόλες τις δυσκολίες που συνεπάγονται για μια υγιή οικογενειακή ζωή, επειδή πέρα από τις καλές αποδοχές και την συνταξιοδότηση σε μικρή ηλικία, αγαπούσαν την πατρίδα τους. Επειδή ένιωθαν την έννοια της λέξεως πατρίδα. Τα τελευταία 40 χρόνια οι πολιτικοί με τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και τους προδοτικούς χειρισμούς στα εθνικά θέματα καθώς και την πλήρη αστοχία τους στην αντιμετώπιση των οικονομικών ζητημάτων, έκαναν τους Έλληνες αυτής της γενιάς να μην δημιουργούν καθόλου στο μυαλό τους την έννοια της πατρίδας. Αυτό έχει ως συνέπεια να μην υπάρχει πια το βασικό κίνητρο για την ένταξη κάποιου στις ένοπλες δυνάμεις.
Οι πολεμικές συρράξεις γύρω μας έχουν ταράξει πολύ κόσμο. Η θέση της κυβέρνησης έρχεται διαρκώς σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα, τόσο σχετικά με τους χειρισμούς στο Σκοπιανό ζήτημα, στις σχέσεις με την Αλβανική και την Τουρκική κυβέρνηση, άλλα και την στάση που κρατά για τους πολέμους στην Ουκρανία, την Συρία και την γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Ο Έλληνας στρατιώτης εκτελούσε την θητεία του προστατεύοντας την χώρα του. Αντιθέτως ο μόνιμος αξιωματικός και υπαξιωματικός είναι δεσμευμένος να υπακούει σε εντολές που μπορεί να τον στείλουν σε εμπόλεμες περιοχές που πιθανότατα δεν συμφωνεί συνειδησιακά.
Ο μισθοφορικός στρατός που διατηρούν άλλα δυτικά κράτη, δυστυχώς δεν μπορεί να αποτελέσει λύση για την Ελλάδα. Πρώτον επειδή σαν χώρα είμαστε πληθυσμιακά μικρή, φτωχή και δυστυχώς σε μια περιοχή που γίνεται συχνά εστία συγκρούσεων, τόσο λόγω κακών γειτόνων, όσο και επειδή τα πάθη υποδαυλίζονται από μεγάλες χώρες και τις πολεμικές βιομηχανίες που κρύβονται από πίσω τους. Όσο και να πληρώσεις τους ανθρώπους, δεν μπορείς να τους κάνεις να πολεμήσουν ενάντια στην συνείδησή τους, ακόμη και εάν έχει αλωθεί από το προσωπικό συμφέρον, αφού λογικά το προσωπικό συμφέρον είναι να μείνεις ζωντανός.
Η εξαγγελία για κλείσιμο εκατοντάδων μονάδων στη επικράτεια, δείχνει ότι το πρόβλημα της υποστελέχωσης είναι πιο άμεσο και επείγον από ότι λένε. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αντιμετωπίσει, πέρα από την αναξιοκρατία και την κλοπή του δημόσιου πλούτου, την παραπάνω εργασία και τις επιπλέον ευθύνες που δημιουργεί η υποστελέχωση.
Όποιος έχει πάει ήδη στον στρατό ως κληρωτός, γνωρίζει την κατάσταση των στρατοπέδων και πολλών αξιωματικών. Γνωρίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του το ξοδεύει όχι για να μάθει το όπλο του ή να αντιμετωπίζει επικίνδυνες καταστάσεις σε περίπτωση πολέμου, αλλά για να φυλάει σκοπιά, να κάνει καθαριότητες, να ξοδεύει χρήματα μακρυά από το σπίτι του και να αισθάνεται ότι χάνει τον χρόνο του. Όσες γνώσεις και εμπειρίες έπαιρνε από τον στρατό πριν 30-40 χρόνια, οι πολιτικοί, για οικονομικούς λόγους, τις αφαίρεσαν σιγά σιγά (επαγγελματικά διπλώματα οδήγησης, οπλουργούς, κοκ) Οι αξιωματικοί που έχουν αντέξει να αποφοιτήσουν από τις σχολές έρχονται αντιμέτωποι με μια παρόμοια κατάσταση που τους κάνει να χάσουν οποιοδήποτε ενδιαφέρον για την δουλειά τους. Υπάρχουν αρκετοί που συμπληρώνουν αυτό το κενό με μια περίεργη εμμονή για ανέλιξη σε υψηλότερους βαθμούς, ενώ πολλοί άλλοι αφήνονται σε μια αδρανή κατάσταση αναζήτησης καλύτερης οικονομικής τύχης. Και στις δύο περιπτώσεις σπανίως υπάρχει ηθικό στο στράτευμα, παρά μόνο από αξιωματικούς και οπλίτες που προσπαθούν παρά τις αντιξοότητες. Αυτές οι διηγήσεις από τον στρατό οδηγούν πολλούς νέους που μέχρι πρότινος έβλεπαν τον στρατό ως επαγγελματική αποκατάσταση, να τον αποφεύγουν. Ποιος επιθυμεί να εργάζεται σε μια δουλειά που ξέρει από την αρχή ότι θα μισεί;
Το δημογραφικό ζήτημα είναι γεγονός. Επίσης γεγονός είναι ότι οι κυβερνήσεις δεν κάνουν απολύτως τίποτε για να το αντιμετωπίζουν. Λιγότερα παιδιά σημαίνει και μικρότερος στρατός. Και εάν κάποιοι διατείνονται ότι το δημογραφικό λύνεται με εισαγωγή ανθρώπινου δυναμικού από άλλες χώρες, προφανώς δεν έχουν αναλογιστεί την περίπτωση του στρατού.
Ο στρατός δεν είναι κολέγιο και δεν είναι για όλους. Όμως η συναίσθηση του κινδύνου για την κοινωνία που ζει κανείς, φυσιολογικά θα έπρεπε να κινεί τους ανθρώπους ώστε να μάθουν να την υπερασπίζονται. Το γεγονός ότι με βίαιο και παράλογο τρόπο οι κυβερνήσεις ξεπουλάνε την χώρα και την περιουσία την οποία έχει πληρώσει πολλαπλάσια ο λαός με αίμα, ιδρώτα και δάνεια, έχει κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ότι δεν υπάρχει πια χώρα, αλλά ένας χώρος παγκόσμιων συμφερόντων στον οποίο έτυχε να γεννηθεί. Και δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτε δικό του ή αξίας που να τον κάνει να θέλει να το υπερασπιστεί. Ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία, ούτε καν οικογένεια.
Οι παραδόσεις, τα έθιμα, η σύνδεση με την φύση, με τον τόπο, με την κοινότητα, όλα αυτά σβήνουν γοργά, μέσα στον καταιγισμό της τεχνολογίας, της υπερεργασίας και της έλλειψης μιας πολιτικής που θα κάνουν τον άνθρωπο να αγαπήσει τον τόπο που γεννήθηκε, την γλώσσα του και την ιστορία του.
Ο μόνος τρόπος να αλλάξει αυτή η κατάσταση είναι να γίνουν ξανά οι Έλληνες περήφανοι όχι μόνο για το παρελθόν τους, αλλά και για το παρόν τους. Υπεύθυνες για την έλλειψη αυτή είναι όλες οι κυβερνήσεις που βγαίνουν με αποχή μεγαλύτερη από 50% και παρόλα αυτά σχηματίζουν αυτοδύναμη κυβέρνηση (!), που έχουν ουσιαστικά καταργήσει την διάκριση των εξουσιών, που καταφεύγουν στην αναβολή απονομή δικαιοσύνης ώστε να παραγραφούν τα αδικήματά τους, (λίστα Λαγκάρντ, Siemens, κοκ) που σκεπάζουν την δική τους ευθύνη για θανάτους ανθρώπων, που αγνοούν το κοινό αίσθημα (κλείσιμο της ΕΡΤ, προσπάθεια πώλησης του νερού, ξεπούλημα ορυχείων και μη έλεγχος εξορύξεων με αποτέλεσμα φυσικές καταστροφέςμ κ.ο.κ.) και την λαϊκή εντολή, είτε στις εκλογές (γιατί βιάστηκαν όλοι να επιστρέψουν την εντολή στον Πρόεδρο της δημοκρατίας, χωρίς καν να προσπαθήσουν;) , είτε στο δημοψήφισμα (τελικά τι αποφάσισε ο λαός και τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ;), είτε στην καθημερινότητά τους (ξεπουλώντας υγιείς δημόσιες επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να κρατήσουν τις τιμές χαμηλά και όποια κέρδη να επιστρέφουν στα κρατικά ταμεία)
No comments:
Post a Comment