Elections in Greece 2023

 The recent elections in Greece, in May 2023, were crucial for all political parties, but most crucial for the Greeks. The results would define not only the immediate future, but most likely the future of at least 2-3 generations, if Greece can make it that long.

And this is why the results surprised many Greeks. First of all 40% of the people didn't go to vote, which was a very high percentage, given the importance of the elections, using for the first time (after decades) a system of elections, which would not favour the first party with a bonus of many extra seats in the parliament. This way more parties would be easier to enter the parliament and help make a better representative base to voice more people's views. But it wasn't meant to happen. 

By the way, the 40% of people that didn't go to vote, was similar, if slightly smaller than the previous elections. This means that the pool of voters that smaller parties expected to get votes from, simply didn't behave as expected and didn't show up at all.  So there were no new smaller parties entering the parliament. As a matter of fact, less parties entered than the previous parliament term.

 The governing party New Democracy (ND) , despite an unsuccessful term, that has deepen the chasm between rich and poor,  sold out crucial public assets, like the electric company, repeatedly tried to sell the public water companies and lied about it just before the elections, was responsible for the biggest  train accident in recent Greek history, made public services, such as health, education, pensions,  inaccessible and inferior with a clear plan to privatize them, changed the laws that protected people's home from vulture funds and to top it all made the public and private deficit higher than ever, somehow didn't seem to bother the remaining 40% of the voters that  voted for them. Another 16% of the votes went to smaller parties that did not enter the parliament, because none reached the 3% threshold, that is set, for a party to enter the parliament. 

The 40% was the biggest of the surprises, but there were two more. After all if you take into account the abstinence of 40%, which can be seen as a protest, the white and not valid votes, its total percentage is nearly 20%.    The second party, Syriza, which was elected twice back in 2015 and governed until 2019, plummeted. It received 20% of the votes, seemingly losing voters that went  on to vote for everybody else but them . This was a surprise due to its large volume, because otherwise it was somehow expected. Syriza was a small party, 10-15 years ago, that got gigantic because of the despair the policies of the -then- two strong parties created, giving hope to people. But nothing was realized. On top of that, their decision to sign the Prespes agreement that recognized the county on our northern borders as North Macedonia, was a huge political and diplomatic mistake which the majority of people recognized as such. 

The third ugly surprise was that the PASOK  party got over 10% of the votes. PASOK, was the ruling party for nearly 22 years since 1981 when Greece entered the EU. It is considered by many to be the party responsible for the terrible situation of Greece, today. This was reflected on the votes it got, since its last win in 2009. Rapidly it lost power, got third place behind Syriza and eventually got less than 5% in January 2015 elections. Many thought that would be the end of it, but surprisingly it got to double digits again, during this election. 

The element that make all three surprises so bad, is that all the aforementioned  parties, shared many common people in their ranks, that jumped ship from one to the other, or were recruited from smaller parties that were initially opposing. As a result, the parties  do not express the will and interests of the majority of the people, make decisions for crucial parts of the way of life, without performing referendums (especially for national issues), and with results that hurt most people while favoring a few rich families. 

The same names and faces that ruled for 40 years and  brought Greece to her knees, now claim that they will save us.  

Most importantly, all these ups and downs of the parties point to the sad realization that no ideologies are alive. Everything is dictated and enforced, depending on plans that are harmful for the people. Politicians, regard as great success the selling of the public assets, that brought wealth in Greece. Now big companies got them and the extra money - from the new inflated bills - go straight to the pockets of the private companies, that are exempt from many taxes and from liability.   

Since no party got enough votes to form a stable government and no one seemed to want to try to form a coalition government,  on the 25th of June 2023 the second election will take place.  

God help us all.

 

 

Και το αποτέλεσμα των εκλογών 05 - 2023 ίσως να εξηγεί γιατί είμαστε σε αυτήν την άθλια κατάσταση

Όποιος πιστεύει ότι στην απρόσωπη σχέση μεταξύ πολιτικού και πολίτη μπορεί να υπάρχει αθωότητα ή ειλικρίνεια, είναι είτε πολύ χαζός ή πολύ χαζός. Οι  μόνες σχέσεις στις οποίες η αθωότητα του ενός μπορεί να καταφέρει να αλλάξει τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης της ζωής, να μεταμορφώσει την ζωή του άλλου σε μια σχέση φροντίδας και θυσίας, είναι η ερωτική σχέση και η σχέση γονιού και παιδιού. Και σε αυτές τις περιπτώσεις ακόμη, το ποσοστό πιθανόν να μην υπερβαίνει το 50%. 

Είναι όμως μια καλή πιθανότητα,  το μυαλό του ανθρώπου εθισμένο στο να παίρνει εγωιστικά σκεφτόμενο αυτό που θέλει, να ξυπνήσει λόγω της αθωότητας της ύπαρξης που βρίσκεται μπροστά του και να αναλάβει τις ευθύνες του. 

Ο πολιτικός δεν θα το κάνει ποτέ, επειδή ακριβώς οι προσωπικές του σχέσεις δεν καθορίζονται από αυτόν και οι συνεργάτες του φροντίζουν να τον απομακρύνουν από τέτοιες επικίνδυνες συναντήσεις. 

Και παρόλα αυτά, είχαμε αυτά το απίστευτα αποτελέσματα στις χθεσινές εκλογές. Δεν ξέρω εάν είναι θέμα νοθείας, εάν είναι θέμα βλακείας, εάν είναι θέμα άγνοιας, συνήθειας  ή  ζήτημα φόβου. Όμως τα αποτελέσματα ήταν μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία να απαλλαγούμε από τους απατεώνες που μας έχουν οδηγήσει έως εδώ και να δώσουμε ευκαιρία σε νέους μικρούς πολιτικούς σχηματισμούς. 

Δυστυχώς επτωχεύσαμε διπλά. Τώρα περιμένουμε και την επίσημη αναγγελία

 

 

 

 

Κάτι έξω από τα καθημερινά, που όμως μπορεί να βοηθήσει τα καθημερινά.

Κάποιος μου είχε πει ότι δεν έχει σημασία τι ιστορία λες, αλλά πως την λες. Μπορώ να συμπληρώσω ότι δεν έχει σημασία εάν η ιστορία έχει γίνει πραγματικά ή είναι απλώς μια φανταστική διήγηση. Ο κόσμος κάποτε ήταν παιδί και πίστευε τα παραμύθια σαν πραγματικότητα. Αυτή η πίστη στα λόγια που ακούει ή διαβάζει μειώνεται μέσα στα χρόνια, σε διαφορετικό βαθμό για κάθε άνθρωπο, αλλά ποτέ δεν χάνεται εντελώς. Απλώς όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι πιό κριτικός, από την μια διαλέγεις να ακούς ιστορίες μόνο από ανθρώπους που εμπιστεύεσαι ότι λένε την αλήθεια ή περιγράφουν όσο πιό πιστά την πραγματικότητα, και από την άλλη έχεις μάθει να εξάγεις τις αλήθειες από τις φανταστικές ιστορίες που δεν αποτελούν μέρος της πραγματικότητας. Το πρόβλημα λοιπόν είναι όταν δεν μπορείς να διακρίνεις ποιό από τα δύο είδη ιστοριών σου διηγούνται. Εάν σου πουλάνε μια φανταστική ιστορία για πραγματική, εάν σου προσφέρουν πλαστές αλήθειες για να σε οδηγήσουν σε αποφάσεις λανθασμένες. Έχουν βρει εντυπωσιακούς τρόπους να μπερδεύουν την αλήθεια με τα ψέματα, το ατομικό συμφέρον με το συλλογικό, και τελικά ο μεγάλος χαμένος να είσαι πάντα εσύ. Ο πιό εντυπωσιακός είναι να σε κατακλύζουν με μυριάδες ιστορίες, μέχρι να μείνεις χωρίς χρόνο για να ενεργήσεις και να αλλάξεις τα πράγματα. Μέχρι να μονοδρομήσουν τις λύσεις, και να μην μπορείς να διαλέξεις παρά μόνο την λύση που σου προσφέρουν. Εάν σε βοηθά καθόλου να το γνωρίζεις, τίποτε εδώ δεν είναι πραγματικό, αλλά όλα είναι αλήθεια.

Όταν δεν μπορείς να είσαι ταυτοχρόνως ευγενικός και αληθινός, σημαίνει ότι τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Τι θα προτιμήσεις; Να είσαι ευγενικός αλλά να κρύψεις την αλήθεια, ή να πεις την αλήθεια και να σαρώσεις τα πάντα; Α, και η φυγή δεν αποτελεί πιά λύση. Δεν ήταν ποτέ λύση. Απλώς αναβολή του αναπόφευκτου. Και ελπίζεις ότι το μεγάλο αναπόφευκτο θα προλάβει το μικρό και έτσι θα καταφέρεις η μεγάλη απόδραση να σε δικαιώσει, όπως κάνει με όλους. Κάποιοι τα έχουν καταφέρει, σκέφτεσαι. Αυτοί που ζουν μια δεύτερη ζωή, τόσο διαφορετική από την πρώτη. Είναι μεγαλύτεροι πιά και δεν τους επιτρέπει το σώμα τους τις ίδιες χαρές, αλλά τουλάχιστον η συνείδησή τους είναι ήσυχη. Συνήθως είναι μια πιό απλή ζωή, μια ζωή που κρυβόταν στις σκιές όταν κοίταζες από τον εξώστη της προηγούμενης ζωής σου και περνούσε απαρατήρητη. Αλλά κατά κάποιο τρόπο θέλεις να είσαι εκεί. Απαρατήρητος από την ίδια σου την συνείδηση και μνήμη. Να υπάρχεις σαν σκιά και να δίνεις όγκο και χάρη στην πληροφορία του φωτός, αλλά να μην είσαι το φως, να μην είσαι καν ο δέκτης του. Και ελπίζεις ότι θα μείνεις εκεί, ξεχνώντας σιγά σιγά όλο το παρελθόν σου, χωρίς όμως να το διαγράφεις αληθινά, μέχρι που η καινούργια σου ζωή θα σε έχει διαποτίσει σε τέτοιο βαθμό που δεν θα νιώθεις την ανάγκη να επιστρέψεις στα γνώριμα μέρη του παρελθόντος σου. Γιατί εάν επιστρέψεις όλα θα ζωντανέψουν, σα να σε περίμεναν. Σα να μην πέθαναν ποτέ. Σα να μην είναι παρελθόν, αλλά ένα αιώνιο παρόν. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς, επειδή είναι η κινητήριος δύναμη που σε κρατά στην νέα κατάσταση. Επαναλαμβάνεσαι. Πρέπει να επαναλαμβάνεσαι, σαν τις λέξεις που επαναλαμβάνουν οι βουδιστές μοναχοί για να φτάσουν στην έκσταση. Το παράδοξο, να πρέπει να θυμάσαι, με σκοπό να ξεχάσεις.

Προσπαθείς να τα καταγράψεις, σε μια απέλπιδη προσπάθεια να τα αποστειρώσεις από κάθε συναίσθημα, να τα κάνεις απλά γεγονότα, που ακολουθούν μια συγκεκριμένη τροχιά. Δεν έχεις αυταπάτες, όλα αυτά είναι ανθρώπινα, καθημερινά. Μόνο το ότι έχουν συμβεί σε εσένα, είναι αυτό που τα κάνει διαφορετικά, έντονα, μοναδικά. Αλλά ακόμη και οι λέξεις πονάνε, κόβουν, επειδή τις διαβάζεις εσύ και αναβιώνεις την πραγματικότητα. Δεν είναι αλήθεια. Είναι απλώς πραγματικότητα. Φαντάζεσαι την αδιαφορία με την οποία θα διάβαζε κάποιος άλλος το ίδιο κείμενο. Θα ήταν το ίδιο με το να διαβάζει μια εφημερίδα. Αλλά δεν το θέλεις αυτό. Ξεχνάς ότι έγραφες με σκοπό να ξεχάσεις και τώρα γράφεις για να ξυπνήσεις την μνήμη των άλλων. Δεν θέλεις να πεθάνουν όλα σαν τις καθημερινές ειδήσεις. Θέλεις να μείνουν. Και αρχίζεις να γράφεις διαφορετικά. Πιό αιχμηρά. Λιγότερο πραγματικότητα, αλλά περισσότερο αληθινά. 

 

 

(Απόσπασμα από το βιβλίο Παραφροσύνη)

 

 

 

 

Τα ψευτοδιλλήματα των εκλογών 2023 και η επόμενη μέρα.

 

 

Πριν αρκετά χρόνια, κατά την διάρκεια της θητείας μου στο στρατό, θυμάμαι που συζητούσα με έναν φίλο σχετικά με την ανυπαρξία κάποιου κόμματος ή γενικότερα πολιτικού σχηματισμού, που να εκφράζει τις δικές μου ανησυχίες και τα πιστεύω μου, έστω κατά ένα μεγάλο ποσοστό. Θεωρούσα ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ που κυβερνούσε τότε, όσο και η ΝΔ που ήταν το άλλο μεγάλο κόμμα που κυβέρνησε ακριβώς πριν, δεν είχαν καμία απολύτως διαφορά στην πολιτική τους. Η εναλλαγή τους στην εξουσία δεν είχε κανένα θετικό αντίκτυπο για τον μέσο πολίτη. Λειτουργούσαν όμως θαυμάσια για τους λεγόμενους "δικούς τους ανθρώπους" είτε αυτά ήταν τα γαλάζια παιδιά, είτε ήταν πρασινοφρουροί. Και φυσικά,  λειτουργούσαν ακόμη πιό καλά για τους χρηματοδότες των δύο κομμάτων.  

 

Μέχρι τις μέρες μας δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτε. Η μόνη διαφορά από τότε είναι ότι την θέση του ΠΑΣΟΚ την έχει πάρει  στις μέρες μας ο ΣΥΡΙΖΑ, άν και το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανακαταλάβει την θέση του ως το δεύτερο κόμμα. Φυσιολογικά το ΠΑΣΟΚ δεν θα έπρεπε να υπάρχει πιά σαν κόμμα, ειδικά  μετά από την σωρεία  λάνθασμένων επιλογών, (δεν τολμώ να σκεφτώ ότι αυτά έγιναν επίτηδες, αν και πολλά στοιχεία οδηγούν σε τέτοια συμπεράμσατα)  και της σπατάλης, όσο και των πολιτικών που έκλεισαν τις μεγάλες παραγωγικές επιχειρήσεις και δεν επέτρεψαν σε άλλες να ανοίξουν, να παραμείνουν  ή να έλθουν στην Ελλάδα,τόσο στην δεκαετία του 80, όσο και επί Σημίτη και φυσικά με τον έτερο Παπανδρέου ΓΑΠ, ο οποίος μας έριξε στο πρώτο μνημόνιο.

 

 

Στο μεταξύ όμως, η Ελλάδα, πιθανότατα λόγω αυτών των λανθασμένων επιλογών και των κακών χειρισμών,  έγινε για μία ακόμη φορά αποικία χρέους, και έγινε ολοφάνερο ότι τα λεγόμενα κόμματα  εξουσίας, λειτουργούσαν και ακόμη λειτουργούν ως  φερέφωνα  ξένων κέντρων αποφάσεων  και κυβερνήσεων, αφού οι επιλογές τους δεν είναι προς των συμφέρον των Ελλήνων και πιά δεν έχουν ουσιαστικά κανέναν δικαίωμα αποφάσεων.  Η Ελλάδα είναι από καιρό εκβιαζόμενη με οικονομικό στραγγαλισμό, πολύ πριν το 2009-2010.  Πιθανότατα από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Αυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για τους κυβερνώντες, από τότε έως σήμερα.

 

Από ότι φαίνεται από τις τελευταίες πινελιές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αυτοί  που μας εκβιάζουν δεν ενδιαφέρονται πιά για της πλουτοπαραγωγικές πηγές, αλλά βλέποντας ότι τόσο ο λαός όσο και οι πολιτικοί δεν προβάλουν κάποια ουσιαστική αντίσταση, τόσο στην καθημερινότητα τους όσο και στις εθνικές εκλογές, θέλουν να μας πάρουν τα πάντα. Όχι μόνο τις δημόσιες επιχειρήσεις, όχι μόνο τα σπίτια, όχι μόνο τις παραγωγικές δουλειές, όχι μόνο την αξιοπρέπεια, αλλά και την ίδια μας την ζωή. Η πλήρης αδιαφορία για το μέλλον των ανθρώπων φαίνεται τόσο από την απαξίωση της παιδείας και της υγείας, όσο και από τους εργατικούς και φορολογικούς νόμους που ψηφίζονται. Εκτός του ότι η συνεχής αλλαγή του νομοθετικού και φορολογικού πλαισίου  επιφέρει μεγάλη αστάθεια στις μικρές επιχειρήσεις και στον πολίτη που δεν μπορεί να προγραμματίσει τίποτε μακροπρόθεσμα, είναι και από μόνες τους επιζήμιες, αφού όσο λογικοί και σύγχρονοι και να φαίνονται οι νόμοι αυτοί, απευθύνονται και πλήττουν κυρίως έναν πληθυσμό που ζει μέσα στην ανέχεια και την φτώχεια και όχι τους εύρωστους οικονομικά πολίτες, οι οποίοι ούτως ή άλλως δρούν υπεράνω του νόμου. Ένας νόμος δεν είναι καλός από μόνος του. Πρέπει να ταιριάζει και στις περιστάσεις. 

 

 

Υπάρχουν πολλοί νόμοι στην Ελλάδα που εάν τους θέσεις εκτός του παρόντος Ελληνικού πλαισίου, πιθανότατα θα φαίνονται όχι μόνο δίκαιοι και λογικοί, αλλά και απαραίτητοι. Στην πραγματικότητα η εφαρμογή ενός πλέγματος τέτοιων νόμων φέρνει περισσότερη φτώχια και αδικία από ποτέ. Χώρια ότι πολλές φορές υπάρχει σύγχιση μεταξύ του νόμιμου, του λογικού  και του δίκαιου. Ειδικά όταν τα κόμματα εξουσίας, τα οποία μοιάζουν εκπληκτικά μεταξύ τους, ασχέτως δεξιού ή αριστερού προσανατολισμού, εκλέγουν  δικαστικούς, με παρόμοια με την δική τους οπτική του κόσμου. Η στρέβλωση του νόμου που παρατηρείται υπάρχει για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Οι δικαστές δεν πρέπει να εκλέγονται από την εκάστοτε κυβέρνηση, ώστε όντως να έχουν την άνεση να ελέγχουν τους νόμους που ψηφίζονται και συνεπώς να υπάρχει η διάκριση των εξουσιών. Ο δε Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να εκλέγεται από τον λαό, ώστε να έχει λαϊκή εντολή και στήριξη και αποκτώντας ξανά το μεγαλύτερο μέρος των εξουσιών που του αφαιρέθηκε,  να μπορεί τόσο να ελέγχει το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης, όσο και να μην ενδίδει σε πιέσεις από την εκάστοτε κυβέρνηση, που φέρουν την μορφή των, πολλές φορές, επαίσχυντων Προεδρικών Διαταγμάτων. Αυτή την στιγμή, ο Πρόεδρος είναι ένα διακοσμητικό πρόσωπο, που ξεπληρώνει την χάρη για τον τίτλο τιμής και τον παχυλό μισθό του με το να υπογράφει προεδρικά διατάγματα για ζητήματα που η κυβέρνηση θέλει να περάσει γρήγορα. 

Όμως εάν το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε μερικώς για την μακρόχρονη καταστροφική διακυβέρνηση ,  με την απώλεια μεγάλης μερίδας της εκλογικής του βάσης, η ΝΔ δυστυχώς δεν δείχνει να έχει χάσει σε συσπείρωση αρκετούς ψηφοφόρους. Είναι δυστυχώς ακόμη ένας από τους πλέον επικίνδυνος μνηστήρες της εξουσίας και κίνδυνος για την δημοκρατία και την ζωή των Ελλήνων πολιτών. 

Η ΝΔ, είναι μακράν ο μεγαλύτερος καταστροφέας της Ελλάδας. Και αυτό επειδή τα ανώτατα στελέχη της, είναι διαποτισμένα από ένα πνεύμα νεοφιλελευθερισμού, που ουσιαστκά σημαίνει να πουλήσουν σε ιδιώτες όλη την κρατική περιουσία. Βεβαίως το μοντέλο αυτό έχει δοκιμαστεί και αποτύχει και μάλιστα θεωρείται  ήδη παρωχημένο για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά οι ίδιοι το εστερνίζονται σε απίστευτο βαθμό. Δείχνουν να πιστεύουν  ότι η αποτυχία να φέρει τα θετικά αποτελέσματα που οι ίδιοι προπαγανδίζουν, δεν οφείλεται στο ότι κάνουν λάθος με τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά στο ότι δεν έχουν πουλήσει ήδη τα πάντα, ότι δεν πουλήθηκαν αρκετά γρήγορα ή ότι η κοινωνία τους φέρνει μεγάλη αντίσταση και λόγω αυτής της αντίστασης δεν λειτουργούν.  Σα να μην κατανοούν ότι οι δήθεν επενδύσεις που προέρχονται από τις ιδιωτικοποιήσεις των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων, δεν εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή την πλειοψηφία των πολιτών της Ελλάδας. Π.χ. η πώληση των λιμανιών και των αεροδρομίων, της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, του ΟΣΕ,  η μελετημένη χρεωκοπεία της  Ολυμπιακής Αεροπορίας και η πλήρης απελευθέρωση - πώληση των ναυτιλιακών γραμμών, έχει ως αποτέλεσμα να  αποφέρει ελάχιστα έσοδα σε σχέση με αυτά που θα μπορούσαν να επιστρέφονται στο κράτος, εάν οι επιχειρήσεις αυτές ήταν ακόμη κρατικές. Δυστυχώς αυτοί που τα εξαγόρασαν ακρίβυναν σε τέτοιο βαθμό τις χρεώσεις τους, που κάνουν την Ελλάδα λιγότερο ανταγωνιστική για τον ξένο τουρίστα και σαφώς εντελώς αφιλόξενη για τον ντόπιο, που δεν μπορεί πιά να αντέξει το κόστος ζωής, της  μετακίνησης, πόσο μάλλον να κάνει διακοπές στον τόπο του! 

Οι πολιτικοί της ΝΔ, που διατείνονται ότι έχουν ανώτερες σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και δείχνουν να τα γνωρίζουν όλα, αρνήθηκαν να διαχειριστούν τις δημόσιες επιχειρήσεις ώστε να προσφέρουν υπηρεσίες προσιτές στον Έλληνα πολίτη. Απλά τις ξεπούλησαν σε ιδιώτες, ξεχνώντας όλα τα παραδείγματα ανά την υφήλιο που αποδεικνύουν το αντίθετο, ότι δηλαδή τέτοιες υπηρεσίες γίνονται πιό ακριβές και χειρότερες. Το δυστύχημα στα Τέμπη ήρθε να το θυμίσει σε αρκετό κόσμο, αλλά δυστυχώς η τυφλότητα που υπάρχει ανάμεσα στους πιστούς των κομμάτων για τα άσχημα του κόμματός τους, ισχύει σε πολλαπλάσιο βαθμό για τους πιστούς της ΝΔ. Και επειδή τα Τέμπη ήταν απλώς το πιό πρόσφατο και τραγικό δεν πρέπει να ξεχνάμε πιο πρίν την πώληση της κερδοφόρας ΔΕΗ που ξεπουλήθηκε για λιγότερο από 2 δις, και ένα χρόνο μετά τα είχε πάρει πίσω από τις "επιδοτήσεις" ρεύματος, τα νομοθετήματα που αχρήστευαν την υγεία και την παιδεία μας, την πώληση του κερδοφόρου ΟΤΕ, του επίσης κερδοφόρου ΟΠΑΠ, την προσπάθεια πώλησης του νερού και το ανερυθρίαστο ψεύδος του πρωθυπουργού Μητσοτάκη ότι δεν προσπάθησε ποτέ να το κάνει και ένα σωρό άλλα που θα χρειαζόμαστε σελίδες ολόκληρες για να καταγράψουμε και να αναλύσουμε.

 

 

Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγε καθόλου πίσω σε όλα αυτά. Το 2015 που βγήκε, και ενώ είχε την στήριξη του λαού, ακόμη και όταν έκλεισε τις τράπεζες για να τον τρομάξει, πριν το δημοψήφισμα,  κατάφερε καίρια χτυπήματα στα εισοδήματα και στις συντάξεις, ψήφισε τρίτο μνημόνιο, έσωσε τις τράπεζες με χρήματα των Ελλήνων για να τις χαρίσει τον Οκτώβριο του 2015 σε ιδιώτες, χάρισε, χωρίς να έχει το δικαίωμα ή την υποχρέωση,   το όνομα Μακεδονία, ανοίγοντας με παράλογο τρόπο  μια μόνιμη πληγή στα Βαλκάνια, έβαλε στο υπερταμείο όλες τις επιχειρήσεις που φυσικά πουλήθηκαν αργότερα τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από το διάδοχό του κόμμα, στην εξουσία, την ΝΔ και ο καθένας ισχυριζόταν ότι έφταιγε ο άλλος για την πώληση. Ε, λοιπόν φταίνε και οι δύο και ήταν απλώς συμπαιγνία. Πάντως όπως και να το δούμε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε κανένα απολύτως καλό για τον τόπο και τον Έλληνα πολίτη. Απλώς αυτοί που είχαν μια ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει από ένα αριστερό κόμμα, κατάλαβαν ότι μια κυβέρνηση με στελέχη από το ΠΑΣΟΚ, την ΝΔ και εκατομμυριούχους με μετοχές στην BlackRock δεν μπορεί να θεωρείται ότι είναι αριστερό κόμμα και ως εκ τούτου δεν μπορεί να φέρει καμία αλλαγή, παρά θα κάνει ακριβώς αυτά που έκανε και η ΝΔ, πριν και μετά από αυτούς. 

 

 

 

Δεν θα γράψω εκτενώς για τα υπόλοιπα κόμματα  που ήταν μέχρι πρότινος στην Βουλή. Δεν χρειάζεται να γράψω πολλά για το σχεδόν γραφικό ΚΚΕ, που η ξύλινη γλώσσα του και η ιδεολογική του γραμμή είναι ικανή να τρομάξει οποιονδήποτε εχέφρωνα άνθρωπο θα τολμήσει να σκεφτεί τον τρόπο εφαρμογής αυτών των ιδεών. Δεν χρειάζεται να ασχοληθώ με τον τηλεπωλητή Βελόπουλο, που απλώς άλλαξε τα είδη και τα πουλάει μέσα από την Βουλή. Δεν χρειάζεται να ασχοληθώ με τον Βαρουφάκη, ο οποίος έχασε πολλούς πόντους με το να μην παραιτηθεί αμέσως μετά τις ανεπιτυχείς συνομιλίες με τον Σόιμπλε τον Φεβρουάριου του 2015 και δυστυχώς δεν πρόκειται να τους ξανακερδίσει.  

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του ανθρώπου είναι η φαντασία του. Του επιτρέπει να ταξιδεύει μέσα στον χρόνο, να δημιουργεί νοητά, να εξερευνά λύσεις, να εφευρήσκει, να αναλύει και να δημιουργεί. Το μεγαλύτερο μειονέκτημά του είναι επίσης η φαντασία, που τον κάνει να νομίζει ότι είναι παντοδύναμος, ότι ό,τι σκέφτεται μπορεί να γίνει πραγματικότητα, που θα την επιβάλει σε όλους τους υπόλοιπους γύρω του, και που οδηγεί στην ύβρι και στον αφανισμό του. Ας φανταστούμε λοιπόν έναν κόσμο χωρίς τους συγκεκριμένους ανθρώπους που τόσα χρόνια μας βασανίζουν με τις πράξεις τους.  

 

Οι εκλογές που έρχονται είναι με απλή αναλογική. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στον κόσμο να ψηφίσει μικρά κόμματα που εάν πάρουν αρκετές έδρες, θα μπορούν να ασκήσουν πίεση  στα μεγάλα κόμματα που λόγω μεγέθους θα έχουν τον πρώτο λόγο για σχηματισμό κυβέρνησης. Θα φανερώσει επίσης ότι ο κόσμος δεν δέχεται τα ψευτοδιλλήματα και το μη χείρον βέλτιστο, αφού αυτό μας οδήγησε εδώ που είμαστε. Ας στείλουμε όλους αυτούς τους ανεπρόκοπους, ανεπάγγελτους, απατεώνες, ψεύτες και καταχραστές του δημόσιου πλούτου και της εμπιστοσύνης του κόσμου, στο σπίτι τους. Έστω μέχρι τις επόμενες εκλογές, ώστε να τους γίνει ξεκάθαρο ότι κάθε  λανθασμένη δράση τους, θα φέρνει αντίδραση.

 

 

Πριν τις εκλογές 2023. Τι συμβαίνει με την ψήφο σου, τι πρέπει να θυμάσαι.

Όταν ψηφίζεις κάποιον άνθρωπο, σε ένα ψηφοδέλτιο, ταυτοχρόνως ψηφίζεις και τον πολιτικό σχηματισμό ο οποίος ουσιαστικά φιλοξενεί τον άνθρωπο αυτό.

Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και εάν γνωρίζεις τον άνθρωπο αυτό προσωπικά, ξέρεις τις ιδέες του και συμφωνείς με τις απόψεις του, δεν μπορείς να γνωρίζεις τις προσωπικές του κόκκινες γραμμές που έχει ήδη υπερβεί ώστε να ενταχθεί στον συγκεκριμένο σχηματισμό.

Ιδανικά, ο κάθε πολιτικός σχηματισμός, αποτελείται από άτομα με παρόμοια ιδεολογία και οπτική του κόσμου, που όμως εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι απολύτως ίδια. Και πολλές φορές η λεπτομέρεια είναι που κάνει την διαφορά.

Η χειρότερη κόκκινη γραμμή που συνήθως αναγκάζεται κάποιος να υπερβεί ώστε να ενταχθεί σε ένα πολιτικό κόμμα, ονομάζεται αλλιώς πολιτική υπακοή. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε πολιτικός που επιθυμεί να είναι υποψήφιος με ένα κόμμα, αποκόπτει από την αρχή ένα μέρος των προσωπικών του απόψεων και ελευθεριών έκφρασης, προς χάριν μιας κοινής γραμμής. Αυτό πιθανόν να μην ήταν από μόνο του κακό, αφού σε δημοκρατικά πολιτεύματα η κοινή πλεύση είναι αποτέλεσμα διαλόγου και αμοιβαίων συμβιβασμών. Δυστυχώς από ότι έχει φανεί όμως, την πλεύση του κόμματος την ορίζουν σχεδόν κατά αποκλειστικότητα παλαιότερα υψηλόβαθμα μέλη, τα οποία επικαλούνται αμέσως και χωρίς εξαίρεση, την κομματική πειθαχεία για όλα τα ζητήματα που πιθανόν προκύπτουν, εάν και όταν συζητούν με τα μέλη τους, για κάποιο θέμα- νόμο προς ψήφιση.

Στις περιπτώσεις που ο βουλευτής δεν συμφωνεί και η ψήφος του είναι καθοριστική για την ψήφιση ενός νόμου, η μόνη λύση για τον δημοκρατικά εκλεγμένο πολιτικό, είναι η παραίτηση, είτε από την βουλευτική του έδρα και από το κόμμα, είτε μόνο από το κόμμα, διατηρώντας την βουλευτική του ιδιότητα, εφόσον του επιτραπεί. Στην πρώτη περίπτωση ο αντικαταστάτης από το κόμμα, που θα πάρει την θέση του, θα έχει δώσει ήδη επαρκείς εγγυήσεις ότι δεν θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο, ενώ στην δεύτερη περίπτωση, η κυβέρνηση κινδυνεύει να πέσει.

Εφόσον δεν έχουμε άμεση δημοκρατία και τα κόμματα τις τελευταίες δεκαετίες αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα χωρίς να δίνουν λογαριασμό στον λαό, πιστεύοντας ότι η εκλογή τους νομιμοποιεί όλες τους τις αποφάσεις, η έλλειψη διαλόγου εντός των βουλευτών και ο μηχανισμός αποβολής τους εάν εκφράσουν την πραγματική τους άποψη, αποτελεί μία από τις πλέον προβληματικές πτυχές του πολιτικού συστήματος. Ο πολιτικός πρέπει πρωτίστως να εκφράζει το συμφέρον των κατά τόπους κοινωνιών από τις οποίες προέρχεται και συνεπαγωγικά και του συνόλου της χώρας. 

 

 

 

Σκέψεις πριν τις εκλογές 2023 - Η κοινωνία μας στην Ελλάδα

Εάν τα τελευταία χρόνια αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος σου σε μία βάρκα, που πλέει ακυβέρνητη σε ένα ταραγμένο πέλαγος, με τους ανέμους να αλλάζουν διαρκώς κατεύθυνση και τα κύματα να απειλούν να σε στείλουν στον βυθό, είσαι όντως μόνος σου, αλλά δεν είσαι  ο μόνος.

 Όταν δημιουργήθηκε το κράτος που ονομάζουμε Ελλάδα, οι κοινωνικές σχέσεις ακολουθούσαν άλλες οδούς και μοτίβα, που επηρεάζονται ελάχιστα από την κεντρική κυβέρνηση των Αθηνών. Οι άνθρωποι ήταν σκληραγωγημένοι με τα στοιχεία της φύσης, κάθε κοινότητα σχετικά απομονωμένη και για αυτό επιδίωκε την αυτάρκειά της και δεν περίμενε κάποια ιδιαίτερη βοήθεια ή φροντίδα από την κυβέρνηση. Τα πράγματα δεν ήταν καθόλου ειδυλλιακά. Η περίθαλψη ήταν ανύπαρκτη για τους φτωχούς ανθρώπους, ειδικά εάν έμεναν στην επαρχία, το ίδιο σε ένα βαθμό ίσχυε και για την παιδεία. Η επικοινωνία ήταν δύσκολη και δαπανηρή και  πολλές κοινωνικές συμβάσεις που σήμερα θεωρούμε παρωχημένες και εξωφρενικές, όπως τα συνοικέσια, τα προικιά, κοκ, ήταν πιθανότατα οι μόνες λύσεις για να επιβιώσει, με καλές πιθανότητες, ένα κοινωνικό σύνολο. Οι προσωπικές επιλογές και επιθυμίες, ιδιαιτέρως των φτωχότερων ανθρώπων, συνθλίβονταν από την πλέον επείγουσα ανάγκη για επιβίωση και διαιώνιση του είδους.  

Αυτό άρχισε να αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς σε όλο τον κόσμο  μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου και με καθυστέρηση στην Ελλάδα τόσο λόγω του εμφυλίου, όσο και λόγω της γεωγραφικής θέσης αλλά και της αντίληψης που είχαν για την Ελλάδα οι μεγάλες δυνάμεις. 

 Στο ίδιο διάστημα, σε  αντίθεση με άλλα κράτη του δυτικού κόσμου, η Ελλάδα δεν εξελίχθηκε με τους ίδιους γοργούς ρυθμούς. Πιθανόν λόγω της διαμάχης για τις σφαίρες επιρροής, που οδήγησαν στον εμφύλιο αμέσως μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο και που στέρησαν από την Ελλάδα αφενός 4 πολύτιμα χρόνια, αφετέρου την θέση της στο διαπραγματευτικό τραπέζι, με το μέρος των νικητών, αμέσως μετά τον πόλεμο. Βεβαίως η διαμάχη αυτή δεν τελείωσε το 1949, αλλά κρατάει σε μικρότερο βαθμό μέχρι τις μέρες μας. Αργότερα η  δικτατορία του 1967 και η απώλεια της Κύπρου, ήταν συντριπτικά ζητήματα για την Ελλάδα.

Η κεντρική κυβέρνηση των Αθηνών, από την δεκαετία του 50 και σε μια προσπάθεια να μιμηθεί τα κράτη της Ευρώπης, άρχισε να μαζεύει νομοθετικά τις εξουσίες που μέχρι τότε παραδοσιακά ανήκαν στις κοινότητες. Με τον ταυτόχρονο εκσυγχρονισμό της χώρας, που ξεκίνησε αρχικά με την κρατικοποίηση της ΔΕΗ το 1950, και την εκτεταμένη οδοποιία που επιχείρησε να ενώσει με δρόμους και το πιο απόμερο χωριό της, ακόμη,  ζωντανής Ελληνικής επαρχίας, έφτασε σε ένα σημείο όπου το κράτος γινόταν "κοινωνικό" και επιχειρούσε να αντικαταστήσει το μεγαλύτερο μέρος των κατά τόπους άγραφων κοινωνικών παραδόσεων και συμβάσεων, με δομές (νοσοκομεία, σχολεία, κοκ) και με νέους νόμους που καθόριζαν άλλα πλαίσια στις ανθρώπινες σχέσεις. 

Αλλά μέχρι την δεκαετία του 80, η κοινωνία, παρόλο τον γιγαντισμό των πόλεων της Ελλάδος και την εγκατάλειψη της επαρχίας, συνέχισε να έχει τους κοινωνικούς δεσμούς ιδιαιτέρως ανεπτυγμένους. Η οικονομία της Ελλάδος μπορεί να μην είχε να επιδείξει μεγάλα και ανταγωνιστικά νούμερα, αλλά ήταν μια κλειστή οικονομία που προσπαθούσε να διαχειριστεί τους παγκόσμιους και τοπικούς κλυδωνισμούς, τόσο με το να είναι σε μεγάλο βαθμό αυτάρκης, όσο και επειδή είχε το δικό της νόμισμα και τις δικές της πολιτικές. 

 Και ξαφνικά η ΕΕ ήρθε φέρνοντας δώρα. Μέσα σε λιγότερο από 20 χρόνια η Ελλάδα έχασε την αυτάρκειά της, έχασε την ελαφρά βιομηχανία και βιοτεχνία της, μείωσε τους αγρότες της (με οδηγία της ΕΕ) και αύξησε τον τουρισμό της (με σχεδιασμό της ΕΕ)  ο Έλληνας είδε αύξηση του βιοτικού του επιπέδου, αλλά όπως μας είπαν αργότερα, ήταν όλα δανεικά. Και από το 1999 άρχισε το δράμα, παρότι με υποστυλώματα κατόρθωσαν να μην καταρρεύσει το φράγμα για μια ακόμη δεκαετία. 

Από το 1999 ήδη  κάποιος  παρατηρητικός άνθρωπος θα έβλεπε ότι δεν πάμε καθόλου καλά. Δεν ήταν μόνο ότι κάποιος πρωθυπουργός είχε δώσει εντολή  να παίξουν στο χρηματιστήριο το 90% των αποθεματικών των συνταξιοδοτικών ταμείων των ασφαλισμένων. Δεν ήταν καν το γεγονός ότι πιθανότατα αυτό έγινε για να καλυφθεί η ρεμούλα των προηγούμενων δεκαετιών από τους δικούς τους ανθρώπους, τα λεγόμενα θαλασσοδάνεια. Δεν ήταν καν γιατί με αυτόν τον τρόπο (και μερικές χιλιάδες ελληνοποιήσεις) κέρδισαν οριακά τις εκλογές τον επόμενο χρόνο. Πιθανότατα το ίδιο θα έκαναν και οι τότε αντιπολιτευόμενοι. Ήταν επειδή οι μόνες επιχειρήσεις που άνοιγαν, τα μόνα καταστήματα που αυξάνονταν στην Ελλάδα ήταν οι καφετέριες, οι τράπεζες και τα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας. 

 Η είσοδος μας στο κοινό νόμισμα το 2002, έφερε όχι μόνο αυξήσεις σε μισθούς (που ήταν και αυτά δανεικά) αλλά και άλλες φαινομενικά μικρές αλλά σημαντικές ευκολίες και ανέσεις. Η διακίνηση αγαθών κατά κύριο λόγο από την Κίνα και τις ΗΠΑ διευκολύνθηκαν, αφού οι τελωνειακοί έλεγχοι ήταν λίγοι, ενώ η διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών εντός της ΕΕ, απελευθερώθηκαν εντελώς, κάνοντας τα ταξίδια και τις αγορές από την Ευρώπη, εύκολα και φθηνά. Ο κόσμος που ευεργετήθηκε από αυτές τις αλλαγές και συγκυρίες, όπως ήταν φυσικό δεν σκεφτόταν ότι όλα αυτά ήταν δανεικά. Το ερώτημα, που είναι πάντα της παρούσης, είναι γιατί έπρεπε να γίνουν όλα αυτά και μάλιστα με δανεικά και γιατί οι πολιτικοί το δέχτηκαν.

Η κοινωνία είχε ήδη μεταμορφωθεί. Το χρήμα ήταν άφθονο και ακόμη και όταν οι δημόσιες υπηρεσίες δεν λειτουργούσαν καλά, αρκετοί άνθρωποι είχαν την δυνατότητα να πληρώσουν επιπλέον για να καλύψουν αυτές τις ανάγκες. Αυτό έκανε τις δημόσιες υπηρεσίες να υποστελεχώνονται και τους πολιτικούς να μην χρειάζεται να κάνουν τίποτε για αυτό. Η κοινωνία, σιγά σιγά έχασε τα στοιχεία με τα οποία ορίζουμε μια σύναξη ανθρώπων ως κοινωνία, και έγινε μια μάζα ανθρώπων, που αλλάζει συνεχώς ρόλους και ονόματα, αναλόγως της κατάστασης που βρίσκεται. Πριν τις εκλογές γίνεται το σύνολο των "σοφών ψηφοφόρων". Μετά τις εκλογές γίνεται ο "άσχετος μέσος άνθρωπος", που δεν έχει ιδέα από πολιτική. Γίνεται  "καταναλωτής", που όμως  δεν έχει καμία δύναμη να επηρεάσει με την καταναλωτική του δύναμη, αφού, ειδικά μετά το 2010, δεν έχει χρήματα. Γίνεται το "άβουλο ον" μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης,  του υπολογιστή και του κινητού, μετά από μια κουραστική και αγχωτική μέρα εργασίας. Γίνεται ο "επικίνδυνος σκεπτόμενος άνθρωπος" που θεωρεί ότι η δόμηση μιας ολόκληρης κοινωνίας πάνω σε χρηματικές βάσεις είναι τελείως επικίνδυνη για το μέλλον του ανθρώπινου είδους. 

Και αυτός ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος για το παρόν σύστημα, που είναι επί το πλείστον βασισμένο στο χρήμα ως την μόνη αξία, επειδή οι έχοντες δεν θέλουν να αλλάξει το σύστημα υπό τον φόβο ότι θα χάσουν ότι έχουν, ενώ υπάρχει φόβος ότι πολλοί από τους  μη-έχοντες δεν θα είναι εύκολο να ελεγχθούν και θα γίνουν βίαιοι κατά την διάρκεια της μετάβασης σε μια αληθινά δημοκρατική  κοινωνία.   

Αλλά γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Επειδή όταν το κράτος πριν από χρόνια  δημιούργησε τις δομές που το μεταμόρφωσαν σε κοινωνικό κράτος, δωρεάν περίθαλψη, παιδεία, σύνταξη,  λογικές τιμές στην ενέργεια, στην υδροδοσία, στην επικοινωνία, στις μεταφορές, κοκ, σύναψε ένα άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο με τους ανθρώπους. Ήταν σαν να τους είπε: αφήστε τις παραδοσιακές δομές που είχατε δημιουργήσει και θα φροντίσουμε εμείς για όλα, με μόνη υποχρέωση να μας πληρώνετε φόρους. Βεβαίως, μετά την πτώχευση το 2010, και την μαζική και δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών για όλους τους τομείς, σε συνδυασμό με την πώληση δημοσίων εταιρειών, το κράτος δεν μπορεί να καλύψει πια το μέρος του κοινωνικού συμβολαίου που του αντιστοιχεί, ενώ συνεχίζει να ζητά τρομερούς φόρους, που όμως πηγαίνουν στην πληρωμή τοκοχρεολυσίων. Για αυτό και δημιουργήθηκε  η ΑΑΔΕ, ενώ  οι εφορίες έχουν υποβαθμιστεί. Ταυτόχρονα ο κοινωνικός ιστός που πιθανόν θα μπορούσε να ανακόψει την κάθετη πτώση μας, έχει ήδη διαλυθεί και είναι πολύ δύσκολο να τον ξαναδημιουργήσουμε, με όποιον "ολιστικό" τρόπο και να το δούμε.

 Η λογική των ελεύθερων αγορών, στην οποία δυστυχώς πιστεύουν και κάποιοι που δεν έχουν κανένα όφελος, φέρνει ακόμη μεγαλύτερη και ταχύτερη κατάρρευση της κοινωνίας μας. Οι πολίτες δεν μπορούν να καταλάβουν ότι (σε καθαρά χρηματοοικονομικούς όρους) ενώ είναι μέτοχοι σε μια μεγάλη επιχείρηση που λέγεται Ελλάδα, δεν κερδίζουν τίποτε από τον τεμαχισμό και την πώλησή της, αντιθέτως καλούνται να πληρώνουν μόνο για τις ζημίες που έχουν προκαλέσει οι κακοί χειρισμοί των πολιτικών, που τώρα ισχυρίζονται ότι μας σώζουν! Το να σου δίνουν ένα επίδομα για να μην πεθάνεις από την πείνα και το κρύο, είναι ουσιαστικά μια έμμεση επιδότηση στους επιχειρηματίες της ενέργειας ή των τροφίμων. Επιδοτήσεις που η "καλή και γνωστική" ΕΕ απαγόρευε για τις κρατικές επιχειρήσεις! Μήπως τελικά δεν ήταν απλώς λάθη;

Οι νόμοι που ψηφίζονται συστηματικά από το 2010  και μετά από όλες τις κυβερνήσεις με δεξί ή αριστερό πρόσημο (ενώ τώρα είναι ευδιάκριτο και για ποιο λόγο ψηφίστηκαν κάποιοι περίεργοι παλαιότεροι νόμοι - προλείαιναν το έδαφος) είναι νόμοι που αλλάζουν διαρκώς τους κανόνες του παιχνιδιού, ώστε ο πολίτης (μια έννοια που δυστυχώς επίσης έχει χαθεί) να μην μπορεί ποτέ να κερδίσει το παιχνίδι, στο οποίο έχει μεταμορφωθεί η ζωή του.

 Έχουμε γίνει μια χώρα του τζόγου, όπου είσαι τυχερός αν έχεις το δικό σου σπίτι, εάν έχεις μια σταθερή δουλειά, εάν δεν σου έχει μειωθεί ο μισθός, εάν δεν σου έχει ανέβει η δόση του δανείου, εάν έχεις την υγεία σου, εάν έχεις προσωπικό γιατρό σε ακτίνα κάτω των 20 χιλιομέτρων, εάν το ενοίκιό σου είναι λιγότερο από το 50% του μισθού σου, εάν μπορείς να πας έστω και μία εβδομάδα διακοπές χωρίς άγχος, εάν μπορείς να λείπεις από την δουλειά σου για να πενθήσεις των άνθρωπό σου, εάν έχεις χρόνο για τα παιδιά σου ή για να κάνεις παιδιά, εάν μπορείς να πληρώσεις το ρεύμα σου ή να μειώσεις την ήδη μειωμένη κατανάλωσή σου για μία κοροϊδία που ονομάζουμε έκπτωση - επιδότηση, όταν δεν χρειάζεσαι επιδόματα και όταν τα χρειάζεσαι δεν στα κόβουν για μια από τις πάμπολλες εξαιρέσεις, όταν δεν χρειάζεσαι δεύτερη δουλειά και όταν την χρειάζεσαι να σου επιτρέπεται να την κάνεις, κοκ. 

 Και τελικά αναφωνείς, μα πόσο άτυχος είμαι να γεννηθώ σε αυτήν την χώρα, όταν βασικά η μόνη ατυχία σου  είναι να έχεις αυτούς που σε κυβερνάνε τόσα χρόνια.

 

 

 

 

   

Σκέψεις πριν τις εκλογές 2023 - Οι δημοσιογράφοι

Δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι στην Ελλάδα. Μόνο ιδιωτικοί, αλλά ταυτοχρόνως κρατικοδίαιτοι, ντελάληδες των κυβερνήσεων και διαφημιστές των μεγαλοεπιχειρήσεων. Αυτό είναι πιά η δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Βοηθοί δολοφονικών κυβερνήσεων και των επιχειρήσεων που μαδούν την χώρα, στέλνοντας τους πολίτες στο πτωχοκομείο, καταστρέφοντας τα πάντα για το δικό τους κέρδος. 

 Γιατί ποιός δημοσιογράφος τόλμησε να αμφισβητήσει τα λεγόμενα των κυβερνήσεων τα τελευταία 40-50 χρόνια, πριν η βρώμα και η δυσωδία τελικά πλημμυρίσει τον κόσμο; Τότε και μόνο τότε, δήθεν σπεύδουν να βγάλουν στην φόρα τα άπλυτα, όχι για να πληροφορήσουν, αλλά για να μην στιγματιστούν σαν λακέδες του συστήματος, μέρος της κλίκας. Και βέβαια όταν είναι ήδη πολύ αργά και η ζημιά έχει γίνει και είναι μη αναστρέψιμη. 

Μαχητική δημοσιογραφία; Ερευνητική δημοσιογραφία; Άμεμπτη και αμερόληπτη; Δεν υπάρχει τέτοιο είδος στην Ελλάδα. Οι δημοσιογράφοι που προβάλονται από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, είναι άνθρωποι που πιθανόν έχουν ευθυγραμμιστεί με τις ιδεολογικές κατευθύνσεις των αφεντικών τους, είτε έχουν επιλεχθεί ακριβώς για αυτές. Καθόλου τυχαία, οι ιδιοκτήτες των μέσων μαζικής ενημέρωσης, είναι συνήθως διαπλεκόμενοι κρατικοδίαιτοι μεγαλοεργολάβοι, που στηρίζουν ή χτυπούν τις κυβερνήσεις με σκοπό να αποσπάσουν έργα και χρήματα. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος πρέπει να κοσκινίζει συνεχώς την ενημέρωσή του, ώστε να βλέπει τι αποτελεί είδηση και τι είναι προπαγάνδα ή έμμεση πολιτική διαφήμιση, ή εκβιασμός. 

Ο χρόνος και τα χρήματα που απαιτεί η σοβαρή και αμερόληπτη δημοσιογραφία είναι τόσα πολλά που ελάχιστοι μπορούν να κάνουν ερευνητική δημοσιογραφία, εάν δεν έχουν υποστήριξη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να μην έχουμε καθόλου δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Ούτε καν την απλή παράθεση των γεγονότων δεν μπορούμε πιά να περιμένουμε. Όλα είναι πολιτικά και όπως και η πολιτική, βρώμικα, ψεύτικα και διεστραμένα. Η διαρκής ενασχόληση με θέματα που ερεθίζουν τα κατώτερα ένστιχτα του κόσμου, φόνοι, βιασμοί, αρρώστιες, ή φουσκώνοντας γεγονότα που τρομάζουν τον κόσμο, επικείμενες φυσικές καταστροφές, λανθασμένες προγνώσεις καιρού, κοκ. η μεθοδολογία της ανακοίνωσης των μελλοντικών δεινών και η εν μέρη αναίρεσή τους, δελτία ειδήσεων κάθε μισή ώρα ή που διαρκούν 1 ώρα, είναι πραγματικά αυτό που θέλουμε από τους δημοσιογράφους, οι οποίοι πρέπει να εφευρίσκουν ειδήσεις για να καλύπτουν τον χρόνο αυτό και τελικά καταλήγουν να γίνονται φερέφωνα των συμφερόντων και των κυβερνήσεων; 

Γιατί πως είναι δυνατόν η πώληση της ΔΕΗ, της ΛΑΡΚΟ, του ΟΣΕ, του ΟΤΕ, του ΟΠΑΠ, των αεροδρομίων και λιμανιών και όλων όσων έχουν πωληθεί έως σήμερα, να πέρασαν από τα εγχώρια μέσα χωρίς να υπάρχει έστω και μια φωνή που να ερευνήσει τι συνεπάγονται αυτές οι πωλήσεις; Πως είναι δυνατόν να μην συνέδεσαν ποτέ την πώληση της ΔΕΗ με την αυξηση των τιμολογίων του ρεύματος, που έδωσε στις διαφημιζόμενες ιδιωτικές εταιρείες ρεύματος τις παχυλές κρατικές επιδοτήσεις που ξεπερνούσαν τις 6 φορές το ποσό για το οποίο πωλήθηκε η ΔΕΗ! Και αυτό τουλάχιστον 6 μήνες πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία, που πολλοί χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία. 

Πως κανείς δεν μίλησε να πει ότι το νέο εργοστάσιο στην Πτολεμαίδα που επισκέφθηκε τον Φεβρουάριο του 2023 ο πρωθυπουργός, κόστισε ΜΟΝΟ ΤΟΥ, περισσότερο από ότι πούλησαν το σύνολο της ΔΕΗ!!! Και πήγε να το επισκευθεί τώρα, που η ΔΕΗ έχει γίνει ιδιωτική εταιρεία και τόλμησαν μάλιστα να το παρουσιάσουν σαν επιτυχία, επειδή δήθεν η ΔΕΗ ήταν έτοιμη να χρεοκοπήσει την χώρα! Και τολμούν να τα λένε όλα αυτά! 

Προσοχή λοιπόν στους δημοσιογράφους - διαφημιστές συμφερόντων. Ρωτούν λάθος ερωτήσεις αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο, δεν πιέζουν για απαντήσεις που ξεσκεπάζουν την διαπλοκή και τα σκάνδαλα, δέχονται διαφημίζεις από τις εταιρείες που κανονικά έπρεπε να ερευνούν. Υπάρχουν ακόμη φωνές που δεν ακούγονται, από μέσα δημόσια που όμως χάνονται μέσα στον πληθωρισμό της πληροφορίας. Ας αφιερώσουμε χρόνο για να πληροφορηθούμε από αυτούς. Και ας μην δίνουμε στους δημοσιογράφους που έχουν καταντήσει διαφημιστές συμφερόντων ούτε ένα ξεροκόμματο των στατιστικών που τους εξασφαλίζει διαφημίσεις.