Γενέθλιες σκέψεις

Μικρές νεκρές μέρες, σαν μικρές αλεπούδες χτυπημένες από αυτοκίνητο σε επαρχειακό δρόμο. Περνώντας βλέπεις την κηλίδα πάνω στην άσφαλτο και μία θλίψη σε γεμίζει. Ήταν κάποτε μία αλεπού, γεμάτη προσδοκίες, αλλά ούτε να περάσει τον δρόμο δεν κατόρθωσε τελικά. Έτσι και οι μέρες, δεν κατόρθωσαν να φτάσουν στην άλλη πλευρά, να γίνουν αξέχαστες μνήμες. Ενσωματώθηκαν στον δρόμο, σε αυτό το γκρίζο συνεχές που τα καταπίνει λαίμαργα όλα, υποσχόμενο ότι σε πάει κάπου. Μόνο που πιά όλοι ξέρουμε που μας πάει. Και κανείς δεν θέλει να φτάσει εκεί. Ασχέτως εάν μερικές φορές το ευχόμαστε. 

Προτελευταία μέρα του χρόνου μου. Προσπαθώ να κοιτάξω πίσω και να βρω μία ανάμνηση, να την βαλσαμώσω και να την βάλω πάνω από το φανταστικό μου τζάκι. 

“Αυτή η ανάμνηση ήταν δύσκολο θήραμα”, θα έλεγα στην παρέα. 

Ποιό τζάκι, ποιά ανάμνηση, ποιά παρέα. Περιέργως δεν νιώθω καμιά πίκρα για όλα αυτά, παρότι τα σκέφτομαι. Είναι αυτή η διάρκεια μίας κατάστασης που ενώ πίστευες ότι ήταν παροδική, γίνεται η νέα πραγματικότητά σου μετά από ένα διάστημα. Εάν δεν σε σκοτώσει, σε αφήνει αναίσθητο στην άκρη του δρόμου.

Αλλά βρίσκεις τρόπους να μουδιάζεις τον πόνο. Άλλωστε είναι προτιμότερο και πιό εύκολο να μουδιάζεις τον πόνο, από το να υποφέρεις καθημερινά. Και κάποια στιγμή, εκεί που περνάς από τα νυχτερινά τούννελ της αργύπνοιας, με το μυαλό να παραπαίει κουρασμένο, τα ξανασκέφτεσαι, πιάνεις μιά φευγαλέα ματιά του εαυτού σου στους στρογγυλούς καθρέπτες του δρόμου και αναρωτιέσαι γιατί φαίνεσαι έτσι, πιά.

Φταίει ο καθρέπτης ή όντως έχεις αλλάξει;