Πολλά λέγονται σχετικά με το ζήτημα του ονόματος της μικρής χώρας στα βόρεια σύνορά μας, που έχει κατορθώσει τελικά να το κάνει και δικό μας ζήτημα, παρόλες της βλακωδώς ευγενικές (πολλοί λένε προδοτικές) προσπάθειες των δικών μας πολιτικών να μας πείσουν ότι όλα θα έχουν ξεχαστεί σε 10 χρόνια, ανανεώνοντας όμως αυτήν την θεωρία ήδη 3 φορές.
Πρέπει να ομολογήσω ότι ήμουν σίγουρος ότι οι "αριστεροί" πολιτικοί που ξεγέλασαν τον ελληνικό λαό υποσχόμενοι την έξοδο από την κρίση και τα μνημόνια το 2014 και τελικά κατάφεραν να εκλεγούν, για αυτό και μόνο το λόγο, όχι μόνο δεν θα πρόσφεραν την λύση στην οικονομική κρίση, αλλά θα έφερναν στο τραπέζι εθνικής σημασίας ζητήματα που ο χειρισμός τους ειδικά από αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν συναίσθηση της ιστορίας ή της εξωτερικής πολιτικής, θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα για την Ελλάδα, αλλά και θα λειτουργούσε εν τέλη αποσταθεροποιητικά για όλη την πολύπαθη περιοχή των Βαλκανίων.
Το όνομα λοιπόν της μικρής αυτής χώρας, είναι ένα ζήτημα που έχει διχάσει τους Έλληνες. Ο διχασμός αυτός, μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση, για τον εξής λόγο: πριν από 25-30 χρόνια όταν το ζήτημα έκανε για πρώτη φορά έντονη την παρουσία του, ο κόσμος από όλες τις πολιτικές παρατάξεις κινητοποιήθηκε και ανάγκασε τον τότε πρωθυπουργό Μητσοτάκη να εκστομίσει το απίστευτο:"Σε 10 χρόνια θα έχει ξεχαστεί", αλλά και να κάνει πίσω. Λες και η ιστορία χιλιάδων ετών που τον διέψευδε, ήταν ένας πρώιμος νεανικός έρωτας που με τα χρόνια θα ξεχνιώταν. Το θέμα εντέχνως, από ότι αποδείχτηκε, δεν το ανακίνησαν ξανά, μέχρι που βρέθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες και οι κατάλληλοι άνθρωποι, οι οποίοι είτε λόγω αριστερής ιδεοληψίας (μιάς και την όποια ιδεολογία την είχαν ήδη ακυρώσει με τις πολιτικές τους) είτε λόγω ισχυρών πιέσεων (που εάν ήταν έντιμοι έπρεπε να παραιτηθούν αφού τις φανερώσουν στον λαό που εκπροσωπούν) αδυνατούσαν να δούν τόσο την ιστορία όσο και το συμφέρον της χώρας. Οι, όχι και τόσο, κύριοι, λοιπόν, χωρίς να περάσουν κάν από το κοινοβούλιο την πρότασή τους, προχώρησαν σε μία κατάπτυστη συμφωνία (των Πρεσπών). Σε τόσο σημαντικά εθνικά ζητήματα που επιπροσθέτως έχουν το μέγεθος να διαταράξουν την ισορροπία στην ευπαθή περιοχή των Βαλκανίων, καλό είναι την ευθύνη να την λαμβάνει απευθείας ο λαός με δημοψήφισμα. Αυτό το έκαναν οι Σκοπιανοί, οι οποίοι βεβαίως απάντησαν θετικά υπέρ του ονόματος (αλήθεια πίστευε κανείς το αντίθετο; ), ασχέτως εάν οι δημοσιογραφίσκοι της Ελλάδας προσπάθησαν να αναδείξουν την ψηφοφορία ως προβληματική, λόγω μικρής παρουσίας του εκλογικού σώματος. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα έπρεπε να έχουμε ποτέ φτάσει εκεί.
Αλλά πίσω στα δικά μας. Δημοψήφισμα λοιπόν, για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, έπρεπε να γίνει και στην Ελλάδα. Έπρεπε βεβαίως, αλλά ο αριστερός - δημοκράτης πρωθυπουργός, δεν τολμούσε να προκυρήξει, ειδικά μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος του 2015, που άλλα περίμενε και άλλα του βγήκαν. Και αφού το ΟΧΙ του 2015 έδειχνε σαφώς ότι ο κόσμος διαφωνεί μαζί του, παρόλα αυτά ψήφισε τον Αύγουστο ένα νέο μνημόνιο, πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ο ίδιος θεωρεί ότι η επανεκλογή του αποτελεί μία έμμεση επιβεβαιώση ότι το δημοψήφισμα δεν είχε καμία αξία, παρότι αφενός τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων είναι δεσμευτικά, αφετέρου ξεχνώντας ότι απλώς το σύστημα των εκλογών είναι τόσο διαβλητό που στην Ελλάδα μπορεί κάποιος να κάνει κυβέρνηση με μόλις το 17% του συνόλου των έγκυρων ψηφοφόρων, αφού το πρώτο σε ψήφους κόμμα επικουρείται με 50 έδρες επιπλέον. Μία επικουρία που ο ίδιος καυτηρίαζε λίγα χρόνια πριν την εκλογή του, δηλώνοντας ότι θα αλλάξει το εκλογικό σύστημα. Βεβαίως τελικά ποτέ δεν έκανε την αλλαγή, δήθεν για να μην υπάρχει ακυβερνησία στην χώρα. Προτιμούμε λοιπόν την δικτατορία της μειοψηφίας, αντί να βρούμε μία λύση στο ζήτημα της αληθινά αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ένα ζήτημα που παρόλη την ύπαρξη του και σε άλλα κράτη, τους επιτρέπει να λειτουργούν για μήνες ή και χρόνια, χωρίς να υπάρχει κυβέρνηση, αλλά που εμείς δεν μπορούμε να το εφαρμόσουμε, γιατί το όραμα των δικών μας πολιτικών είναι καθολικό. Ή όλα ή τίποτε.
Όμως ας επιστρέψουμε στο ζήτημα μας. Μιλώντας με αρκετό κόσμο σχετικά με την ονοματοδοσία των Σκοπίων, κυριολεκτικά έπεσα από τα σύννεφα όταν ήρθα αντιμέτωπος όχι με κυβερνητικούς που παπαγάλιζαν τις κουβέντες του αρχηγού παπαγάλου, αλλά με ανθρώπους απολιτικούς που γενικά υπέφεραν από όλες τις κυβερνήσεις και από όλα τα μέτρα που είχαν λάβει, ακόμη και πριν από την κρίση. Κάποιους τους κατέταξα στην αριστερά, η οποία ιδεολογικά δεν θέλει και πιθανότατα δεν μπορεί να δει τα σύνορα της κάθε χώρας, πιστεύοντας ότι είναι τεχνητά και ότι όλοι οι καταφρονεμένοι εργάτες του κόσμου θα ενωθούν αυτομάτως, εάν σταματήσουν να υπάρχουν σύνορα. Άλλοι εξέφραζαν την πλήρη αδιαοφορία τους, η οποία όμως έγερνε υπέρ της παράδοσης του ονόματος, μιάς και "οι καημένοι οι άνθρωποι το πιστεύουν τόσα χρόνια ότι είναι Μακεδόνες". Ανθρωπιστές δηλαδή, που ξεχνούν ότι έρχεται σε αντίθεση με την αλήθεια, που βασίζεται σε ιστορικά στοιχεία και όχι απλώς σε μία επιθυμία δημιουργημένη από τον Τίτο για να τιθασεύσει μία πληθυσμιακά ανάμικτη περιοχή και ταυτοχρόνως να ασκεί μία διαρκή εξωτερική πολιτική που αποσκοπούσε σε εδαφικές βλέψεις και την έξοδο της Γιουγκοσλαβίας στο Αιγαίο. Μερικοί λένε ότι η ζημιά έχει ήδη γίνει αφού τα περισσότερα έθνη στον κόσμο έχουν ήδη αναγνωρίσει τα Σκόπια με τον όρο Μακεδονία. Άλλοι λένε ότι δεν κινδυνεύουμε από ένα τόσο μικρό κράτος και άλλοι ότι έχουν τα ίδια δικαιώματα με εμάς στο όνομα Μακεδονία. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει το μέγεθος της απειλής, και ότι τα δικαιώματα που εκπορεύονται από το όνομα πιθανότατα τώρα να μην είναι ορατά, αλλά μπορούν να προκαλέσουν αφορμή και αιτία σε 1-2 δεκαετίες, για μία ακόμη παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων στα Βαλκάνια. Εξάλλου εάν έχουν το ίδιο δικαίωμα με εμάς γιατί πρέπει να τους το δώσουμε; Και δεν καταλαβαίνουν ότι το γεγονός ότι το ζητούν τόσο επίμονα από εμάς σημαίνει ότι η αναγνώρισή από τα άλλα κράτη έχει μικρή σημασία τελικά; Δεν κατανοούν ότι τα άλλα κράτη κοιτούν μόνο το δικό τους συμφέρον και ότι η άποψή τους για την αλήθεια σε μία άλλη χώρα διαμορφώνεται με βάση το συμφέρον και όχι τα ιστορικά στοιχεία; Δεν κατανοούν ότι στα Σκόπια διδάσκονται από μικρή ηλικία στα σχολεία, τον αλυτρωτισμό με βάση το όνομα Μακεδονία, τόσο σαν γεωγραφική περιοχή όσο και σαν εθνοτικό όρο;
Όμως υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι που θεωρούν ότι η ονοματοδοσία αυτή είναι όχι μόνο κακή για την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, αφού ουσιαστικά είναι ένα φίδι στοκ κόρφο μας, αλλά και παράλογη ιστορικά. Πως είναι δυνατών να ισχυρίζεται κάποιος ότι υπάρχει Μακεδονική εθνότητα και Μακεδονική γλώσσα; Κάθε τέτοιος προσδιορισμός δεν μπορεί να προέρχεται μόνο από επιθυμία. Υπάρχουν επιστημονικά κριτήρια. Υπάρχει η ιστορία. Αλλά αυτή δεν δείχνει να απασχολεί τους κατά τα άλλα "επιστημονικούς" κύκλους.
Δυστυχώς σε μία καταναλωτική κοινωνία, η επιθυμία είναι πιό σημαντική από την ιστορία.
Ας δούμε λοιπόν την ιστορία και τα γεγονότα. Τα Σκόπια είναι ένα κράτος που αναδύθηκε μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Αναζητά εναγωνίως μία κοινή ιστορική ρίζα, που να ενώνει όλο τον πληθυσμό του, ο οποίος είναι τόσο ανομοιογενής, ώστε τα προβλήματα που δημιουργούνται λόγω της ανομοιογένειας κάνουν το μέλλον του δυσοίωνο. Στα ανατολικά έχει κόσμο που αισθάνονται Αλβανοί, στα δυτικά κόσμο που αισθάνονται Βούλγαροι, πολλούς που αισθάνοναται χαμένοι μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, πολλούς που αδιαφορούν επειδή υποφέρουν και κάποιους που θεωρούν τον εαυτό τους μέρος της νέας νομενκλατούρας που θα μείνει χωρίς αντικείμενο εάν δεν κατορθώσει να δημιουργήσει επαρκείς συνεκτικούς δεμούς ανάμεσα στον τόσο ανομοιογενή πληθυσμό. Ο Τίτο όπως προανέφερα είχε την έμπνευση να ονομάσει αυτή την επαρχία της Γιουγκοσλαβίας, με σαφής σκοπούς. Οι Έλληνες πολιτικοί τότε, για λόγους που δυστυχώς δεν μπορώ με ασφάλεια να επιβεβαιώσω, αλλά έχει να κάνει όπως πάντα με τις λεπτές ισορροπίες που επέβαλαν οι μεγάλες δυνάμεις, δεν αντέδρασαν δυναμικά, ώστε αν μη τι άλλο, να υπάρχει στα χρονικά η ηχηρή αντίδρασή τους. Όμως τότε τα Σκόπια ήταν απλώς μία επαρχεία του κράτους της Γιουγκολαβία, και αυτό έκανε τον κίνδυνο να μοιάζει αμελητέος. Δυστυχώς η διάλυση της Γιουγκοσλανίας έφερε στο προσκήνιο το παραπάνω πρόβλημα. Δύο, τότε, και σήμερα τρεις γενιές ανθρώπων, διδάσκονται στα σχολεία στα σλαβικά και ενίοτε στα Αλβανικά, ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Άνθρωποι που δεν γνωρίζουν βεβαίως ότι μόνον ένα πολύ μικρό ποσοστό της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας επί Μεγάλου Αλεξάνδρου, αποτελεί σήμερα έδαφος των Σκοπίων.
Εφόσον, λοιπόν, ούτε εδαφικώς, ούτε γλωσσικώς προκύπτει δικαίωμα επί του προσδιορισμού "Μακεδονικός", θεωρώ αδιανόητο το γεγονός ότι επιμένουν και ότι κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν σε αυτά τα επιχειρήματα. Όπως είπα, μπορεί να εξηγηθεί μόνον ως βαθύτερη επιθυμία τους για μια κοινή ιστορική ρίζα που θα ενώνει όλο τον πληθυσμό.
Για τους υπόλοιπους ξένους, σύμμαχους και συνεταίρους μας, δεν χρειάζεται, μου φαίνεται, να σχολιάσω. Κάθε χώρα δυστυχώς λειτουργεί βάση των συμφερόντων της. Έτσι η αλήθεια για πολλά ζητήματα θάβεται κάτω από την ισχύ των συμφερόντων. Βεβαίως οι παραδοσιακοί σύμμαχοι της Ελλάδας και ακόμη χειρότερα οι Ευρωπαίοι συν-εταίροι μας, για μιά ακόμη φορά προδίδουν την Ελλάδα, αλλά όποιος πιστεύει στις συμμαχίες λόγω συμπάθειας δεν έχει επίγνωση της πραγματικότητας.
Όμως δεν καταλαβαίνω τους Έλληνες που πέρα από την ιστορία, ο τόπος, το χώμα αυτό αποτελεί την ρίζα τους και τα σύνορα ορίζουν ένα χώρο στον οποίο μπορούν να κινηθούν με ασφάλεια. Παρόλη την κρίση, ο τόπος αυτός αποτελεί την ρίζα, το σπίτι, το αντικείμενο του νόστου. Και όλα αυτά κινδυνεύουν με την αδιανόητα επικίνδυνη ονοματοδοσία των Σκοπίων και την ακόμη χειρότερη αναγνώριση Μακεδονικής εθνότητας και Μακεδονικής γλώσσας.
Τέλος, να υπογραμμίσω ότι το αντίπαλο κόμμα με αξιώσεις να γίνει κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές, η ΝΔ, με δηλώσεις του αρχηγού της, έχει σημειώσει ότι ενώ ως αντιπολίτευση θα καταψηφίσει την συμφωνία των Πρεσπών, ως κυβέρνηση και εφόσον έχει περάσει από το Σκοπιανό και Ελληνικό κοινοβούλιο, θα την σεβαστεί!!!
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα παρακάτω βίντεο:
https://youtu.be/bVyHdqmEx1Q
https://youtu.be/nBreEXXstaU
