Friday 30 August 2019

Parafrosini

When you are living in crisis for 10 years, it is no longer something passing. Especially if there is no end in sight. It becomes your way of life. Every hope withers after 5-6 years, because you have to adjust to the new conditions or suffer the consequences for waiting for things to return to what you knew as “normality”. The new generation, already in their early twenties, simply don't have any other way of life to compare with. This is their reality. So, it will take time for them to realize that this is not normal, that this s not good, that there is something else, better, and they can fight for it. They probably don't realize we are in crisis, until the next one. But this crisis, which is not a natural phenomenon, but a man made one, exists for a reason. And if the reason for existing brings profits to the instigators, it is only a matter of time for a crisis to happen again and again, every time in a slightly different manner, until... Until there is no more gain for the instigators. So, globally the ecological crisis, is so huge and devastating that an economical crisis at a small place on earth that has been going on for 10 years already, can't be news, any longer. Yet, even if it is no news that 10 million people in Greece are slipping into darkness, also it is no news that Portugal, Italy and many other countries are experiencing similar realities. And they don't make headlines, because the crime is a continuous one, so if there is no change in the falling, well, it is no news. There is no change in the horizon, until we hit rock bottom. Or maybe there is. Of course not a solution that will help the people and indeed the country out of the crisis, but the final take over of any public asset, of any private wealth, of the history of Greece, of the will power of people to stay and fight for their country, for the country itself. And this change, is going to be global, but will affect mostly the countries that are already in crisis. Money have been accumulated by financial institutions and the new global crisis will create such shortage to basic goods, jobs and money, that people will be forced to sell their remaining assets for peanuts to the final institutions. Until then money will be spread around so people can buy useless things, or tick their stupid bucket-lists, so they will be hooked on their frivolous desires and the tool that makes them possible: money. It is a drug like addiction, that eliminates every other way of doing things, in the process. So everything becomes money, from buying a loaf of bread, paying your water and electricity bills, delivering a child to the world, connecting to the internet, enrolling to a university, to taking a trip or even caring for an ill person or burying your dead. Every little or big thing that until 60 years ago, communities were helping each other within their folds, without money exchanging hands, are now all translated into money and paid for dearly. And the cost of money is controlled by the financial institutions. On the other hand, all the spare time people were supposed to be able to free from this trade, is being lost in front of a TV , a computer and mobile phone screen. And the animal, people had dormant in them, will wake up and demand its share. It sounds bleak, but thousands of years of human history, go to prove that there has not been an evolution on this part of the human behavior. Only ways to cover up.

From the book “Parafrosini” (In progress)


Sunday 11 August 2019

Μετεκλογικό μνημόσυνο

Με το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουλίου 2019, που ουσιαστικά δεν άλλαξε απολύτως τίποτε, αναρωτιέμαι εάν τελικά θέλουν να σωθούν οι Έλληνες.

Πολλοί λένε ότι είμαι απαισιόδοξος και δεν βλέπω τα πράγματα σωστά.
Όμως, αρκεί η εφαρμογή της θεωρίας που λέει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα αλλά φταίει ο τρόπος που τα βλέπουμε;
Και εάν μπορέσουμε να τα δούμε διαφορετικά είναι αρκετό ώστε να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση χωρίς άλλες απώλειες;

Νομίζω ότι τα πράγματα είναι τόσο άσχημα, που η προσπάθεια να τα δούμε με άλλο τρόπο δεν είναι απλώς ένα ψέμα προς τον εαυτό μας, έστω με σκοπό να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε στην άκρως φοβερή καθημερινότητά μας. Είναι η δημιουργία μίας αυταπάτης, είναι το ξόδεμα του χρόνου που ανήκε φυσιολογικά στο οριστικό γκρέμισμα του παλιού και στην ανοικοδόμηση του νέου. Και εμείς το αντικαταστήσαμε κάνοντας ένα βαψιματάκι με μοντέρνα και αισιόδοξα χρώματα. Από κόκκινο σε μπλε. Δεν κατανοούμε ότι είναι χρόνος που θα μας λείψει στο μέλλον και οι λύσεις που θα αποφασίζονται τότε θα είναι λόγω της απουσίας χρόνου, με την ολοφάνερη ομολογία ότι δεν είναι οι καλύτερες. Δεν πρέπει να λέμε πιά ψέματα στον εαυτό μας. Τα πράγματα δεν αλλάζουν επειδή τα βλέπουμε από άλλη γωνία. Πάντα μετωπικά θα συγκρουόμαστε μαζί τους. Η άλλη οπτική δεν σημαίνει και άλλη αντιμετώπιση. Οι λύσεις μονοδρομούνται επειδή μόνο έτσι θα είναι προσοδοφόρες για αυτούς που τις επιβάλλουν. Δεν πρέπει να χαθεί άλλος καιρός. Δεν πρέπει να πουληθούν άλλες δημόσιες επιχειρήσεις, όπως η ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ και οι συγκοινωνίες, υγεία και παιδεία. Δεν πρέπει να γίνουν άλλες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις σε εθνικά ζητήματα.  

Αλλά αυτό θέλει αγώνα, αγάπη για την πατρίδα και πίστη.

Δυστυχώς πιστεύουμε στις ταχυδακτυλουργίες σα να είναι αληθινά θαύματα και δεν πιστεύουμε στα θαύματα γιατί δεν είναι αρκετά εντυπωσιακά και δεν συμβαίνουν ακριβώς την στιγμή που τα ζητάμε.

Tuesday 30 April 2019

Σκέψεις πριν τις επερχόμενες εκλογές - Το αφήγημα του τεμπέλη Έλληνα και η δική μου κατανόηση των πραγμάτων - Χριστός Ανέστη

Από την αρχή της κρίσης του 2010 πολλοί βγήκαν στα ΜΜΕ διαλαλώντας ότι εκτός και πέρα από μία οικονομική κρίση, ουσιαστικά αυτό που μας οδήγησε στην κατάσταση αυτή, ήταν μία παρατεταμένη κρίση αξιών. Ανέλυαν την κρίση πρόχειρα, αφού το αποτέλεσμα στο οποίο κατέληγαν έμοιαζε να εξηγεί το αφήγημά τους. Η κρίση λοιπόν, σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, ήταν αποτέλεσμα της μειωμένης παραγωγικότητας των Ελλήνων και η υπέρμετρη κατανάλωση τους, πέρα από τι δυνατότητές τους.

Αυτές οι αναλύσεις όμως ενώ πιθανόν περιέγραφαν μία υπαρκτή κατάσταση, δεν εξηγούσαν επαρκώς τους λόγους που έκαναν έναν εργατικό λαό, μέχρι και την δεκαετία του 80 να καταλήξει ένας τεμπέλης υπερκαταναλωτής. Δεν τολμούσαν να ακουμπήσουν σαφώς τα κόμματα και τις δήθεν φιλολαϊκές πολιτικές των κομμάτων από το 1981 και μέχρι το 2009 που ουσιαστικά χρέωναν και κατέστρεφαν την χώρα, με εισαγωγές όλων των ειδών, από ρούχα (κλείνοντας τα αντίστοιχα εργοστάσια) μέχρι εσπεριδοειδή (που οι χαμηλές τιμές έκαναν ασύμφορη την συγκομιδή τους από τους αγρότες) μήτε οι Ευρωπαικές οδηγίες που επιζητούσαν περιορισμό του αγροτικού πληθυσμού, η επιδότηση και ασφάλιση καλλιεργειών μόνο για συγκεκριμένους γεννετικά τροποποιημένους σπόρους, η έντονη αστυφιλία, οι γιαλατζί επιχειρηματίες με τα θαλασσοδάνεια. Και όλα αυτά “κρύφτηκαν” με το χρηματιστηριακό κραχ του 1999 και την απώλεια των χρημάτων των δημοσίων ταμείων ασφάλισης και συνταξιοδότησης, που καθόλου τυχαία, ο τότε πρωθυπουργός επέβαλε να παίξουν. Και όταν έγινε και αυτό μαζί με έναν ακόμη υπέρογκο δανεισμό για τα άχρηστα έργα των άσκοπων ολυμπιακών αγώνων, το ΠΑΣΟΚ οδήγησε ξανά τους ψηφοφόρους στις εκλογές. Και τελιλκά βγήκε η ΝΔ. Ουσιαστικά είχαμε και έχουμε (απλώς την θέση του ΠΑΣΟΚ την πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ) ένα δίπολο των κομμάτων εξουσίας που αλληλοκατηγορούνται, για το ποίος έκανε πρώτος το κακό και ποίος έκανε το μικρότερο κακό. Ποτέ δεν κάθησαν μαζί να δούν τι είναι αυτό που θέλει ο λαός που τον ψήφισε και να εκφράσουν με τον καλύτερο τρόπο την λαϊκή εντολή που είχαν λάβει. Βεβαίως από το 2009 και μέχρι σήμερα δεν σημαίνει ότι οι πολιτικοί έχουν αλλάξει νοοτροπία, απλώς δεν είναι σε θέση να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους. Εξακολουθούν να κάνουν ότι θέλουν, άλλωτε βασιζόμενοι στις προσωπικές τους ιδεοληψίες και άλλωτε από υποχρεώσεις απέναντι σε υποστηρικτές τους ή ακόμη και εκβιαζόμενοι. Κανείς δεν μίλησε για το γεγονός ότι ένας ολόκληρος λαός που είχε αποδεχτεί την όποια στέρηση- που μάλιστα ελάχιστα αισθανόταν ως τέτοια, αφού το μέτρο σύγκρισης ήταν ακόμη το αμερικάνικο όνειρο που ερχόταν στην Ελλάδα μέσω της τηλεόρασης, του κινηματογράφου και της μουσικής, με 20 χρόνια καθυστέρηση, την δεκαετία του 80, ξαφνικά υποχρεώθηκε να δανειστεί ώστε να προχωρήσει σε σχέση με όλους τους άλλους Ευρωπαίους στο κλάμπ της ΕΟΚ. Και όλα ατά δεν έγιναν προς χάριν της Ελλάδας. Οι επιδοτήσεις δόθηκαν με συγκεκριμένους στόχους. Τα χρήματα επέστρεφαν πάλι στις προηγμένες βιομηχανικά χώρες, που σε υποχρέωναν να καλλιεργείς μόνον τους σπόρους που πουλούσαν, να ταξιδεύεις μόνο με τα αυτοκίνητα τους, (για λόγους ασφαλείας με κανόνες που θέσπιζαν οι ίδιοι), να αγοράζεις εξοπλισμό παρωχημένο αλλά έστω καλύτερο από το να μην έχεις καθόλου, σε τιμές σύγχρονου.
Ο ¨Ελληνας όμως δεν ήταν έτσι. Δούλευε σκληρά για να φροντίσει για τις επερχόμενες γενιές. Δεν άπλωνε πέρα από αυτό που είχε δυνατότητα να πληρώσει αμέσως με τις οικονομίες του. Και πολεμούσε για τον τόπο του γιατί τον αγαπούσε και τον σεβόταν, γνωρίζοντας, ακόμη και εάν δεν το είχε λογικά συνειδητοποιήσει ότι η πατρίδα του προσέφερε ουσιαστική προστασία μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Αισθανόταν μέλος μίας ομάδας που με την δυναμική της αντιμετώπιζε τις απειλές και τα προβλήματα, αλλά ταυτοχρόνως ήταν και μονάδα που μπορούσε να ξεχωρίσει με τις προσωπικές του ικανότητες και δυνατότητες που όμως ουσιαστικά επωφελούσαν την ομάδα. Έξω από την ομάδα – πατρίδα, μόνον οι πλέον ισχυροί θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Ακόμη όμως και οι πιθανότητες να είναι όλοι ισχυροί στον τόπο μας δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αφού ο τόπος είναι μικρός και το πλήθος των ανθρώπων σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο ελάχιστο. Παρόλα αυτά η αγάπη για τον τόπο και η αποφασιστικότητα να θυσιάσεις την ζωή σου για αυτόν, έδειχνε ότι ήταν αρκετά ώστε να αποτρέψουν φαινομενικά ισχυρότερους και αριθμητικά και υλικά υπέρτερους εχθρούς. Και περιβαλλόμαστε από πολλούς.
Παρόμοιες αναλύσεις είχαν όμως γίνει και νωρίτερα. Αυτό όμως που δεν μπόρεσαν να διακρίνουν είναι ότι δεν έγινε ο Έλληνας τεμπέλης, απλώς έπαψε να είναι Έλληνας.

Άμοιρε Έλληνα, που έχασες κάθε ίχνος επαναστατικότητας, είτε γευόμενος περισσότερα από ότι άντεχε το στομάχι σου, είτε γιατί δεχόσουν με στωικότητα την έλλειψη δικαιοσύνης, ελπίζοντας ίσως σε μία Ανώτερη δικαιοσύνη που όμως από καιρού είχες πάψει να πιστεύεις αληθινά. Και αυτό είναι το τραγικό. Να εγκαταλείπεις μία ζωή που παρόλες τις δυσκολίες ήταν για τα δικά σου μέτρα, επειδή πίστεψες στα απατηλά που σου υπόσχονταν. Και τελικά να τα χάνεις όλα. Και αντί να επαναστατείς που σε κορόιδεψαν, να δέχεσαι με καρτερικότητα, σαν να έφταιγες εσύ που δεν είδες την παγίδα που σου στήνανε.

Καλή Ανάσταση
Χριστός Ανέστη




Wednesday 30 January 2019

Το Μακεδονικό ζήτημα και ο βιασμός της ιστορίας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της λογικής

Τα τελευταία 30 χρόνια, από την στιγμή δηλαδή που άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει στην ταλαίπωρη Ελλάδα μας, δεν μπόρεσα να βρω ποτέ, ούτε έναν πολιτικό που να εκφράζει μέσα από τις πράξεις του, και όχι μόνον στα λόγια, το συμφέρον της Ελλάδας. Όμως ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια, όλοι οι πολιτικοί που πέρασαν από το κοινοβούλιο της Ελλάδας, κυβερνήσεις και αντιπολίτευση, ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Βάζοντας μας στο μνημόνιο και μετά στο δεύτερο και στο τρίτο κοκ, κατόρθωσαν να φέρουν την Ελλάδα στο οικονομικό σημείο που ήταν πριν από 60 χρόνια, ακριβώς μετά τον εμφύλιο.
Με τους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα που ονομάζουν Μακεδονικό, ξυπνούν τις οδυνηρές μνήμες του Κυπριακού και αποδεικνύονται, τελικά, οι χειρότεροι όλων. Θα ήθελα να το αποκαλέσω λάθος, αλλά εδώ ακόμη και εάν υπήρχε μία τυφλή ιδεολογική αντιμετώπιση του ζητήματος από μία αριστερή κυβέρνηση με διεθνιστικές (και πατριδοκτώνες) τάσεις, η παρανοική ανάγνωση και ερμηνεία της ιστορίας, η άγνοια για την ίδια την σημασία των λέξεων, η τυφλότητα για τις εμφανέστατες βλέψεις των γειτόνων, η συστηματική αδιαφορία για την επιθυμία της πλειοψηφίας του Ελληνική λαού και η σαφέστατη ανικανότητα να προβάλουν στο μέλλον την συνέπεια της πράξης τους, αποτελούν δολιότατη προδοσία.
Για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, μία κυρίαρχη χώρα σε καιρό ειρήνης, υποχωρεί σε εθνικά ζητήματα πιεζόμενη από μία μικρότερη και σαφώς πιό αδύναμη χώρα, που εκτός των άλλων έχει άδικο στο ονοματολογικό αυτό ζήτημα. Είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να κάνει για κανέναν λόγο. Αλλά ας υποθέσουμε ότι υπήρχαν άλλα οφέλη. Βλέπουμε ότι όχι μόνον δεν αποκομίζουμε κανένα αντίστοιχο εθνικό όφελος, αλλά ουσιαστικά η κυβέρνηση ανοίγει τεράστια ζητήματα στην ήδη ευαίσθητη περιοχή μας, με την στάση  αυτή. Η Τουρκία και η Αλβανία σίγουρα τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας την υποχωρητικότητα αυτή.

Αναρωτιέμαι πως θα ονομάζουμε την βόρεια (Ελληνική) Μακεδονία πιά.

Με αυτή την αναγνώριση, κατωρθώνουν να ξηλώσουν μία ισχυρή άμυνα που μας χάριζε η ίδια η ιστορία μας. Ουσιαστικά ξαναγράφουν την ιστορία. Δεν είναι τυχαίο που όλα αυτά γίνονται σε περίοδο εθνικής κρίσης που φέτος κλείνει 10 ολόκληρα χρόνια με τις ευλογίες των αγαπητών ευρωπαίων συν-εταίρων μας, που όχι μόνο δεν μας βοήθησαν ώστε να τελειώσει η κρίση, αλλά μας πιέζουν να ξεπουλήσουμε την χώρα μας. ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΠΑΠ, τράπεζες, ΟΣΕ, ήδη ξεπουλήθηκαν και θα ακολουθήσουν και όλες οι υπόλοιπες που έχουν ήδη μπει στο λεγόμενο υπερταμείο. Και βεβαίως αντί να καλυτερευέι η κατάσταση και να μειώνεται το χρέος, η καθημερινότητά του Έλληνα γίνεται χειρότερη και το χρέος μεγαλώνει, τόσο το δημόσιο, όσο και το ιδιωτικό που πριν την κρίση ήταν από τα μικρότερα στην ΕΕ!
Η οικονομική κρίση που κάνει τους ανθρώπους να τρέχουν σαν παλαβοί σε αναζήτηση χρημάτων για τις ανάγκες τους και για τους φόρους, ήρθε τεχνιέντως,  και η αναμενώμενη εξάντληση από τους ρυθμούς και το άγχος χρησιμοποιείται 10 χρόνια μετά, πιστεύοντας ότι θα γίνουν ισχνά τα αντανακλαστικά του κόσμου για τα εθνικά ζητήματα.

Ακόμη απορώ γιατί έπρεπε να φέρουν αυτή τη στιγμή στο προσκήνιο το ζήτημα των Σκοπίων, αφού ΑΥΤΟΙ μας είχαν ανάγκη και όχι εμείς. Ακούγεται ότι είναι οι παράγοντες ΕΕ-ΝΑΤΟ, οπότε θα έπρεπε σαφώς ο πρωθυπουργός να το θέσει στην γνώση του Ελληνικού λαού και να αποφασίσει αυτός. Αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω, γιατί η ΕΕ και το ΝΑΤΟ που φαινομενικά είναι σύμμαχοι της Ελλάδος να υποχρεώνουν την Ελλάδα να κάνει τις υποχωρήσεις και όχι το προς υποδοχή μέλος. Είναι τελείως άκυρο ως επιχείρημα λοιπόν.   Το δε άλλο επιχείρημα που ακούω, ότι 140 χώρες τους είχαν ήδη αναγνωρίσει ως Μακεδονία, εκτός ότι δεν είναι εντελώς αληθές, είναι και παντελώς αδιάφορο. Ας αναλογιστεί κανείς το γιατί με τόση λύσσα επιζητούσαν την αναγνώριση από την Ελλάδα, αφού την είχαν από ...140 χώρες. Γιατί μόνο από την Ελλάδα είχε αξία.