Μετεκλογικό μνημόσυνο

Με το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουλίου 2019, που ουσιαστικά δεν άλλαξε απολύτως τίποτε, αναρωτιέμαι εάν τελικά θέλουν να σωθούν οι Έλληνες.

Πολλοί λένε ότι είμαι απαισιόδοξος και δεν βλέπω τα πράγματα σωστά.

Όμως, αρκεί η εφαρμογή της θεωρίας που λέει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα αλλά φταίει ο τρόπος που τα βλέπουμε;

Και εάν μπορέσουμε να τα δούμε διαφορετικά είναι αρκετό ώστε να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση χωρίς άλλες απώλειες;

Νομίζω ότι τα πράγματα είναι τόσο άσχημα, που η προσπάθεια να τα δούμε με άλλο τρόπο δεν είναι απλώς ένα ψέμα προς τον εαυτό μας, έστω με σκοπό να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε στην άκρως φοβερή καθημερινότητά μας. Είναι η δημιουργία μίας αυταπάτης, είναι το ξόδεμα του χρόνου που ανήκε φυσιολογικά στο οριστικό γκρέμισμα του παλιού και στην ανοικοδόμηση του νέου. Και εμείς το αντικαταστήσαμε κάνοντας ένα βαψιματάκι με μοντέρνα και αισιόδοξα χρώματα. Από κόκκινο σε μπλε. Δεν κατανοούμε ότι είναι χρόνος που θα μας λείψει στο μέλλον και οι λύσεις που θα αποφασίζονται τότε θα είναι λόγω της απουσίας χρόνου, με την ολοφάνερη ομολογία ότι δεν είναι οι καλύτερες. Δεν πρέπει να λέμε πιά ψέματα στον εαυτό μας. Τα πράγματα δεν αλλάζουν επειδή τα βλέπουμε από άλλη γωνία. Πάντα μετωπικά θα συγκρουόμαστε μαζί τους. Η άλλη οπτική δεν σημαίνει και άλλη αντιμετώπιση. Οι λύσεις μονοδρομούνται επειδή μόνο έτσι θα είναι προσοδοφόρες για αυτούς που τις επιβάλλουν. Δεν πρέπει να χαθεί άλλος καιρός. Δεν πρέπει να πουληθούν άλλες δημόσιες επιχειρήσεις, όπως η ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ και οι συγκοινωνίες, υγεία και παιδεία. Δεν πρέπει να γίνουν άλλες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις σε εθνικά ζητήματα.  

Αλλά αυτό θέλει αγώνα, αγάπη για την πατρίδα και πίστη.

Δυστυχώς πιστεύουμε στις ταχυδακτυλουργίες σα να είναι αληθινά θαύματα και δεν πιστεύουμε στα θαύματα γιατί δεν είναι αρκετά εντυπωσιακά και δεν συμβαίνουν ακριβώς την στιγμή που τα ζητάμε.