Elections in Greece 2023

 The recent elections in Greece, in May 2023, were crucial for all political parties, but most crucial for the Greeks. The results would define not only the immediate future, but most likely the future of at least 2-3 generations, if Greece can make it that long.

And this is why the results surprised many Greeks. First of all 40% of the people didn't go to vote, which was a very high percentage, given the importance of the elections, using for the first time (after decades) a system of elections, which would not favour the first party with a bonus of many extra seats in the parliament. This way more parties would be easier to enter the parliament and help make a better representative base to voice more people's views. But it wasn't meant to happen. 

By the way, the 40% of people that didn't go to vote, was similar, if slightly smaller than the previous elections. This means that the pool of voters that smaller parties expected to get votes from, simply didn't behave as expected and didn't show up at all.  So there were no new smaller parties entering the parliament. As a matter of fact, less parties entered than the previous parliament term.

 The governing party New Democracy (ND) , despite an unsuccessful term, that has deepen the chasm between rich and poor,  sold out crucial public assets, like the electric company, repeatedly tried to sell the public water companies and lied about it just before the elections, was responsible for the biggest  train accident in recent Greek history, made public services, such as health, education, pensions,  inaccessible and inferior with a clear plan to privatize them, changed the laws that protected people's home from vulture funds and to top it all made the public and private deficit higher than ever, somehow didn't seem to bother the remaining 40% of the voters that  voted for them. Another 16% of the votes went to smaller parties that did not enter the parliament, because none reached the 3% threshold, that is set, for a party to enter the parliament. 

The 40% was the biggest of the surprises, but there were two more. After all if you take into account the abstinence of 40%, which can be seen as a protest, the white and not valid votes, its total percentage is nearly 20%.    The second party, Syriza, which was elected twice back in 2015 and governed until 2019, plummeted. It received 20% of the votes, seemingly losing voters that went  on to vote for everybody else but them . This was a surprise due to its large volume, because otherwise it was somehow expected. Syriza was a small party, 10-15 years ago, that got gigantic because of the despair the policies of the -then- two strong parties created, giving hope to people. But nothing was realized. On top of that, their decision to sign the Prespes agreement that recognized the county on our northern borders as North Macedonia, was a huge political and diplomatic mistake which the majority of people recognized as such. 

The third ugly surprise was that the PASOK  party got over 10% of the votes. PASOK, was the ruling party for nearly 22 years since 1981 when Greece entered the EU. It is considered by many to be the party responsible for the terrible situation of Greece, today. This was reflected on the votes it got, since its last win in 2009. Rapidly it lost power, got third place behind Syriza and eventually got less than 5% in January 2015 elections. Many thought that would be the end of it, but surprisingly it got to double digits again, during this election. 

The element that make all three surprises so bad, is that all the aforementioned  parties, shared many common people in their ranks, that jumped ship from one to the other, or were recruited from smaller parties that were initially opposing. As a result, the parties  do not express the will and interests of the majority of the people, make decisions for crucial parts of the way of life, without performing referendums (especially for national issues), and with results that hurt most people while favoring a few rich families. 

The same names and faces that ruled for 40 years and  brought Greece to her knees, now claim that they will save us.  

Most importantly, all these ups and downs of the parties point to the sad realization that no ideologies are alive. Everything is dictated and enforced, depending on plans that are harmful for the people. Politicians, regard as great success the selling of the public assets, that brought wealth in Greece. Now big companies got them and the extra money - from the new inflated bills - go straight to the pockets of the private companies, that are exempt from many taxes and from liability.   

Since no party got enough votes to form a stable government and no one seemed to want to try to form a coalition government,  on the 25th of June 2023 the second election will take place.  

God help us all.

 

 

Και το αποτέλεσμα των εκλογών 05 - 2023 ίσως να εξηγεί γιατί είμαστε σε αυτήν την άθλια κατάσταση

Όποιος πιστεύει ότι στην απρόσωπη σχέση μεταξύ πολιτικού και πολίτη μπορεί να υπάρχει αθωότητα ή ειλικρίνεια, είναι είτε πολύ χαζός ή πολύ χαζός. Οι  μόνες σχέσεις στις οποίες η αθωότητα του ενός μπορεί να καταφέρει να αλλάξει τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης της ζωής, να μεταμορφώσει την ζωή του άλλου σε μια σχέση φροντίδας και θυσίας, είναι η ερωτική σχέση και η σχέση γονιού και παιδιού. Και σε αυτές τις περιπτώσεις ακόμη, το ποσοστό πιθανόν να μην υπερβαίνει το 50%. 

Είναι όμως μια καλή πιθανότητα,  το μυαλό του ανθρώπου εθισμένο στο να παίρνει εγωιστικά σκεφτόμενο αυτό που θέλει, να ξυπνήσει λόγω της αθωότητας της ύπαρξης που βρίσκεται μπροστά του και να αναλάβει τις ευθύνες του. 

Ο πολιτικός δεν θα το κάνει ποτέ, επειδή ακριβώς οι προσωπικές του σχέσεις δεν καθορίζονται από αυτόν και οι συνεργάτες του φροντίζουν να τον απομακρύνουν από τέτοιες επικίνδυνες συναντήσεις. 

Και παρόλα αυτά, είχαμε αυτά το απίστευτα αποτελέσματα στις χθεσινές εκλογές. Δεν ξέρω εάν είναι θέμα νοθείας, εάν είναι θέμα βλακείας, εάν είναι θέμα άγνοιας, συνήθειας  ή  ζήτημα φόβου. Όμως τα αποτελέσματα ήταν μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία να απαλλαγούμε από τους απατεώνες που μας έχουν οδηγήσει έως εδώ και να δώσουμε ευκαιρία σε νέους μικρούς πολιτικούς σχηματισμούς. 

Δυστυχώς επτωχεύσαμε διπλά. Τώρα περιμένουμε και την επίσημη αναγγελία

 

 

 

 

Κάτι έξω από τα καθημερινά, που όμως μπορεί να βοηθήσει τα καθημερινά.

Κάποιος μου είχε πει ότι δεν έχει σημασία τι ιστορία λες, αλλά πως την λες. Μπορώ να συμπληρώσω ότι δεν έχει σημασία εάν η ιστορία έχει γίνει πραγματικά ή είναι απλώς μια φανταστική διήγηση. Ο κόσμος κάποτε ήταν παιδί και πίστευε τα παραμύθια σαν πραγματικότητα. Αυτή η πίστη στα λόγια που ακούει ή διαβάζει μειώνεται μέσα στα χρόνια, σε διαφορετικό βαθμό για κάθε άνθρωπο, αλλά ποτέ δεν χάνεται εντελώς. Απλώς όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι πιό κριτικός, από την μια διαλέγεις να ακούς ιστορίες μόνο από ανθρώπους που εμπιστεύεσαι ότι λένε την αλήθεια ή περιγράφουν όσο πιό πιστά την πραγματικότητα, και από την άλλη έχεις μάθει να εξάγεις τις αλήθειες από τις φανταστικές ιστορίες που δεν αποτελούν μέρος της πραγματικότητας. Το πρόβλημα λοιπόν είναι όταν δεν μπορείς να διακρίνεις ποιό από τα δύο είδη ιστοριών σου διηγούνται. Εάν σου πουλάνε μια φανταστική ιστορία για πραγματική, εάν σου προσφέρουν πλαστές αλήθειες για να σε οδηγήσουν σε αποφάσεις λανθασμένες. Έχουν βρει εντυπωσιακούς τρόπους να μπερδεύουν την αλήθεια με τα ψέματα, το ατομικό συμφέρον με το συλλογικό, και τελικά ο μεγάλος χαμένος να είσαι πάντα εσύ. Ο πιό εντυπωσιακός είναι να σε κατακλύζουν με μυριάδες ιστορίες, μέχρι να μείνεις χωρίς χρόνο για να ενεργήσεις και να αλλάξεις τα πράγματα. Μέχρι να μονοδρομήσουν τις λύσεις, και να μην μπορείς να διαλέξεις παρά μόνο την λύση που σου προσφέρουν. Εάν σε βοηθά καθόλου να το γνωρίζεις, τίποτε εδώ δεν είναι πραγματικό, αλλά όλα είναι αλήθεια.

Όταν δεν μπορείς να είσαι ταυτοχρόνως ευγενικός και αληθινός, σημαίνει ότι τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Τι θα προτιμήσεις; Να είσαι ευγενικός αλλά να κρύψεις την αλήθεια, ή να πεις την αλήθεια και να σαρώσεις τα πάντα; Α, και η φυγή δεν αποτελεί πιά λύση. Δεν ήταν ποτέ λύση. Απλώς αναβολή του αναπόφευκτου. Και ελπίζεις ότι το μεγάλο αναπόφευκτο θα προλάβει το μικρό και έτσι θα καταφέρεις η μεγάλη απόδραση να σε δικαιώσει, όπως κάνει με όλους. Κάποιοι τα έχουν καταφέρει, σκέφτεσαι. Αυτοί που ζουν μια δεύτερη ζωή, τόσο διαφορετική από την πρώτη. Είναι μεγαλύτεροι πιά και δεν τους επιτρέπει το σώμα τους τις ίδιες χαρές, αλλά τουλάχιστον η συνείδησή τους είναι ήσυχη. Συνήθως είναι μια πιό απλή ζωή, μια ζωή που κρυβόταν στις σκιές όταν κοίταζες από τον εξώστη της προηγούμενης ζωής σου και περνούσε απαρατήρητη. Αλλά κατά κάποιο τρόπο θέλεις να είσαι εκεί. Απαρατήρητος από την ίδια σου την συνείδηση και μνήμη. Να υπάρχεις σαν σκιά και να δίνεις όγκο και χάρη στην πληροφορία του φωτός, αλλά να μην είσαι το φως, να μην είσαι καν ο δέκτης του. Και ελπίζεις ότι θα μείνεις εκεί, ξεχνώντας σιγά σιγά όλο το παρελθόν σου, χωρίς όμως να το διαγράφεις αληθινά, μέχρι που η καινούργια σου ζωή θα σε έχει διαποτίσει σε τέτοιο βαθμό που δεν θα νιώθεις την ανάγκη να επιστρέψεις στα γνώριμα μέρη του παρελθόντος σου. Γιατί εάν επιστρέψεις όλα θα ζωντανέψουν, σα να σε περίμεναν. Σα να μην πέθαναν ποτέ. Σα να μην είναι παρελθόν, αλλά ένα αιώνιο παρόν. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς, επειδή είναι η κινητήριος δύναμη που σε κρατά στην νέα κατάσταση. Επαναλαμβάνεσαι. Πρέπει να επαναλαμβάνεσαι, σαν τις λέξεις που επαναλαμβάνουν οι βουδιστές μοναχοί για να φτάσουν στην έκσταση. Το παράδοξο, να πρέπει να θυμάσαι, με σκοπό να ξεχάσεις.

Προσπαθείς να τα καταγράψεις, σε μια απέλπιδη προσπάθεια να τα αποστειρώσεις από κάθε συναίσθημα, να τα κάνεις απλά γεγονότα, που ακολουθούν μια συγκεκριμένη τροχιά. Δεν έχεις αυταπάτες, όλα αυτά είναι ανθρώπινα, καθημερινά. Μόνο το ότι έχουν συμβεί σε εσένα, είναι αυτό που τα κάνει διαφορετικά, έντονα, μοναδικά. Αλλά ακόμη και οι λέξεις πονάνε, κόβουν, επειδή τις διαβάζεις εσύ και αναβιώνεις την πραγματικότητα. Δεν είναι αλήθεια. Είναι απλώς πραγματικότητα. Φαντάζεσαι την αδιαφορία με την οποία θα διάβαζε κάποιος άλλος το ίδιο κείμενο. Θα ήταν το ίδιο με το να διαβάζει μια εφημερίδα. Αλλά δεν το θέλεις αυτό. Ξεχνάς ότι έγραφες με σκοπό να ξεχάσεις και τώρα γράφεις για να ξυπνήσεις την μνήμη των άλλων. Δεν θέλεις να πεθάνουν όλα σαν τις καθημερινές ειδήσεις. Θέλεις να μείνουν. Και αρχίζεις να γράφεις διαφορετικά. Πιό αιχμηρά. Λιγότερο πραγματικότητα, αλλά περισσότερο αληθινά. 

 

 

(Απόσπασμα από το βιβλίο Παραφροσύνη)

 

 

 

 

Τα ψευτοδιλλήματα των εκλογών 2023 και η επόμενη μέρα.

 

 

Πριν αρκετά χρόνια, κατά την διάρκεια της θητείας μου στο στρατό, θυμάμαι που συζητούσα με έναν φίλο σχετικά με την ανυπαρξία κάποιου κόμματος ή γενικότερα πολιτικού σχηματισμού, που να εκφράζει τις δικές μου ανησυχίες και τα πιστεύω μου, έστω κατά ένα μεγάλο ποσοστό. Θεωρούσα ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ που κυβερνούσε τότε, όσο και η ΝΔ που ήταν το άλλο μεγάλο κόμμα που κυβέρνησε ακριβώς πριν, δεν είχαν καμία απολύτως διαφορά στην πολιτική τους. Η εναλλαγή τους στην εξουσία δεν είχε κανένα θετικό αντίκτυπο για τον μέσο πολίτη. Λειτουργούσαν όμως θαυμάσια για τους λεγόμενους "δικούς τους ανθρώπους" είτε αυτά ήταν τα γαλάζια παιδιά, είτε ήταν πρασινοφρουροί. Και φυσικά,  λειτουργούσαν ακόμη πιό καλά για τους χρηματοδότες των δύο κομμάτων.  

 

Μέχρι τις μέρες μας δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτε. Η μόνη διαφορά από τότε είναι ότι την θέση του ΠΑΣΟΚ την έχει πάρει  στις μέρες μας ο ΣΥΡΙΖΑ, άν και το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανακαταλάβει την θέση του ως το δεύτερο κόμμα. Φυσιολογικά το ΠΑΣΟΚ δεν θα έπρεπε να υπάρχει πιά σαν κόμμα, ειδικά  μετά από την σωρεία  λάνθασμένων επιλογών, (δεν τολμώ να σκεφτώ ότι αυτά έγιναν επίτηδες, αν και πολλά στοιχεία οδηγούν σε τέτοια συμπεράμσατα)  και της σπατάλης, όσο και των πολιτικών που έκλεισαν τις μεγάλες παραγωγικές επιχειρήσεις και δεν επέτρεψαν σε άλλες να ανοίξουν, να παραμείνουν  ή να έλθουν στην Ελλάδα,τόσο στην δεκαετία του 80, όσο και επί Σημίτη και φυσικά με τον έτερο Παπανδρέου ΓΑΠ, ο οποίος μας έριξε στο πρώτο μνημόνιο.

 

 

Στο μεταξύ όμως, η Ελλάδα, πιθανότατα λόγω αυτών των λανθασμένων επιλογών και των κακών χειρισμών,  έγινε για μία ακόμη φορά αποικία χρέους, και έγινε ολοφάνερο ότι τα λεγόμενα κόμματα  εξουσίας, λειτουργούσαν και ακόμη λειτουργούν ως  φερέφωνα  ξένων κέντρων αποφάσεων  και κυβερνήσεων, αφού οι επιλογές τους δεν είναι προς των συμφέρον των Ελλήνων και πιά δεν έχουν ουσιαστικά κανέναν δικαίωμα αποφάσεων.  Η Ελλάδα είναι από καιρό εκβιαζόμενη με οικονομικό στραγγαλισμό, πολύ πριν το 2009-2010.  Πιθανότατα από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Αυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για τους κυβερνώντες, από τότε έως σήμερα.

 

Από ότι φαίνεται από τις τελευταίες πινελιές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αυτοί  που μας εκβιάζουν δεν ενδιαφέρονται πιά για της πλουτοπαραγωγικές πηγές, αλλά βλέποντας ότι τόσο ο λαός όσο και οι πολιτικοί δεν προβάλουν κάποια ουσιαστική αντίσταση, τόσο στην καθημερινότητα τους όσο και στις εθνικές εκλογές, θέλουν να μας πάρουν τα πάντα. Όχι μόνο τις δημόσιες επιχειρήσεις, όχι μόνο τα σπίτια, όχι μόνο τις παραγωγικές δουλειές, όχι μόνο την αξιοπρέπεια, αλλά και την ίδια μας την ζωή. Η πλήρης αδιαφορία για το μέλλον των ανθρώπων φαίνεται τόσο από την απαξίωση της παιδείας και της υγείας, όσο και από τους εργατικούς και φορολογικούς νόμους που ψηφίζονται. Εκτός του ότι η συνεχής αλλαγή του νομοθετικού και φορολογικού πλαισίου  επιφέρει μεγάλη αστάθεια στις μικρές επιχειρήσεις και στον πολίτη που δεν μπορεί να προγραμματίσει τίποτε μακροπρόθεσμα, είναι και από μόνες τους επιζήμιες, αφού όσο λογικοί και σύγχρονοι και να φαίνονται οι νόμοι αυτοί, απευθύνονται και πλήττουν κυρίως έναν πληθυσμό που ζει μέσα στην ανέχεια και την φτώχεια και όχι τους εύρωστους οικονομικά πολίτες, οι οποίοι ούτως ή άλλως δρούν υπεράνω του νόμου. Ένας νόμος δεν είναι καλός από μόνος του. Πρέπει να ταιριάζει και στις περιστάσεις. 

 

 

Υπάρχουν πολλοί νόμοι στην Ελλάδα που εάν τους θέσεις εκτός του παρόντος Ελληνικού πλαισίου, πιθανότατα θα φαίνονται όχι μόνο δίκαιοι και λογικοί, αλλά και απαραίτητοι. Στην πραγματικότητα η εφαρμογή ενός πλέγματος τέτοιων νόμων φέρνει περισσότερη φτώχια και αδικία από ποτέ. Χώρια ότι πολλές φορές υπάρχει σύγχιση μεταξύ του νόμιμου, του λογικού  και του δίκαιου. Ειδικά όταν τα κόμματα εξουσίας, τα οποία μοιάζουν εκπληκτικά μεταξύ τους, ασχέτως δεξιού ή αριστερού προσανατολισμού, εκλέγουν  δικαστικούς, με παρόμοια με την δική τους οπτική του κόσμου. Η στρέβλωση του νόμου που παρατηρείται υπάρχει για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Οι δικαστές δεν πρέπει να εκλέγονται από την εκάστοτε κυβέρνηση, ώστε όντως να έχουν την άνεση να ελέγχουν τους νόμους που ψηφίζονται και συνεπώς να υπάρχει η διάκριση των εξουσιών. Ο δε Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να εκλέγεται από τον λαό, ώστε να έχει λαϊκή εντολή και στήριξη και αποκτώντας ξανά το μεγαλύτερο μέρος των εξουσιών που του αφαιρέθηκε,  να μπορεί τόσο να ελέγχει το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης, όσο και να μην ενδίδει σε πιέσεις από την εκάστοτε κυβέρνηση, που φέρουν την μορφή των, πολλές φορές, επαίσχυντων Προεδρικών Διαταγμάτων. Αυτή την στιγμή, ο Πρόεδρος είναι ένα διακοσμητικό πρόσωπο, που ξεπληρώνει την χάρη για τον τίτλο τιμής και τον παχυλό μισθό του με το να υπογράφει προεδρικά διατάγματα για ζητήματα που η κυβέρνηση θέλει να περάσει γρήγορα. 

Όμως εάν το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε μερικώς για την μακρόχρονη καταστροφική διακυβέρνηση ,  με την απώλεια μεγάλης μερίδας της εκλογικής του βάσης, η ΝΔ δυστυχώς δεν δείχνει να έχει χάσει σε συσπείρωση αρκετούς ψηφοφόρους. Είναι δυστυχώς ακόμη ένας από τους πλέον επικίνδυνος μνηστήρες της εξουσίας και κίνδυνος για την δημοκρατία και την ζωή των Ελλήνων πολιτών. 

Η ΝΔ, είναι μακράν ο μεγαλύτερος καταστροφέας της Ελλάδας. Και αυτό επειδή τα ανώτατα στελέχη της, είναι διαποτισμένα από ένα πνεύμα νεοφιλελευθερισμού, που ουσιαστκά σημαίνει να πουλήσουν σε ιδιώτες όλη την κρατική περιουσία. Βεβαίως το μοντέλο αυτό έχει δοκιμαστεί και αποτύχει και μάλιστα θεωρείται  ήδη παρωχημένο για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά οι ίδιοι το εστερνίζονται σε απίστευτο βαθμό. Δείχνουν να πιστεύουν  ότι η αποτυχία να φέρει τα θετικά αποτελέσματα που οι ίδιοι προπαγανδίζουν, δεν οφείλεται στο ότι κάνουν λάθος με τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά στο ότι δεν έχουν πουλήσει ήδη τα πάντα, ότι δεν πουλήθηκαν αρκετά γρήγορα ή ότι η κοινωνία τους φέρνει μεγάλη αντίσταση και λόγω αυτής της αντίστασης δεν λειτουργούν.  Σα να μην κατανοούν ότι οι δήθεν επενδύσεις που προέρχονται από τις ιδιωτικοποιήσεις των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων, δεν εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή την πλειοψηφία των πολιτών της Ελλάδας. Π.χ. η πώληση των λιμανιών και των αεροδρομίων, της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, του ΟΣΕ,  η μελετημένη χρεωκοπεία της  Ολυμπιακής Αεροπορίας και η πλήρης απελευθέρωση - πώληση των ναυτιλιακών γραμμών, έχει ως αποτέλεσμα να  αποφέρει ελάχιστα έσοδα σε σχέση με αυτά που θα μπορούσαν να επιστρέφονται στο κράτος, εάν οι επιχειρήσεις αυτές ήταν ακόμη κρατικές. Δυστυχώς αυτοί που τα εξαγόρασαν ακρίβυναν σε τέτοιο βαθμό τις χρεώσεις τους, που κάνουν την Ελλάδα λιγότερο ανταγωνιστική για τον ξένο τουρίστα και σαφώς εντελώς αφιλόξενη για τον ντόπιο, που δεν μπορεί πιά να αντέξει το κόστος ζωής, της  μετακίνησης, πόσο μάλλον να κάνει διακοπές στον τόπο του! 

Οι πολιτικοί της ΝΔ, που διατείνονται ότι έχουν ανώτερες σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και δείχνουν να τα γνωρίζουν όλα, αρνήθηκαν να διαχειριστούν τις δημόσιες επιχειρήσεις ώστε να προσφέρουν υπηρεσίες προσιτές στον Έλληνα πολίτη. Απλά τις ξεπούλησαν σε ιδιώτες, ξεχνώντας όλα τα παραδείγματα ανά την υφήλιο που αποδεικνύουν το αντίθετο, ότι δηλαδή τέτοιες υπηρεσίες γίνονται πιό ακριβές και χειρότερες. Το δυστύχημα στα Τέμπη ήρθε να το θυμίσει σε αρκετό κόσμο, αλλά δυστυχώς η τυφλότητα που υπάρχει ανάμεσα στους πιστούς των κομμάτων για τα άσχημα του κόμματός τους, ισχύει σε πολλαπλάσιο βαθμό για τους πιστούς της ΝΔ. Και επειδή τα Τέμπη ήταν απλώς το πιό πρόσφατο και τραγικό δεν πρέπει να ξεχνάμε πιο πρίν την πώληση της κερδοφόρας ΔΕΗ που ξεπουλήθηκε για λιγότερο από 2 δις, και ένα χρόνο μετά τα είχε πάρει πίσω από τις "επιδοτήσεις" ρεύματος, τα νομοθετήματα που αχρήστευαν την υγεία και την παιδεία μας, την πώληση του κερδοφόρου ΟΤΕ, του επίσης κερδοφόρου ΟΠΑΠ, την προσπάθεια πώλησης του νερού και το ανερυθρίαστο ψεύδος του πρωθυπουργού Μητσοτάκη ότι δεν προσπάθησε ποτέ να το κάνει και ένα σωρό άλλα που θα χρειαζόμαστε σελίδες ολόκληρες για να καταγράψουμε και να αναλύσουμε.

 

 

Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγε καθόλου πίσω σε όλα αυτά. Το 2015 που βγήκε, και ενώ είχε την στήριξη του λαού, ακόμη και όταν έκλεισε τις τράπεζες για να τον τρομάξει, πριν το δημοψήφισμα,  κατάφερε καίρια χτυπήματα στα εισοδήματα και στις συντάξεις, ψήφισε τρίτο μνημόνιο, έσωσε τις τράπεζες με χρήματα των Ελλήνων για να τις χαρίσει τον Οκτώβριο του 2015 σε ιδιώτες, χάρισε, χωρίς να έχει το δικαίωμα ή την υποχρέωση,   το όνομα Μακεδονία, ανοίγοντας με παράλογο τρόπο  μια μόνιμη πληγή στα Βαλκάνια, έβαλε στο υπερταμείο όλες τις επιχειρήσεις που φυσικά πουλήθηκαν αργότερα τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από το διάδοχό του κόμμα, στην εξουσία, την ΝΔ και ο καθένας ισχυριζόταν ότι έφταιγε ο άλλος για την πώληση. Ε, λοιπόν φταίνε και οι δύο και ήταν απλώς συμπαιγνία. Πάντως όπως και να το δούμε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε κανένα απολύτως καλό για τον τόπο και τον Έλληνα πολίτη. Απλώς αυτοί που είχαν μια ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει από ένα αριστερό κόμμα, κατάλαβαν ότι μια κυβέρνηση με στελέχη από το ΠΑΣΟΚ, την ΝΔ και εκατομμυριούχους με μετοχές στην BlackRock δεν μπορεί να θεωρείται ότι είναι αριστερό κόμμα και ως εκ τούτου δεν μπορεί να φέρει καμία αλλαγή, παρά θα κάνει ακριβώς αυτά που έκανε και η ΝΔ, πριν και μετά από αυτούς. 

 

 

 

Δεν θα γράψω εκτενώς για τα υπόλοιπα κόμματα  που ήταν μέχρι πρότινος στην Βουλή. Δεν χρειάζεται να γράψω πολλά για το σχεδόν γραφικό ΚΚΕ, που η ξύλινη γλώσσα του και η ιδεολογική του γραμμή είναι ικανή να τρομάξει οποιονδήποτε εχέφρωνα άνθρωπο θα τολμήσει να σκεφτεί τον τρόπο εφαρμογής αυτών των ιδεών. Δεν χρειάζεται να ασχοληθώ με τον τηλεπωλητή Βελόπουλο, που απλώς άλλαξε τα είδη και τα πουλάει μέσα από την Βουλή. Δεν χρειάζεται να ασχοληθώ με τον Βαρουφάκη, ο οποίος έχασε πολλούς πόντους με το να μην παραιτηθεί αμέσως μετά τις ανεπιτυχείς συνομιλίες με τον Σόιμπλε τον Φεβρουάριου του 2015 και δυστυχώς δεν πρόκειται να τους ξανακερδίσει.  

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του ανθρώπου είναι η φαντασία του. Του επιτρέπει να ταξιδεύει μέσα στον χρόνο, να δημιουργεί νοητά, να εξερευνά λύσεις, να εφευρήσκει, να αναλύει και να δημιουργεί. Το μεγαλύτερο μειονέκτημά του είναι επίσης η φαντασία, που τον κάνει να νομίζει ότι είναι παντοδύναμος, ότι ό,τι σκέφτεται μπορεί να γίνει πραγματικότητα, που θα την επιβάλει σε όλους τους υπόλοιπους γύρω του, και που οδηγεί στην ύβρι και στον αφανισμό του. Ας φανταστούμε λοιπόν έναν κόσμο χωρίς τους συγκεκριμένους ανθρώπους που τόσα χρόνια μας βασανίζουν με τις πράξεις τους.  

 

Οι εκλογές που έρχονται είναι με απλή αναλογική. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στον κόσμο να ψηφίσει μικρά κόμματα που εάν πάρουν αρκετές έδρες, θα μπορούν να ασκήσουν πίεση  στα μεγάλα κόμματα που λόγω μεγέθους θα έχουν τον πρώτο λόγο για σχηματισμό κυβέρνησης. Θα φανερώσει επίσης ότι ο κόσμος δεν δέχεται τα ψευτοδιλλήματα και το μη χείρον βέλτιστο, αφού αυτό μας οδήγησε εδώ που είμαστε. Ας στείλουμε όλους αυτούς τους ανεπρόκοπους, ανεπάγγελτους, απατεώνες, ψεύτες και καταχραστές του δημόσιου πλούτου και της εμπιστοσύνης του κόσμου, στο σπίτι τους. Έστω μέχρι τις επόμενες εκλογές, ώστε να τους γίνει ξεκάθαρο ότι κάθε  λανθασμένη δράση τους, θα φέρνει αντίδραση.