Κάποιος μου είχε πει ότι δεν έχει σημασία τι ιστορία λες, αλλά πως την λες. Μπορώ να συμπληρώσω ότι δεν έχει σημασία εάν η ιστορία έχει γίνει πραγματικά ή είναι απλώς μια φανταστική διήγηση. Ο κόσμος κάποτε ήταν παιδί και πίστευε τα παραμύθια σαν πραγματικότητα. Αυτή η πίστη στα λόγια που ακούει ή διαβάζει μειώνεται μέσα στα χρόνια, σε διαφορετικό βαθμό για κάθε άνθρωπο, αλλά ποτέ δεν χάνεται εντελώς. Απλώς όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι πιό κριτικός, από την μια διαλέγεις να ακούς ιστορίες μόνο από ανθρώπους που εμπιστεύεσαι ότι λένε την αλήθεια ή περιγράφουν όσο πιό πιστά την πραγματικότητα, και από την άλλη έχεις μάθει να εξάγεις τις αλήθειες από τις φανταστικές ιστορίες που δεν αποτελούν μέρος της πραγματικότητας. Το πρόβλημα λοιπόν είναι όταν δεν μπορείς να διακρίνεις ποιό από τα δύο είδη ιστοριών σου διηγούνται. Εάν σου πουλάνε μια φανταστική ιστορία για πραγματική, εάν σου προσφέρουν πλαστές αλήθειες για να σε οδηγήσουν σε αποφάσεις λανθασμένες. Έχουν βρει εντυπωσιακούς τρόπους να μπερδεύουν την αλήθεια με τα ψέματα, το ατομικό συμφέρον με το συλλογικό, και τελικά ο μεγάλος χαμένος να είσαι πάντα εσύ. Ο πιό εντυπωσιακός είναι να σε κατακλύζουν με μυριάδες ιστορίες, μέχρι να μείνεις χωρίς χρόνο για να ενεργήσεις και να αλλάξεις τα πράγματα. Μέχρι να μονοδρομήσουν τις λύσεις, και να μην μπορείς να διαλέξεις παρά μόνο την λύση που σου προσφέρουν. Εάν σε βοηθά καθόλου να το γνωρίζεις, τίποτε εδώ δεν είναι πραγματικό, αλλά όλα είναι αλήθεια.
Όταν δεν μπορείς να είσαι ταυτοχρόνως ευγενικός και αληθινός, σημαίνει ότι τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Τι θα προτιμήσεις; Να είσαι ευγενικός αλλά να κρύψεις την αλήθεια, ή να πεις την αλήθεια και να σαρώσεις τα πάντα; Α, και η φυγή δεν αποτελεί πιά λύση. Δεν ήταν ποτέ λύση. Απλώς αναβολή του αναπόφευκτου. Και ελπίζεις ότι το μεγάλο αναπόφευκτο θα προλάβει το μικρό και έτσι θα καταφέρεις η μεγάλη απόδραση να σε δικαιώσει, όπως κάνει με όλους. Κάποιοι τα έχουν καταφέρει, σκέφτεσαι. Αυτοί που ζουν μια δεύτερη ζωή, τόσο διαφορετική από την πρώτη. Είναι μεγαλύτεροι πιά και δεν τους επιτρέπει το σώμα τους τις ίδιες χαρές, αλλά τουλάχιστον η συνείδησή τους είναι ήσυχη. Συνήθως είναι μια πιό απλή ζωή, μια ζωή που κρυβόταν στις σκιές όταν κοίταζες από τον εξώστη της προηγούμενης ζωής σου και περνούσε απαρατήρητη. Αλλά κατά κάποιο τρόπο θέλεις να είσαι εκεί. Απαρατήρητος από την ίδια σου την συνείδηση και μνήμη. Να υπάρχεις σαν σκιά και να δίνεις όγκο και χάρη στην πληροφορία του φωτός, αλλά να μην είσαι το φως, να μην είσαι καν ο δέκτης του. Και ελπίζεις ότι θα μείνεις εκεί, ξεχνώντας σιγά σιγά όλο το παρελθόν σου, χωρίς όμως να το διαγράφεις αληθινά, μέχρι που η καινούργια σου ζωή θα σε έχει διαποτίσει σε τέτοιο βαθμό που δεν θα νιώθεις την ανάγκη να επιστρέψεις στα γνώριμα μέρη του παρελθόντος σου. Γιατί εάν επιστρέψεις όλα θα ζωντανέψουν, σα να σε περίμεναν. Σα να μην πέθαναν ποτέ. Σα να μην είναι παρελθόν, αλλά ένα αιώνιο παρόν. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς, επειδή είναι η κινητήριος δύναμη που σε κρατά στην νέα κατάσταση. Επαναλαμβάνεσαι. Πρέπει να επαναλαμβάνεσαι, σαν τις λέξεις που επαναλαμβάνουν οι βουδιστές μοναχοί για να φτάσουν στην έκσταση. Το παράδοξο, να πρέπει να θυμάσαι, με σκοπό να ξεχάσεις.
Προσπαθείς να τα καταγράψεις, σε μια απέλπιδη προσπάθεια να τα αποστειρώσεις από κάθε συναίσθημα, να τα κάνεις απλά γεγονότα, που ακολουθούν μια συγκεκριμένη τροχιά. Δεν έχεις αυταπάτες, όλα αυτά είναι ανθρώπινα, καθημερινά. Μόνο το ότι έχουν συμβεί σε εσένα, είναι αυτό που τα κάνει διαφορετικά, έντονα, μοναδικά. Αλλά ακόμη και οι λέξεις πονάνε, κόβουν, επειδή τις διαβάζεις εσύ και αναβιώνεις την πραγματικότητα. Δεν είναι αλήθεια. Είναι απλώς πραγματικότητα. Φαντάζεσαι την αδιαφορία με την οποία θα διάβαζε κάποιος άλλος το ίδιο κείμενο. Θα ήταν το ίδιο με το να διαβάζει μια εφημερίδα. Αλλά δεν το θέλεις αυτό. Ξεχνάς ότι έγραφες με σκοπό να ξεχάσεις και τώρα γράφεις για να ξυπνήσεις την μνήμη των άλλων. Δεν θέλεις να πεθάνουν όλα σαν τις καθημερινές ειδήσεις. Θέλεις να μείνουν. Και αρχίζεις να γράφεις διαφορετικά. Πιό αιχμηρά. Λιγότερο πραγματικότητα, αλλά περισσότερο αληθινά.
(Απόσπασμα από το βιβλίο Παραφροσύνη)
No comments:
Post a Comment