Σκέψεις πριν τις επερχόμενες εκλογές - Το αφήγημα του τεμπέλη Έλληνα και η δική μου κατανόηση των πραγμάτων - Χριστός Ανέστη

Από την αρχή της κρίσης του 2010 πολλοί βγήκαν στα ΜΜΕ διαλαλώντας ότι εκτός και πέρα από μία οικονομική κρίση, ουσιαστικά αυτό που μας οδήγησε στην κατάσταση αυτή, ήταν μία παρατεταμένη κρίση αξιών. Ανέλυαν την κρίση πρόχειρα, αφού το αποτέλεσμα στο οποίο κατέληγαν έμοιαζε να εξηγεί το αφήγημά τους. Η κρίση λοιπόν, σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, ήταν αποτέλεσμα της μειωμένης παραγωγικότητας των Ελλήνων και η υπέρμετρη κατανάλωση τους, πέρα από τι δυνατότητές τους.

Αυτές οι αναλύσεις όμως ενώ πιθανόν περιέγραφαν μία υπαρκτή κατάσταση, δεν εξηγούσαν επαρκώς τους λόγους που έκαναν έναν εργατικό λαό, μέχρι και την δεκαετία του 80 να καταλήξει ένας τεμπέλης υπερκαταναλωτής. Δεν τολμούσαν να ακουμπήσουν σαφώς τα κόμματα και τις δήθεν φιλολαϊκές πολιτικές των κομμάτων από το 1981 και μέχρι το 2009 που ουσιαστικά χρέωναν και κατέστρεφαν την χώρα, με εισαγωγές όλων των ειδών, από ρούχα (κλείνοντας τα αντίστοιχα εργοστάσια) μέχρι εσπεριδοειδή (που οι χαμηλές τιμές έκαναν ασύμφορη την συγκομιδή τους από τους αγρότες) μήτε οι Ευρωπαικές οδηγίες που επιζητούσαν περιορισμό του αγροτικού πληθυσμού, η επιδότηση και ασφάλιση καλλιεργειών μόνο για συγκεκριμένους γεννετικά τροποποιημένους σπόρους, η έντονη αστυφιλία, οι γιαλατζί επιχειρηματίες με τα θαλασσοδάνεια. Και όλα αυτά “κρύφτηκαν” με το χρηματιστηριακό κραχ του 1999 και την απώλεια των χρημάτων των δημοσίων ταμείων ασφάλισης και συνταξιοδότησης, που καθόλου τυχαία, ο τότε πρωθυπουργός επέβαλε να παίξουν. Και όταν έγινε και αυτό μαζί με έναν ακόμη υπέρογκο δανεισμό για τα άχρηστα έργα των άσκοπων ολυμπιακών αγώνων, το ΠΑΣΟΚ οδήγησε ξανά τους ψηφοφόρους στις εκλογές. Και τελιλκά βγήκε η ΝΔ. Ουσιαστικά είχαμε και έχουμε (απλώς την θέση του ΠΑΣΟΚ την πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ) ένα δίπολο των κομμάτων εξουσίας που αλληλοκατηγορούνται, για το ποίος έκανε πρώτος το κακό και ποίος έκανε το μικρότερο κακό. Ποτέ δεν κάθησαν μαζί να δούν τι είναι αυτό που θέλει ο λαός που τον ψήφισε και να εκφράσουν με τον καλύτερο τρόπο την λαϊκή εντολή που είχαν λάβει. Βεβαίως από το 2009 και μέχρι σήμερα δεν σημαίνει ότι οι πολιτικοί έχουν αλλάξει νοοτροπία, απλώς δεν είναι σε θέση να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους. Εξακολουθούν να κάνουν ότι θέλουν, άλλωτε βασιζόμενοι στις προσωπικές τους ιδεοληψίες και άλλωτε από υποχρεώσεις απέναντι σε υποστηρικτές τους ή ακόμη και εκβιαζόμενοι. Κανείς δεν μίλησε για το γεγονός ότι ένας ολόκληρος λαός που είχε αποδεχτεί την όποια στέρηση- που μάλιστα ελάχιστα αισθανόταν ως τέτοια, αφού το μέτρο σύγκρισης ήταν ακόμη το αμερικάνικο όνειρο που ερχόταν στην Ελλάδα μέσω της τηλεόρασης, του κινηματογράφου και της μουσικής, με 20 χρόνια καθυστέρηση, την δεκαετία του 80, ξαφνικά υποχρεώθηκε να δανειστεί ώστε να προχωρήσει σε σχέση με όλους τους άλλους Ευρωπαίους στο κλάμπ της ΕΟΚ. Και όλα ατά δεν έγιναν προς χάριν της Ελλάδας. Οι επιδοτήσεις δόθηκαν με συγκεκριμένους στόχους. Τα χρήματα επέστρεφαν πάλι στις προηγμένες βιομηχανικά χώρες, που σε υποχρέωναν να καλλιεργείς μόνον τους σπόρους που πουλούσαν, να ταξιδεύεις μόνο με τα αυτοκίνητα τους, (για λόγους ασφαλείας με κανόνες που θέσπιζαν οι ίδιοι), να αγοράζεις εξοπλισμό παρωχημένο αλλά έστω καλύτερο από το να μην έχεις καθόλου, σε τιμές σύγχρονου.

Ο ¨Ελληνας όμως δεν ήταν έτσι. Δούλευε σκληρά για να φροντίσει για τις επερχόμενες γενιές. Δεν άπλωνε πέρα από αυτό που είχε δυνατότητα να πληρώσει αμέσως με τις οικονομίες του. Και πολεμούσε για τον τόπο του γιατί τον αγαπούσε και τον σεβόταν, γνωρίζοντας, ακόμη και εάν δεν το είχε λογικά συνειδητοποιήσει ότι η πατρίδα του προσέφερε ουσιαστική προστασία μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Αισθανόταν μέλος μίας ομάδας που με την δυναμική της αντιμετώπιζε τις απειλές και τα προβλήματα, αλλά ταυτοχρόνως ήταν και μονάδα που μπορούσε να ξεχωρίσει με τις προσωπικές του ικανότητες και δυνατότητες που όμως ουσιαστικά επωφελούσαν την ομάδα. Έξω από την ομάδα – πατρίδα, μόνον οι πλέον ισχυροί θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Ακόμη όμως και οι πιθανότητες να είναι όλοι ισχυροί στον τόπο μας δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αφού ο τόπος είναι μικρός και το πλήθος των ανθρώπων σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο ελάχιστο. Παρόλα αυτά η αγάπη για τον τόπο και η αποφασιστικότητα να θυσιάσεις την ζωή σου για αυτόν, έδειχνε ότι ήταν αρκετά ώστε να αποτρέψουν φαινομενικά ισχυρότερους και αριθμητικά και υλικά υπέρτερους εχθρούς. Και περιβαλλόμαστε από πολλούς.

Παρόμοιες αναλύσεις είχαν όμως γίνει και νωρίτερα. Αυτό όμως που δεν μπόρεσαν να διακρίνουν είναι ότι δεν έγινε ο Έλληνας τεμπέλης, απλώς έπαψε να είναι Έλληνας.

Άμοιρε Έλληνα, που έχασες κάθε ίχνος επαναστατικότητας, είτε γευόμενος περισσότερα από ότι άντεχε το στομάχι σου, είτε γιατί δεχόσουν με στωικότητα την έλλειψη δικαιοσύνης, ελπίζοντας ίσως σε μία Ανώτερη δικαιοσύνη που όμως από καιρού είχες πάψει να πιστεύεις αληθινά. Και αυτό είναι το τραγικό. Να εγκαταλείπεις μία ζωή που παρόλες τις δυσκολίες ήταν για τα δικά σου μέτρα, επειδή πίστεψες στα απατηλά που σου υπόσχονταν. Και τελικά να τα χάνεις όλα. Και αντί να επαναστατείς που σε κορόιδεψαν, να δέχεσαι με καρτερικότητα, σαν να έφταιγες εσύ που δεν είδες την παγίδα που σου στήνανε.

Καλή Ανάσταση

Χριστός Ανέστη