Η τακτική της καθυστέρησης, της αναβολής και της ακύρωσης

Δεν μπορείς να απαιτείς να ακούγεσαι. Ή μάλλον μπορείς να απαιτείς, αλλά δεν σημαίνει ότι θα ακούγεσαι. Ή μάλλον μπορείς να ακούγεσαι, αλλά κανείς δεν θα σε ακούει. Ή μάλλον, μπορεί να σε ακούν πολλοί ή ακόμη και όλοι, αλλά δεν θα σου δίνουν σημασία. Ή θα σου δίνουν σημασία, αυτή που δίνουν σε έναν τρελό. Μπορεί για να σπάσουν την αφόρητη βαρεμάρα τους, ή από φόβο. Το μήνυμα δεν έχει πιά καμία σημασία. Ο τρόπος που μεταδίδεις το μήνυμα είναι το ίδιο το μήνυμα, όταν θέλεις να ακουστείς. Αυτά εάν είσαι ιδιώτης. Γιατί από την άλλη πλευρά, όλα είναι διαφήμιση και χάνουν την αξία τους όταν το διαφημιστικό μήνυμα τελειώσει. Για αυτό τα μέσα μιλούσαν για τον κορωνοιό για 2 χρόνια συνεχώς. Απουσίαζαν οι άλλες ειδήσεις; Πιθανόν. Εξάλλου από την αρχή της τηλεόρασης, τα νέα δεν ήταν παρά μία ακόμη ευκαιρία για να πουλήσεις διαφημιστικό χρόνο, μία ευκαιρία για έσοδα, ένα προιόν παρά μία υπηρεσία. Οπότε όταν ήρθε ο κορονοιός και πριν ή μετά από αυτόν ένας πόλεμος, η ειδησιογραφία έριχνε εκεί το βάρος. Και τι έλεγαν; Τα ίδια και τα ίδια. Άρα δεν ήταν ειδήσεις, ήταν διαφήμιση, για ένα προιόν. Και το προιόν είναι η ιδέα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, δεν υπάρχει διαφυγή παρά μόνο σε αυτό που έχει ήδη δρομολογηθεί. Και όσο ο κόσμος αφήνει τον χρόνο να περάσει, τελικά καταντά αληθινό, όχι γιατί είναι η μοναδική ή έστω η καλύτερη λύση, αλλά επειδή είναι πολύ αργά πιά για να εφαρμόσεις οποιαδήποτε άλλη.