Lab rats in Greece

A few years ago, one year after the beginning of the crisis, I came across a book. It had been something quite impressive for me, because an employer would give it away as  a gift to all his employees and so I took the time to  read it. It was the story, metaphorical and highly instructive, of some laboratory mice, that they suddenly lose their food (yes, cheese) from the set point which they were accustomed of finding it. Some of them, full of insecurity, returned again and again to the same point,  hoping that the food will reappear, while others, searched the rest of the  labyrinthine corridors in order to find food elsewhere. The writer's  very didactic style, supports those mice that turned the loss of safe foraging in an "opportunity" to explore other possibilities and they would MOST likely find somewhere else,  better and more food. The MOST is capitalized in order to hide in the shadow of it,  the "likely". Because what they do is replacing your real and certain food with nothing but a  a possibility.What I realized was that the employer of these people would probably sack a lot of them and wanted to bring it nice and easy. But this grandiose in conception book written by an american manager, brings to the  surface some of the policies of our current government. Converts citizens into mice. The structures of the state become a maze and finding work is the modern arena. They "sell" certainty when essentially our only certainty is that we have already been sold. They have turn into a  matter of coincidence and luck, if some will find food, and when. The author takes for granted  that such searches always have a happy ending. We all know that lab mice  always die young, for one reason only: it is their job. Nobody will throw food as reward for exploring the maze, unless it is a part of the experiment. But to bring this into a conclusion, which people wish such a fate? Who wants to be a mouse? And most of all, who have given such divine powers in the Governments of  all the countries of their world  to control their fellow human (?)

Πριν απο μερικά χρόνια, 1 χρόνο μετά την αρχή της κρίσης, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση γιατί κάποιος εργοδότης θα το έκανε δώρο σε όλους τους υπαλλήλους του και έτσι κάθησα και το διάβασα. Ήταν η ιστορία, μεταφορική και άκρως διδακτική, μερικών ποντικών εργαστηρίου, που ξαφνικά χάνουν την τροφή τους (ναι, τυρί) από το καθορισμένο σημείο που την είχαν συνηθίσει. Κάποια από αυτά, γεμάτα ανασφάλεια, επιστρέφουν πολλές φορές στο ίδιο σημείο με την ελπίδα ότι το φαί θα ξαναπαρουσιαστεί, ενώ κάποια άλλα, ψάχνουν στους άλλους δαιδαλώδεις διαδρόμους για να βρούν αλλού τροφή. Ο συγγραφέας με λίαν διδακτικό ύφος, υποστηρίζει στην παρομοίωσή του αυτή τα ποντίκια που μετέτρεψαν την απώλεια της ασφαλούς εύρεσης τροφής σε μία "ευκαιρία" να εξερευνήσουν και άλλες δυνατότητες και ΠΟΛΥ πιθανόν να βρούν άλλου καλύτερη και περισσότερη τροφή. Το ΠΟΛΥ είναι με κεφαλαία για να κρύψει στην σκιά του το πιθανόν. Γιατί αυτό με το οποίο σου αντικαθιστούν την βέβαια τροφή είναι μία πιθανότητα.
Αυτό που συνειδητοποίησα, ήταν ότι πιθανόν εκείνο το αφεντικό θα εδιωχνε πολύ κόσμο και ήθελε να τους το φέρει μαλακά. Όμως αυτό το μεγαλειώδες σε σύλληψη βιβλίο γραμμένο από αμερικανό μάνατζερ, φέρνει στη επιφάνεια μερικές από τις πολιτικές της σημερινής κυβέρνησης. Μετατρέπει τους πολίτες σε ποντίκια. Τις δομές του κράτους σε δαίδαλο και την εύρεση εργασίας σε αρένα. Μας πουλάει βεβαιότητα, όταν ουσιαστικά μας η μόνη βεβαιότητα είναι ότι ήδη μας έχει πουλήσει. Είναι τυχαίο εάν κάποιοι θα βούν τροφή, καθώς και το πότε. Θεωρεί ότι τέτοιου είδους αναζητήσεις έχουν πάντα ευτυχή κατάληξη. Όλοι ξέρουμε ότι τα ποντίκια του εργαστηρίου πάντα πεθαίνουν νέα, για έναν και μόνο λόγο: αυτή είναι η δουλειά τους. Κανείς δεν θα τους ρίξει φαγητό ως επιβράβευση που εξερεύνησαν τον λαβύρινθο, εκτός και εάν είναι μέρος του πειράματος. Αλλά για να καταλήξω, ποιός άνθρωπος επιθυμεί τέτοια μοίρα; Ποιός θέλει να μοιάζει με ποντίκι; Και το κυριότερο ποιός έχει δώσει τέτοιες θεικές αρμοδιότητες στους κυβερνώντες όλων των χωρών για τους συν-ανθρώπους τους(;)